Kunst is zo iets wonderlijks… Al heel lang geleden heb ik geleerd ernaar te kijken. Een extra impuls kreeg ik toen mijn dochter kunstgeschiedenis ging studeren en ik met haar mee kon op excursie naar de Documenta in Kassel (1992) .
Het was het eerste weekend van de Documenta, en er was nog weinig commentaar voorhanden. Met een groepje en een afgestudeerde, inmiddels docent, verkenden we het enorme aanbod. Kijkles…
Sindsdien heb ik veel musea en tentoonstellingen bezocht en ook een bescheiden eigen collectie verzameld.
Kunst is om van te genieten, maar het ontlokt mij ook beschouwingen over de verbinding tussen kunst en organiseren – mijn andere hobby.
Op deze pagina ga ik daarover af en toe schrijven. Met een plaatje erbij…
Een recente aanwinst: een rozenkrans van Yvonne Mostard. http://www.yvonnemostard.com/ Gewoon dingen, noemde ze dit.
Noem het maar gewoon.
Giethars, staaldraad, geborduurde stof.
Maar onderhand: een brok poëzie, het sacrale in een eigentijdse verpakking. “Zorgeloos nu in de rozen” staat op het onderste lintje.
Verband met organiseren: Zomaar ineens is er iets van nostalgie, een oud geloof, een dieper gevoel. Dan past verwondering en respect. Die mensen hebben vast ook iets belangrijks in te brengen, iets wat je als toevallige passant gemakkelijk over het hoofd zou zien.
En deze: een installatie op de Biënnale van Venetië, in het paviljoen van een groep Zuid-Amerikaanse landen. Kleurig – maar ook geurig. De schotels waren gevuld met specerijen. Zodra je de hal binnenkwam was je in een andere sfeer. Geur als onderdeel van kunst, dat heb ik nog maar zelden meegemaakt. Maar het is zó indringend.. een zintuig dat ik niet graag zou missen. In sommige organisaties ruik je kruiden, of brood, of smeerolie – en soms ook angstzweet. Of het roofdierenverblijf.
lonneke alsema 
0 Comments