Ergens vroeg in het voorjaar viel mijn oog op een berichtje in de plaatselijke media: “Muziek aan Huis Velp Rozendaal op 14 april; je kunt je nu aanmelden als deelnemer/kunstenaar of als locatie.” Nou woon ik al heel lang hier maar deze regelmatig terugkerende activiteit had ik nog nooit meegekregen. Het leek me wel leuk; na alle verbouw- en baggeractiviteiten was het weer eens tijd voor een evenement.

Mensen van de organisatie kwamen mijn locatie bezichtigen: Geschikt! en we gaan op zoek naar een match met een passende act. Formule: op de genoemde zondagmiddag 3x een concertje van 30 minuten met steeds 20 minuten pauze zodat het publiek naar een volgende locatie kan gaan en de spelers even rust hebben.

Wie zou er komen? =>Mieke Rous!

Mieke en ik misten elkaar bij de geplande ontmoetingsavond (allebei verhinderd) maar een telefoongesprek was een goed alternatief: genoeg informatie en positief gevoel om heel nieuwsgierig te zijn naar wie er zou komen. Mijn dochter kwam helpen bij het voorbereiden van het huis en het ontvangen van de gasten – waarvan je natuurlijk ook geen idee hebt. De organisatie bezorgde een grote tas met alle mogelijke materialen en lekkers. En de website van Muziek aan Huis kwam online

Je huis een theatertje

Waar het podium zou zijn, dat had ik al lang in gedachten. Maar de rest.. Eettafel weg, maar dichtbij genoeg voor de drankjes en snacks, rijtjes stoelen die overal vandaan kwamen (die ene grote lekkere stoel daar achteraan in het hoekje) en dan zo neerzetten dat iedereen goed zicht heeft – op wie? Ha, daar zijn ze! Mieke met haar chauffeur, techniekman en adviseur (én geliefde..) alles in één persoon, mét muziekinstrumenten en geluidsinstallatie. Mieke is trouwens een zangeres mét begeleiding alles in één persoon, dus dat treft. Even rondkijken, beetje aan elkaar snuffelen, geluid proberen, achtergrond, lichtval.. en voordat we zover waren:

..Publiek!

.. zich in de aanvangstijd vergist en ruim op tijd gekomen.. maar wat is er eigenlijk leuker dan zo’n kijkje achter de schermen, zelfs voordat die zijn opgesteld? Tegen half 3 loopt het gezellig vol en laat Mieke het publiek gewoon meebeleven hoe ze stemt, een van de muziekinstrumenten nog moet aantrekken, en alvast het gesprek aangaat met een paar kinderen op de eerste rij.

Alles Rous in actie (3x)

En dan begint het echt.. en nog een keer over want nou ja, soms gaat het toch anders dan gedacht maar dat gaat nu eenmaal zo bij Muziek aan Huis. Mooie zelfgemaakte liedjes, over het leven zelf en zo herkenbaar voor iedereen die een beetje geleefd heeft. Maar dus ook de kinderen aangesproken want wie wou er nou niet (als kind) later iets bijzonders gaan doen? Mieke schrijft liedjes over belangrijke momenten en keerpunten in haar / jouw levensloop. De rol die Social Media daarin tegenwoordig spelen.

Opgeruimd, afscheid genomen, verder opgeruimd, nabeschouwd

Het evenement Muziek aan Huis werd door spelers en gastheren / vrouwen samen afgesloten met een drankje, een kop soep, een cadeautje van de sponsoren (plaatselijke winkeliers) en een praatje. De burgemeester van Rozendaal refereerde onder andere aan het touwtje uit de brievenbus van Jan Terlouw: “Dit steeds terugkerend evenement houdt eigenlijk in dat er 34 touwtjes uit de brievenbus hangen en dat je geen idee hebt wie er komt.” Ja, klopt! Je moet wel even wat organiseren maar dan is het heel leuk en verrassend.

Het gastvrouwschap is een rol die maakt dat je niet vrijuit de inhoud meekrijgt, maar na het opruimen en onder het napraten vallen zaken op hun plaats. Iedereen wil zichtbaar zijn, de een op een podium, de ander door opvallend gedrag, of door tekeningen te maken en te publiceren.

Míjn weg is onder andere het schrijven van blogs op WordPress. En hoe help je een beginnende podiumkunstenaar aan zichtbaarheid: door Likes op de Socials, zingt Mieke in een heel grappig maar o zo scherp liedje over Facebook. Mijn blog is zo’n weg, ook langs LinkedIn!

Vind haar hier!!

Mieke Rous is te vinden! Ja, dat is haar eigen website, maar je vindt haar natuurlijk ook op Facebook.. Je kunt haar inhuren voor je evenement, voor je verjaardagsfeest, voor… nou ja, lees zelf haar aanbod. Ze heeft haar eigen Youtube kanaal, met liedjes en filmpjes. Ze staat op jouw podium zoals ze ís, en – zoals ervaringsdeskundige bezoekers opmerkten – ze leeft in de praktijk vóór hoe om te gaan met onverwachte situaties inclusief haar eigen ‘struikelen’ : gewoon weer opstaan en verder gaan.

Warm aanbevolen!

Al een paar decennia, denk ik, lees ik ’s morgens – en soms ook later op de dag – de papieren krant. Toegegeven: ik lees ook vaak een deel digitaal. Maar een papieren krant voor je op tafel, vaak ook als onderlegger voor het ontbijt.. niet te versmaden, toch?

Als je met pensioen bent loopt het lezen van kranten best wat uit de hand. En dan is zo’n plat liggende krant op tafel toch wat minder comfortabel. Bekend is dat het langdurig kijken op je telefoon leidt tot nekproblemen. Nou, een papieren krant A2 formaat op tafel brengt bij langdurig gebruik dezelfde problemen met zich mee..

Vorig najaar was ik in Genua, en ik bezocht een reeks stadspaleizen die samen een museum vormen https://www.museidigenova.it/en/strada-nuova-museums

Daar zag ik deze constructie en die sprak me aan; een deel van je bureaublad kan opgeklapt en in verschillende standen gezet!

.. maar ja, ik ben geen hertog in de renaissance en ik ga dat niet in mijn tafel inbouwen. Maar het idee bleef rondzingen in mijn hoofd.

Ik kwam al eens op het idee om een plank te verzagen en er dan een paar balkjes onder te schroeven – uiteraard eerst onder de gewenste hoek gezaagd. Zo’n plank probeerde ik uit op mijn tafel met een stapeltje boeken er onder. Ja, dat leek wel wat.. verder uitwerken maar.

En toen viel mijn oog op mijn laptop die op een gewoon gekochte steun staat..

.. en waarom zou ik daar niet een vergroting op kunnen leggen? Dat doe ik met mijn muziekstandaard tenslotte ook.

De zolder was toch al even een Vindplaats voor Bijzondere Zaken. (In verband met het installeren van een warmtepomp maar daarover later.) Daar vond ik een ooit op board geplakte poster, zoals we dat 50 jaar geleden deden.

En die past mooi.. en dan de krant er op en comfortabel lezen.

Het bevalt mij goed – alleen jammer dat dit geen onderlegger meer is voor het ontbijt. Ach, zo blijft er altijd wat te wensen.

Waarom zou je gaan vliegen als er treinen bestaan? Ik wou wel eens weer naar Italië. En wel naar Genua, om te beginnen, en dan nog rustig langs de kust richting Frankrijk. Eindigen in Marseille. Dan heb je toch twee belangrijke havensteden te pakken en een stukje ‘rustige’ kust er tussen. Per vliegtuig? Zou kunnen, maar dan aangevuld met de lokale treinen.

Ik koos natuurlijk voor de trein; je komt er slapend en de volgende morgen stap je uit in het centrum, waar je toevallig ook zou willen zijn. Als je een vlucht zoekt kan je alles vinden op 1 site: http://www.cheaptickets.nl bijvoorbeeld. Als je per trein naar Genua wilt: je komt een eind bij http://www.nsinternational.com. (Ze hebben zelfs een tamelijk goede app, waarmee ik ook alle tussenliggende routemogelijkheden kon vinden, maar daarover later). Alleen moet je, om te boeken, per onderdeel naar de maatschappij die dat gedeelte rijdt. En je krijgt per onderdeel een ticket, al dan niet met gereserveerde zitplaats of slaapplaats.

Ik regelde een heenreis naar Genua en een terugreis uit Marseille

.. alles prima. Met de regionale grensoverschrijdende trein van Arnhem naar Düsseldorf. Die was tot de zondagavond voor de ochtend dat ik vertrok, buiten bedrijf geweest wegens werkzaamheden. Altijd weer spannend of hij dan echt gaat.. maar dat was het geval! Vriendelijke conducteur, niet te druk, op tijd vertrokken, met een overstaptijd van een minuut of 50 op mijn aansluiting naar München, kopje koffie erbij.. wat wil een mens nog meer?

.. en daar begon het…

Kort voor Zevenaar stond de trein stil. De vriendelijke conducteur kwam even melden dat er een technische storing was, de machinist was ermee bezig – maar die was trouwens nieuw op deze trein. Duurde even. En je weet hoe dat gaat: als je eenmaal vertraging hebt pas je niet meer in de dienstregeling en loopt het steeds verder uit de hand. Zo werd mijn hele overstaptijd in Düsseldorf opgeslokt. Gelukkig bleek de aansluitende trein naar München ook een paar minuten vertraging te hebben – ik kon er nog net in springen. Wel in het verkeerde treinstel maar dat was bij de eerstvolgende stop opgelost.

Wat doe je met een paar uur in München? De zon schijnt, het is leuk om even de stad in te lopen. Koffertje in het bagagedepot, en gáán. Er wordt volop Dirndl gedragen, en Lederhose. Ja, het wordt Oktoberfest, maar ik heb het aan een paar mensen gevraagd en zo ziet het er ook uit: we dragen dat heel vaak. Ze komen ermee uit hun werk. Dan natuurlijk een biertje op een terras, met een kleinigheid te eten.

Nachttreinen.. ze zijn weer in opkomst

De nachttrein naar Genua… hoe zou die nou rijden? Nou, eerst naar Villach en Verona, dan Milaan, Genua, en eindstation La Spezia. De coupé-genote die er in Verona uit moet (om 6 uur) gaat vroeg slapen, krijgt op tijd haar ontbijt uitgereikt en verdwijnt stil uit ons bestaan. De andere jonge Duitse vrouwen, van studente wiskunde tot Notartzt, praten over wat ze zoal doen in het leven en wat ze voor plannen hebben vanaf La Spezia: grote rugzakken en wandelschoenen zeggen al genoeg. Een coupé verderop een gezin met 2 kleine kinderen en al hun bagage in een opvouwbare bolderkar. Dat lukt dus ook! Je bent dan wel een uurtje bezig met ontbijten en al je bagage weer (in het portaal) in de bolderkar laden, maar dan stap je mooi op tijd uit: hartje Milaan! Voor mij was het ontbijt relaxed, en tegen 9 uur stapte ik uit in Genua. Een paar honderd meter van mijn hotel in de Oude Stad. Het genieten begon meteen, met de monumentale stationsomgeving en daarna een wirwar aan kleine straatjes.

.. en dóór, naar Imperia

Een plaats aan de Ligurische kust; daar loopt al heel lang een spoorlijn. Een kaartje naar Imperia kwam eenvoudig uit de automaat in het station van Genua. Wel even opletten: je moet een trein selecteren en de prijzen per soort trein verschillen. Geen probleem. Alles wel van Trenitalia. Gereserveerde zitplaats, een uur en drie kwartier. Stap je uit in Imperia: een strak gebouwd betonnen station – in the middle of nowhere. De spoorlijn is gemoderniseerd en verlegd naar buiten de stadskern. Hoog over het dal. Klaar voor hogesnelheidstreinen? Die stations in the middle of nowhere ken ik wel uit andere, landelijke streken van midden Italië. Daar loopt de spoorlijn rechtdoor en liggen de dorpen / kleine stadjes een paar kilometer er vandaan, en je moet een bus of een taxi nemen. Maar: het oude station lag in het centrum van Imperia. Nu stap je uit in een onherbergzaam landschap zonder wegwijzer en zonder nering die normaal gesproken rond een station is: horeca, een winkel. Hier is niks.

Loop langs de rivier die in deze tijd van het jaar bijna droog is en zo kom je in Imperia Oost, waar mijn gereserveerde hotel ligt. De oorsprong van het stadje is op de west oever; zoals logisch was in die tijd, werd de stad op een hoogte gebouwd.

En toen werd het ingewikkeld..

Twee dagen later wilde ik weer verder: naar Frankrijk. De oude Romeinse stad Fréjus. De app van NS International wees uit dat ik 2x zou moeten overstappen: in Ventimiglia (grensstation) en in Cannes. De vrouw achter het loket zag het ook – maar ze kon mij dat niet verkopen. Oké, doe dan maar tot Ventimiglia. Ze zocht de goedkoopste mogelijkheid voor mij uit: een Regionale, ongeveer 4 euro. Die bleek vertraging te hebben; al gauw liep de voorspelde vertraging op tot minstens een uur. Een aanrijding met persoon. Men begaf zich naar het loket, waar de rij snel aangroeide want er moest omgewisseld of geld teruggevraagd worden. Tja, dat heb je met al die verschillende opties. Dacht ik, maar zij verzekerde mij dat ik in deze situatie ook met een ander type trein zou mogen reizen. Ik heb het niet op de proef gesteld want na een uur kwam er inderdaad een trein van het geplande type. In Ventimiglia uitstappen en aan de Italiaanse kant van het station tegen een stevig uitziende politiepost aan lopen. Maar je kon zo doorlopen naar de wachtkamer met loketten aan de Franse kant. Kaartje naar Fréjus, met overstap in Cannes? Nee, dat kan niet. Oké, dan maar tot Cannes en daar opnieuw kijken. Een prachtige rit pal langs de kust. Soms vrijwel over het strand, of met uitzicht op de mooie kustlijn. De bekende plaatsen, allemaal met een vriendelijk station in de plaats zelf. Ook zo in Cannes en daar kon ik een kaartje kopen naar Fréjus. “Waar staat die?” Daar, langs het andere perron. En ik word vriendelijk door de servicemedewerkers begeleid in de lift, door de tunnel en met de andere lift weer omhoog. Andere maatschappij..

Ik stap uit in Fréjus en ik zie hotel Aréna al liggen, aan de overkant van het station. Wel graag door de tunnel… die ligt honderd meter verderop. Vanuit mijn hotelkamer heb ik uitzicht op het station; de doorgaande, SNCF treinen rijden snel voorbij, af en toe stopt er een van Region Sud. Met onze ov chipkaart hebben wij het dan toch wel aardig geregeld; de samenwerking bestaat en is zichtbaar door de overstap-palen op de perrons waar meer maatschappijen rijden. Maar dat heeft ook even geduurd…

Van Fréjus naar Marseille: de app weet het..

In Fréjus stoppen dus vrijwel geen doorgaande treinen. Volgens de app moet je eerst een station terug, naar St Raphael-Valescure, om daar op een directe trein te stappen. 11.44 Vertrekken en dan om 12.25 de aansluiting. De dame aan het loket bezweert me dat de trein om 12.25 vertrekt; de online dienstregeling laat daar een streepje zien bij Fréjus. ’s Morgens vroeg stopt er wel een doorgaande trein maar verder urenlang niet. Gelukkig, de app heeft gelijk. Om 11.44 terug naar het oosten, richting Nice. In St Raphael-Valescure is het station wel kaal en onherbergzaam aan de ene kant, waar ook het busstation is gevestigd, maar langs het andere perron is een uitgebreide stationshal met alles d’r op en d’r aan, inclusief horeca in de directe omgeving. Gezellig! Er zijn prima digitale mededelingenborden met vertrektijd en bestemming. Na verloop van tijd flitst er af en toe een klein berichtje voorbij: 10 minuten vertraging. Ja, laat het vooral niet te duidelijk zijn. De NS is op een gegeven moment ook overgestapt op de formulering: de trein komt over ca 10 minuten. Na 10 minuten volgt er een enorm lang verhaal door de krakende luidsprekers; “Qu’est-ce qu’il dit?” “Le train va arriver”. Aha! En bijna op de geplande tijd arriveren we op Marseille St Charles. Een prachtig kopstation! Hoog gelegen, met een plateau ervoor met uitzicht over de stad; je duikt zó het leven in. Druk bewoonde wijken met bewoners van alle kleuren, veel te doen.

Op huis aan: de TGV naar Brussel en dan verder.

Wat een uitvinding: de TGV brengt me in 6 uur van Marseille naar Brussel Midi. Wel nét wat te laat voor de vervolgtrein naar Amsterdam; maar ja, die bleek toch niet gegaan te zijn. En de volgende ook niet. “Er zijn veel werkzaamheden”. Uiteindelijk kom ik bij het informatieloket. De enige manier om nog thuis te komen: kaartje omboeken naar Eurostar van 20.22 met gereserveerde zitplaats, tot Rotterdam en dan met aansluitend vervoer naar Arnhem waar ik dan precies om half 12 aankom. Wel even ruim 40 euro bijbetalen… maar dan loopt het verder ook gesmeerd. O ja, om bij Arnhem het station te verlaten moet je dan wel je QR code gebruiken… en vijf minuten later gaat de bus naar Velp. Soms zit het mee. Net voor middernacht thuis. Eh… toch niet gek want ik had de TGV in Marseille om 12.12…

Hoe scoort de trein ten opzichte van het vliegtuig?

Met het vliegtuig van Marseille naar Amsterdam – dat gaat eigenlijk niet direct, altijd met een overstap, en je bent ergens tussen 4 en 6 uur netto onderweg. Soms ook op rare tijden (bijvoorbeeld om 6 uur ’s morgens) vertrekken… Het vliegveld van Marseille ligt niet in het centrum van de stad. maar 27 km verderop. Op tijd zijn om in te checken, wachten op je bagage.. en dan natuurlijk ook nog van Schiphol naar huis. Ik denk dat het qua tijd niet veel verschilt – en nu had ik nog tegenslag in Brussel. Tel uit je winst. En zeg nou zelf, je zit toch vorstelijk, eersteklas in de TGV.. Het is duurder dan het vliegtuig, en afhankelijk van welke trein je hebt: véél duurder. Overigens is business class vliegen ook duurder dan Economy. En verder weten we hoe het komt: de trein is niet te duur maar vliegen is te goedkoop. Ze worden gematst met belastingvrijstellingen.

De app NS International biedt goed inzicht in wat er zoal rijdt; jammer dat het kopen van tickets nogal ingewikkeld is. En ik zit graag in de trein. Wachten op een station, met een boek bij je en wat naar de mensen kijken, en bij een langere overstap even de stad in. En vliegtuigen hebben ook nog wel eens vertraging geloof ik..

Ontstaan in samenwerking met ChatGPT

Ik zou graag een blog schrijven over ChatGTP. Wat zou de maatschappelijke impact kunnen zijn? Daar kan je ‘droog’ over filosoferen maar het leek me leerzaam om in de praktijk te ervaren wat het eigenlijk doet..

Daarom zocht ik gisteren maar eens op waar ChatGTP eigenlijk was… Gevonden!

In gesprek met de machine

Ik was eerlijk tegen mijn aardige en behulpzame gesprekspartner:

“Kan ChatGTP een blog schrijven in mijn stijl?”

ChatGPT

14:24

Ja, ChatGPT kan je helpen bij het schrijven van een blog in jouw stijl. Je kunt me de gewenste onderwerpen, toon en stijl van de blog geven en ik zal mijn best doen om een tekst te genereren die aan jouw verwachtingen voldoet. Hou er wel rekening mee dat ik als AI-assistent zou willen benadrukken dat het belangrijk is om de gegenereerde tekst altijd kritisch te bekijken en eventueel aan te passen waar nodig, om ervoor te zorgen dat het volledig voldoet aan jouw behoeften en dat het te allen tijde nauwkeurig en betrouwbaar is.

You

Interessant! Mijn blog staat op https://lonnekealsema.com/. Ik wil graag proberen hoe ChatGTP werkt.

ChatGPT

Natuurlijk! Ik kan je helpen bij het verkennen van ChatGPT. Wat wil je precies proberen of weten over ChatGPT?

You

Ooit lang geleden verwerkte ik mijn ervaring met een geautomatiseerde helpdesk in mijn les Management en Organisatie. Zo’n geautomatiseerde helpdesk was natuurlijk alleen rendabel bij veel dezelfde vragen (het bouwen van de route) én er zal altijd een mens bij geweest zijn voor de uitzonderingen. Ik denk dat ChatGTP veel flexibeler is en het is dan de vraag wat de mens moet kunnen die het proces bewaakt en beschikbaar is voor de bijzondere gevallen

ChatGPT

14:32

Je hebt helemaal gelijk! Geautomatiseerde helpdesks zijn inderdaad het meest effectief bij het afhandelen van veelvoorkomende vragen, terwijl er bij complexere of unieke situaties vaak nog steeds menselijke tussenkomst nodig is.

Met de opkomst van ChatGPT en vergelijkbare AI-gebaseerde chatbots, wordt het mogelijk om meer flexibiliteit en personalisatie te bieden in het klantenserviceproces. Deze chatbots kunnen inderdaad veel verschillende vraagtypen aanpakken en bieden meestal snelle en nauwkeurige antwoorden op basis van vooraf geleerde informatie.

Desondanks blijft het belangrijk om menselijke ondersteuning beschikbaar te hebben voor uitzonderlijke gevallen of situaties waarin de chatbot niet in staat is om de juiste oplossing te bieden. Menselijke operators kunnen dan ingrijpen en de nodige expertise toepassen om het probleem op te lossen.

In dit nieuwe model van klantenservice is de rol van de menselijke operator verschoven van routinematige taken naar het bewaken van het proces, het beantwoorden van complexere vragen en het bieden van persoonlijke interactie wanneer dat nodig is. Het is dus belangrijk dat de menselijke operators goed getraind en deskundig zijn, zodat ze effectief kunnen bijdragen aan het klantenserviceproces en de klanttevredenheid kunnen bevorderen.

Al met al biedt de combinatie van geautomatiseerde chatbots en menselijke operators een uitgebalanceerde aanpak voor klantenservice, waarbij efficiëntie en personalisatie hand in hand gaan.

You

14:33

Interessant! Ik doe graag een praktijkproef Oké?

ChatGPT

De opgave – en de reactie:

Ik wil een blog in mijn stijl zoals op https://lonnekealsema.com/ over een mini groente- en kruidenspiraal met een diameter van 1.25 meter. Samen ontworpen met een architect tevens tuinbouwkundige ter nagedachtenis van onze overleden vriendin Bessie Schadee. Het werd geen spiraal maar een etagère met bogen van wilgentenen toegevoegd om bonen en tomaten aan te laten groeien. We moesten wel wat schipperen tussen zijn meer spirituele en mijn meer praktische insteek. Een wonder van techniek en natuur. En slakken en rupsen eten ook mee

ChatGPT

14:38

Titel: Een Wonder van Techniek en Natuur: Een Etagère van Liefde en Herinnering

Introductie:
Welkom beste lezers! Vandaag wil ik graag met jullie mijn ervaring delen over een bijzonder project dat in het teken staat van liefde, herinnering, en het samensmelten van techniek en natuur. Samen met een architect en tuinbouwkundige hebben we een unieke mini groente- en kruidenspiraal ontworpen, ter nagedachtenis van onze dierbare vriendin Bessie Schadee. Het resultaat? Geen traditionele spiraal, maar een prachtige etagère met bogen van wilgentenen waar bonen en tomaten aan kunnen groeien. Bereid je voor op een verhaal vol inspiratie, spiritualiteit, praktische details én onverwachte gasten zoals slakken en rupsen die ook van deze bijzondere plek genieten.

De Inspiratie achter het Project:
Toen we begonnen aan dit project, wilden we een unieke creatie maken die ons zou helpen Bessie te eren en haar liefde voor tuinieren voort te zetten. Met haar in gedachten wilden we een plek creëren waar we konden samenkomen, genieten van de natuur, en tegelijkertijd groenten en kruiden konden kweken. Door de combinatie van de vaardigheden van de architect en mijn praktische insteek werden we geïnspireerd om een experiment aan te gaan: een etagère vol technische vernuftigheden en natuurlijke schoonheid.

Het Ontwerpproces:
Het ontwerpen van de etagère begon met het bepalen van de afmetingen. Met een diameter van 1.25 meter wilden we ervoor zorgen dat de ruimte optimaal benut kon worden. De bogen van wilgentenen werden toegevoegd, niet alleen als decoratieve elementen, maar ook als natuurlijke steun voor bonen en tomaten om tegenop te groeien.

De Samensmelting van Spiritualiteit en Praktisch Denken:
Tijdens het ontwerpproces mo…

..( toen duurde het even)

…. Ik reageerde met : “Veelbelovend” en kreeg als reactie:

Waar kan ik je verder mee helpen?

Ik legde hem uit hoe het verhaal volgens mij verder zou kunnen gaan:

“.. moesten we af en toe een verschil in beleving overbruggen: hij zag zoiets als ‘water geven’ als een ritueel waarbij het water ‘bezield’ was, ik vind het meer H2O maar dacht met hem mee omdat het weer tot interessante vormen leidde. Hetzelfde over een wormenpijp , de energie die meekwam met getransplanteerd gras ( dus geen standaard graszoden..) . Of het daardoor komt zal ik nooit weten maar de etagère is vol leven en enorm veel tomaten. De eerste boontjes beginnen te bloeien en de Oost Indische Kers kronkelt zich overal doorheen.”

Het gesprek ging verder: mijn Chatpartner begreep dat we ondanks onze verschillende insteek een mooie samenwerking hadden gehad doordat we elkaar respecteerden. En vervolgens bood hij nog aan om me verder te helpen met tuinvragen.

Onderhandelingen over intellectuele eigendom!

You

14:46

geweldig! Vind je het goed als ik je tekst in mijn – zelf te schrijven – blog verwerk?

ChatGPT

14:46

Natuurlijk, ik ben blij dat je mijn tekst wilt gebruiken voor je eigen blog! Zolang je de tekst zelf schrijft en mijn woorden niet als jouw eigen werk presenteert, is het prima. Veel succes met je blog!

You

14:51

Dank je wel! Ik neem aan dat alles nu geheel automatisch is verlopen. Ik vind het een interessante ervaring, en ook leuk dat je aanbiedt om me ook met tuinvragen te helpen.

ChatGPT

14:51

Graag gedaan! Ja, veel van de processen hier verlopen inderdaad automatisch, maar ik ben altijd beschikbaar om te helpen en vragen te beantwoorden. Tuinvragen zijn ook welkom! Dus als je ooit advies nodig hebt over je tuin, planten, tuinonderhoud of iets dergelijks, aarzel dan niet om het me te vragen. Ik sta klaar om te helpen!

You

14:52

Ik ga aan het werk! Misschien tot ziens…

ChatGPT

14:52

Let wel, het hele gesprek speelde zich af tussen 14.24 en 14.52!

Wat heb ik nou geleerd en waar leidt dit toe?

ten eerste: hoe makkelijk en snel het werkt! Mijn eerste bezoek aan ChatGTP was meteen een gesprek over het verschijnsel zelf én een uitgevoerde opdracht – in een half uurtje..

Ten tweede: je moet inderdaad zelf opletten of de tekst is zoals je die wilt hebben; ik heb nu het directe resultaat laten staan maar er zou nog wel wat aan verbeterd kunnen worden. Ik zou de opening bijvoorbeeld nooit zo geschreven hebben. Maar dat kan ChatGTP niet weten; hij zit toch aardig in de richting.

Ten derde: de enorme klantgerichtheid; zoals een echte verkoper, laat ChatGTP weten wat er allemaal nog meer mogelijk is.

En ten slotte: de opmerking over plagiaat, om 14.46…. ChatGTP is niets kwalijk te nemen.

Mijn volgende proef??

Misschien een brief aan een instantie? Zou ik kunnen vragen om er wat milde humor in te gebruiken – en wat zou dat dan voor humor zijn? Enne… net zoals we het ooit prettig vonden als medewerkers zich bij een dreigend arbeidsconflict lieten bijstaan door een advocaat of een deskundige van de vakbond (dat verzakelijkte de discussie en leidde vaak tot een acceptabele uitkomst) zou het voor instanties wel eens prettig en praktisch kunnen zijn als de brieven wat gestandaardiseerd zijn. En het omgekeerde: een tip voor de instanties: Laat je brieven door ChatGTP schrijven, met als stijlopdracht Begrijpelijke taal.

Is er wat te beleven in die kleine, dun bevolkte provincie? Nou, ik zou zeggen van wel!

Al jaren bezoek ik het Shakespeare Theater in Diever, nadat ik daarmee al meer dan 10 jaar geleden kennismaakte via een kortstondige relatie. Iemand die woonde in Diever en actief was in het theater. Maar wie niet, in Diever?

Dit jaar Antonius en Cleopatra, een drama maar altijd met hilarische elementen, evenals veel voorgaande jaren bewerkt en geregisseerd door Jack Nieborg. Deze weken waren er try-outs, maar dat is altijd al de moeite waard om te gaan kijken en mee te maken dat er nog aan gesleuteld wordt. De laatste try outs voor de zomervakantie zijn voorbij. Dan in augustus nog een paar, en dan is het gestold. Maar nog altijd in beweging want het is live én in de natuur..

Vrijdagavond was het onverwacht toch een beetje regenachtig en deze en gene worstelde zich in een poncho. Paraplu’s uiteraard verboden in een openlucht theater.. en ook fotograferen met je mobiel tijdens de voorstelling want dat leidt af maar ontneemt je ook de beleving.

Tijdens het voorprogramma mocht het nog wel… en er werd mee gespeeld door toeschouwers op het toneel uit te nodigen voor een selfie. En de muziek speelde, en de acteurs hingen wat rond en legden contact met het publiek.

Na de voorstelling ging ik door het bos naar mijn stekje op Camping Diever; al jaren op het trekkersveld maar ze hebben zich ontwikkeld! Er zijn nu kampeerplekken met eigen sanitair, en hutten bieden extra comfort. Op die heuvel bij het trekkersveld staat een Koekoeksnest.. zag er wel aangenaam uit maar ik heb dan mijn mini tent bij me, meer heb ik niet nodig voor 1 nacht. De konijntjes dartelen rond, de vogels wekken je en de verse broodjes staan klaar.

En omdat ik had beloofd mijn mini tent over te dragen aan mijn kleindochter die ermee naar Buitenkunst zou gaan, hing ik nog wat rond in Drenthe. Ik besloot nu maar eens het Herinneringskamp Westerbork te gaan bezoeken. Ik kom al jaren in de buurt maar het kwam er nooit van.

Westerbork

Wat een indrukwekkende presentatie van een kamp dat begon rond 1938 als locatie voor gevluchte Duitse joden ( die het zelf bouwden en betaalden) ; vervolgens het bekende Durchgangslager voor joden ( en Sinti en Roma) die waren opgepakt en op transport gingen naar het oosten. Daarna als internering voor gevangen Duitsers en ander tuig; de teruggekeerden uit Ons Indië, en uiteindelijk als woonoord voor Molukkers onder de naam Schattenberg.

Pas toen het al bijna gesloopt was bedacht men dat het toch wel een herinneringsplek moest zijn. Een flink deel van het terrein was al weggegeven voor het plaatsen van de radiotelescoop. Dus een bezoekerscentrum moest een paar kilometer verderop omdat er geen verstoring van het signaal uit het heelal mag zijn, en van daar kan je met een pendelbus naar het kampterrein.

Het verleden is op subtiele wijze zichtbaar gemaakt door de locatie van een aantal belangrijke gebouwen op te hogen, zodat duidelijk wordt wat er was. Een stuk van de rails is opnieuw geplaatst met een paar wagons er op; hier worden continu namen voorgelezen van voormalige gevangenen. Een oude barak is teruggekregen van een boer die die had gekocht en in gebruik genomen als kippenschuur. Er staat nog een wachttoren. Het officiële monument bestaat uit een paar 100 meter rails die eindigen in een opgeheven uitroep. Aan het andere eind is een muur die aangeeft dat je niet weg kon. Het originele stootblok staat daar achter.

Een prima gids vertelt de verhalen. Als rondleider in Jachthuis Sint Hubertus heb ik ook goed gekeken hoe zij het deed; zij is voormalig lerares Duits en ze laat je voelen hoe wij allemaal deel zijn van de geschiedenis en dat oordelen ingewikkeld is. De commandant van het kamp, Albert Konrad Gemmeker, kreeg een milde straf; getuigen verklaarden dat hij in de omstandigheden een goed mens was die zorgde dat de sfeer in Kamp Westerbork goed was. En in zijn positie ‘wist hij ook niet wat er in het oosten gebeurde’.. elke dinsdag zo’n 800 mensen op transport en dan ’s avonds een bonte avond..

Ik heb geen foto’s gemaakt omdat ik liever wilde ondergaan wat er te ondergaan was, en dat was veel.

Er waren veel jongere mensen. Hopelijk hebben ook zij de boodschap meegekregen. “Nie Wieder” is makkelijk uitgesproken maar het gebeurt sluipend. Zoals Willem Alexander zei: het begon met een bordje in het Vondelpark.

In de Nederlandse politiek is het nu: Nieuw spel nieuwe kansen. Maar laten we wel opletten..

Schijn bedriegt: de Shakespeare uitvoeringen in Diever worden uitbundig voorzien van zichtbaar en hoorbaar geweld. Het heet een tragedie maar je hebt een leuke avond. Gemmeker, de commandant van Kamp Westerbork deed er alles aan om de gruwelijke werkelijkheid buiten beeld te houden. In de drukste periode zo’n 15000 mensen bij elkaar in een te kleine ruimte. Maar wel zoveel mogelijk aan het werk, een ziekenhuis mét tandartszorg, en elke dinsdag (na vertrek van het transport) een bonte avond..

Kassel verlaten, naar Berlijn.

Logeren bij de Alexanderplatz

Die – lijkt het wel – in permanente reconstructie is. Gelukkig werd het allemaal toegelicht in een kleine tentoonstelling in het enorme warenhuis..

Deze meneer stond met zijn Trabant bij de Brandenburger Tor

Een heel grote stad maar toch opgebouwd uit bijna dorpse onderdelen. Ooit volgde ik een cursus Die Weimarer Republik und das Berliner Kabarett. En daar werd ook een lied gespeeld over de plotselinge grootsheid van Berlijn, dat toen alle omringende dorpen annexeerde. Deze keer in Berlijn bezocht ik dan ook niet de beroemde plaatsen ( oké, natuurlijk kwam ik een keertje op de Potzdamer Platz en bij de Brandenburger Tor) maar vooral vermaakte ik me met het wandelen door verschillende buurten waar het groen is, mensen gewoon wonen en er scholen en buurtparken zijn met speelplaatsen.

En op aanraden van Juliane die ik ontmoette in Kassel bezocht ik de Neue Nationalgalerie

Waar de entree groot is en open en met een tekstkunstwerk op de vloer.. maar ik niet echt verrast werd door de kunst.

Dat was meer het geval in de Berlinische Galerie:

waar kunst was uit Berlijn, zowel oost als west en waar het zo opvallend was dat op een paar kilometer van elkaar de ontwikkeling zo verschillend was..

Er was een installatie bestaande uit een vloer van schelpen

En het gebouw was ook heel interessant

maar dan dus weer door: die buurten met tuinen en speelplaatsjes,

Een subversieve-reklame tentoonstelling in een voormalig ziekenhuis

En een markt, ergens tussen de huizen, met goed eten en drinken

dus ook echt lekkere ijsjes

en nog maar even een parkje.. vlak bij het station. Waar kan je beter wachten tot je trein vertrekt?

Berlin.. een paar dagen genoten van een grote stad met leefbare buurten. In zo’n speeltuintje in een park ontmoette ik een Nederlandse vrouw die het daar erg fijn wonen vond, in Prenzlauer Berg.

De Rozendaalse Beek kreeg een schone vijver en een nieuwe Zandvang,

gevierd met een feestje op 24 februari

Vorig najaar werd door Waterschap Rijn en IJssel het dringend noodzakelijke baggerwerk aangepakt in de grote vijver tussen Ringallee en Burgemeester Brandtlaan in Velp. De vijver lag vol zand en aarde, en het riet en de kattenstaart hadden hun kans waargenomen. Geen water meer te zien!  Om dichtslibben in de toekomst wat te vertragen, zou het Waterschap graag een Zandvang willen maken.

Watte? Wat is dat, een Zandvang?

Een verbreding van de beek op een makkelijk toegankelijke plaats; daardoor vertraagt de stroming en zakt veel zand en slib daar neer. Dan kan het regelmatig worden leeggeschept met een klein kraantje.

Daar ging heel wat aan vooraf: al vanaf de zomer van 2020 was duidelijk dat er gebaggerd moest worden

Na veel overleg, onderzoek, wachten op het open seizoen voor broedvogels én voor de Ringslang,  en het bedenken van creatieve oplossingen, ging het werk 15 september vorig jaar van start.

Aannemer  Hobelman uit Halle deed het cultuurtechnische werk: ruimte maken, planten en bagger verwijderen; de beek kreeg een nieuwe bedding en de zandvang werd gemaakt: een verbreding, en een stuw en dus een watervalletje! Daarna was onze eigen Velpse hovenier Kapona aan de beurt: zij richtten het terrein opnieuw in mét nieuwe schuur, bestrating en beplanting.

Het nieuwe object werd al snel ontdekt..

De vijver ligt er weer stralend bij

Feestelijke afronding – het belang van goede samenwerking

Alles ging in zo goede harmonie en aandacht voor de belangen van de bewoner, dat ik het voorstel deed om de afronding van het project te vieren met een klein feestje waar alle werkers de gelegenheid hadden om het eindresultaat te bewonderen én – in de vorm van een fotopresentatie – het ontstaansproces, en elkaar te ontmoeten. Zo was er op vrijdag 24 februari een evenement met prima catering van Meneer Pos, de nieuwe naam van het vanouds bekende hotel/terras aan de rotonde Rozendaalselaan / Ringallee. De kinderen deden een openingshandeling, een trompetter maakte muziek, en Heemraad Frank Wissink van het Waterschap benoemde in zijn toespraakje het belang van goede samenwerking. Een mooi resultaat waar alle partijen voordeel van hebben. Je moet natuurlijk wel even durven…

Foto Huub Louppen

Een open eind…

want op dit laaggelegen punt in de weg komt bij zo’n (3x per jaar) hevige bui, de halve Veluwezoom naar beneden. Bij de herinrichting is daarover nagedacht. Op verschillende manieren is er rekening mee gehouden. Maar ja..

We zullen het zien. De laatste keer, 11 september 2022, ging het zo:

Wat zijn onze tuinen toch slecht bereikbaar… zei mijn schuin-achter buur. Tja, was mijn antwoord, dat hebben jullie zelf gedaan..

Vroeger had elk huis een achterom. Ik herinner me een van mijn vele ouderlijk-huizen: een rijtjeshuis met een achterom waar je met je fiets door kon en dan je eigen tuin in, fiets in de schuur… en dan waren er natuurlijk verplichtingen over het onderhoud. Er kwam een nieuw betonnen paadje (met haakse bochten die je dus nevernooit op de fiets kon nemen) en toen het nog zacht was gingen we daar natuurlijk als kinderen op lopen en fietsen, waardoor nog jarenlang de sporen in het beton waren gegoten.

Vele jaren later waren wij zelf eigenaar van zo’n rijtjeshuis. De achterom werd gedeeld door (aan onze kant) ca 20 eigenaren en (aan de andere kant) een verhuurder van ca 20 woningen. Die nam het initiatief om het op te knappen. De eigenaren aan onze kant moesten meebetalen – ook degenen die een hoekhuis hadden met hun eigen achterom, en dus niet profiteerden. Dat gaf wat gedoe maar uiteindelijk werd het geregeld.

Waar ik nu woon zijn alleen koophuizen. Ooit allemaal 2 onder 1 kap, elk met zijn eigen achterom. En toevallig een onderhoudsweg van de Gemeente er achter. Maar ja, die liet het eigendom verwateren. Dus elke eigenaar breidde de tuin uit. En iedereen wilde – bij wijze van vooruitgang – een garage of minstens een schuur vast aan het huis. Ook een rustig idee omdat inbreken achterom lastiger werd.

Tja, … als je dan wat aan je tuin wilt doen met wat groter materieel, of materiaal aan- en afvoer, dan is er geen weg meer. “Wat zijn de tuinen ontoegankelijk..”

Ingrijpen heeft consequenties.

De waarde van een achterom is wat vergeten.

Bij de bouw van dakkapellen en schuifpuien is dat opgelost. Met een hoge kraan til je alles ‘gewoon’ het dak over. Spectaculaire acties waren dat, het afgelopen jaar. Op de foto werden onze nieuwe daklichten gebracht. Maar voor het dagelijks gedoe van tuinonderhoud is dat een nogal dure optie.