Waar was ik nog niet?

Elke week dat ik in Amsterdam ben zoek ik weer naar een nieuw avontuur. Een lang vergeten herinnering: ooit werd ik uitgenodigd door een vrouw met initiatief, zij wilde iets moois opzetten in de Indische Buurt. Buurt-initiatief met leer-werk ervaring, ondernemerschap en een link naar de ‘serious business’ van Nijenrode. Mooi bedacht maar mijn connectie met de business poot van Nijenrode was niet krachtig genoeg. Jammer.. maar ik hield er wel een speciaal plekje in mijn hart aan over voor de Indische Buurt.

En zo nam ik de tram naar het Muiderpoortstation want dan loop je zo de Indische Buurt in. Het is een buurt met een oude geschiedenis maar met vooral veel jonge huizen. Hier en daar een blokje oud. De geschiedenis is er wel: de speeltuin Batavia is al heel oud. Ontstaan toen in de Indische Buurt nog veel verschillende groeperingen verzuild naast elkaar woonden maar er gewoon behoefte was aan een gezamenlijke speelgelegenheid. En ja, die floreert nog steeds!

Ook een paar honderd meter verderop een geweldig groen speelterrein (Sumatraplantsoen) waar ouders met kinderen zijn, maar ook grootouders (?? of gewoon ouderen uit de buurt?) hun hangplek hebben gevonden met zelf meegebrachte koffie en thee. Daar, links, achter de bomen..

In deze buurt zijn er een paar straten met gewone winkels en een paar eenvoudige horecagelegenheden. Ik zag een restaurant dat nog dicht was maar dat weleens een heel fijne plek zou kunnen zijn. Mooi park met een cultureel centrum.

En dan kom ik op een plein met veel horeca, waar heel prominent aanwezig: het voormalig badhuis. Het dateert uit de tijd dat men in huis geen badkamer had dus het badhuis was er voor de hygiëne – maar had ook een sociale functie.

En zo is er gelukkig weer een badhuis behouden gebleven. In Utrecht is er ook een voormalig badhuis met horeca, en in Amsterdam is er een voormalig badhuis dat een culturele bestemming kreeg: Splendor!

Het badhuis op dit plein heeft geen functie voor de bewoners van de Indische Buurt waarover ik schreef: Yuppen alom!

De Kadijken

En als ik verder loop richting de Kadijken wordt dat verschil steeds sterker. Als een soort kruispunt tref ik de Brouwerij ’t IJ.

Bij de molen, langs het water, verschillende terrassen; “bestel per QR code”. Ja, ik heb het serieus geprobeerd maar er bleef een oude site om de voorrang vragen. Gelukkig kon ik ook nog gewoon aan de bar terecht voor een IJ wit en een broodje kroket. Prachtig om de ketels te zien waar het spul in wordt gebrouwen – later kom ik nog eens terug op andere ambachtelijke brouwerijen zoals De Snor in Velp. Dan even links – rechts.. een andere kade langs en je loopt op de Hoogte Kadijk. Een stoet pakhuizen, het gebouw van de gemeentelijke elektriciteitscentrale..

De Hoogte Kadijk, de Laagte Kadijk.. alles even comfortabel, groen, oude gerestaureerde gebouwen met alle bijbehorende charmante details. Natuurlijk wordt ook hier aan de straat gewerkt maar ik kan er makkelijk tussendoor banjeren om van de Hoogte Kadijk naar de Laagte Kadijk te gaan, en dan uiteindelijk het Entrepotdok. Als er iets fancy is, dan dit! Een oud gebouw, voormalige pakhuizen, aan het water waar gesupt wordt, veel ruimte voor fietsen en wandelen, – ik val voor Bloem, een horecagelegenheid die daar precies past. Mooie binnenruimte, fijne zit aan het water, vegan.. en ik zie de buurt voorbijkomen. Maar ja, is ook mijn bubble, toch?

Door naar de Nieuwezijds Voorburgwal

.. want daar is De Richel, voorheen het Betty Asfalt Complex. Opgezet en lang geleid en geïnspireerd door Paul Haenen en Dammie van Geest. Vorig jaar overgedragen aan De Theatertroep . Ik loop langzaam die kant op, via de Jodenbreestraat waar ik precies op tijd een fijne plek vind om wat te eten. En dan weer door; allerlei straatjes en steegjes dwars op de Wallen, met overal mooie panden en interessante bruggen en trappetjes.

Het Rokin over, nog een paar stegen – en daar is het: de Richel.

Ik ben te vroeg (het begint om 21.30) dus ik maak nog even gebruik van een van de banken die daar ruim voorhanden zijn. Met uitzicht op een beeldje. Wie is dat nou? Argus! De journalist uit de Bommel strips staat hier toepasselijk tussen de voormalige redactie van de Telegraaf en de studio van Toonder.

Tijd om eens poolshoogte te nemen en bij de bar te vragen hoe het zit met de Kleine zaal. Wanneer gaat het beginnen? eh.. de Kleine Zaal is vandaag afgehuurd, er is geen voorstelling.. Ik laat mijn kaartje zien. Tja, dat ziet er echt uit. “Deze mevrouw heeft een kaartje kunnen boeken via de website maar er is niks!” Kennelijk een foutje. Kan gebeuren. Hebben wij op de Hoge Veluwe ook wel eens. Onder het genot van een glas echt Amsterdams leidingwater bespreken we wat nu te doen. Kan ik een andere avond komen? Nee, dat gaat niet gebeuren. Ik leg het Staycation concept uit; dit was de laatste week.. Geld terug.. het management krijgt een berichtje. Maar ja, daar heb je nu niks aan. Er is wel in de Grote Zaal een voorstelling aan de gang van clowns en die is voorlopig niet afgelopen. Is het een idee om je daar binnen te smokkelen? Ze zijn echt leuk! https://www.parool.nl/kunst-media/de-clowns-van-pointless-international-doen-niet-aan-acrobatiek-wat-ze-wel-doen-is-veel-spannender~b36c2609/

Ik had er niet doorheen gekeken; clowns? Nee, ik ging voor de stand-up . Maar die bleek niet door te gaan.. nou, vooruit, dan de clowns – en het is natuurlijk al heel bijzonder om achter deze jongen aan, het hele Betty Asfalt Complex door te wandelen. Prachtige monumentale gangen, een binnenplaatsje – geen tijd om foto’s te maken natuurlijk. Daar is de Grote Zaal! Deze deur? nou liever die andere. O, die kan niet. Dan maar weer even terug. De sleutel ligt op een geheime plaats (niet onder de kamerplant) en het slot wordt heel zachtjes open gedraaid. Even poolshoogte – en ik mag gaan zitten in de loge. Als enige. De zaal is vol.

Op het toneel speelt zich een wonderbaarlijke act af: 3? 4? nee: 5 mannen, 1 met de traditionele clown schmink en allemaal een beetje vreemd aangekleed, een decor van doeken aan touwen waar iemand voortdurend mee loopt te klooien; als er een stoel bij moet blijkt die aan het plafond te hangen. Die wordt ‘even’ opgehaald met een combi van een huishoudtrap, een schommel en een hoop geklauter. Natuurlijk is die trap net weg als je weer van de schommel af wilt. Goocheltrucs die lang duren en voortdurend ‘verpest worden’ , verhalen, opschepperijen, in alle talen. Alles wordt op de hak genomen, van musiceren tot het proeven van champagne. Echt theater dit! Wat een verrassend leuke avond!

En de nazorg van De Richel mag er ook zijn: ik krijg een mailtje van Rosa van de Richel, met excuses en een voorstel. Had niet meer gehoeven van mij want ik had veel ‘waar voor mijn geld’. Maar toch aardig..

De tram staat voor de deur, voor mijn laatste ritje terug naar mijn logeerplek. Morgen is mijn Staycation afgelopen, maar ik denk dat er nog wel wat afleveringen van dit blog volgen..