Die vrijdagochtend vertrok ik bij Duin- en Kruidberg, na nog een fijne wandeling over het terrein. Mooi gebouw, weggestopte nieuwbouw, schitterend landschapspark
Via secundaire wegen verder naar het zuiden. En zo tussen tuinbouwgebieden door kwam ik terecht bij Voorlinden, ook zo’n landgoed vlak achter de duinen maar nu bij Wassenaar. Een dik jaar geleden werd het geopend. Een nieuw museum, op het landgoed dat ik al lang kende: het was in gebruik als opleidingscentrum van de PTT en die was in mijn jaren bij Verkeer en Waterstaat nog onderdeel van dat departement. Dus kwam ik daar wel eens. Vergeleken met Duin en Kruidberg een sober gebouw…
Rond de opening van het museum was Wim Pijbes er directeur, maar dat was al snel weer voorbij. Publiciteit hebben ze er in elk geval mee getrokken… Ik was er ook al in de week na de opening. Met de tuinen van Piet Oudolf toen: eenjarigen, grassen. En nu: veel meer vaste planten, maar nog wat na- effecten van de droogte.
Een paar fraaie tentoonstellingen: De Tussentijd en That’s not me (Rodney Graham). De Tussentijd deed me denken aan een activiteit waaraan ik ooit deelnam. Voor als je tussen periodes in zit. Als de kloktijd er even niet toe doet. Algemene conclusie: dat is wel vaak het geval! Als je het wilt zien. En dat besef geeft dan ook ruimte voor nieuwe dingen.
Op de piano staat een muziekstuk: Das Fragment an Sich (1881) van Friedrich Nietzsche; aan het eind staat ‘da capo’. Eeuwig te herhalen; alle toetsen die niet in het stuk voorkomen zijn van de piano verwijderd. Moest even associëren met het vertrek van mijn eigen piano..
Boeddha in de spiegel; en op de grond een koperen onkruid.
That’s not me:
een kunstenaar die waarheidsgetrouwe, enorme foto’s maakte in lichtbakken. Heel interessant! Waar sta je eigenlijk zelf?
De grote Serra behoort tot de vaste collectie…
Dan naar Den Haag centrum, het Parkhotel, Molenstraat, waar je in het voetgangersgebied kunt doordringen door gewoon naar de palen toe te rijden. Dan gaan ze naar beneden. De dichtstbijzijnde parkeergarage is een eind rijden maar hemelsbreed maar 100 meter lopen.. Die avond met de tram van nabijgelegen Malieveld naar het Westbroekpark: De Parade!!! Een heerlijke avond; ik was nog nooit op de Parade geweest maar het is, zo te horen in de rij bij de ingang, net zo’n ons-kent-ons dingetje als Oerol of Buitenkunst. Even thuis raken. Een compact terrein met verschillende tenten voor voorstellingen en er tussenin eten, drinken, een draaimolen, een vrouw die rondfietst met appels.. Ik had drie voorstellingen geboekt. Te beginnen met Ellen ten Damme: Je veux l’ amour! Daar had ik me echt op verheugd, en het bleek nog meer dan dat. Super performance! Met nog een extra voor mij persoonlijk: in de begeleiding speelde Marieke de Bruin, de violiste die mij 3 jaar geleden in een workshop liet kennismaken met de viool; daar leer ik, dank zij haar, nu al drie jaar op spelen.
En hup, door naar Jan Rot. U bent mijn moeder; een voorstelling die lang geleden door Joop Admiraal als solovoorstelling werd gespeeld. Bij tijd en wijle ontroerend..
Uurtje leeg voor de volgende geboekte voorstelling de Paradijsvogel… Ik kies voor de voorstelling Boekentherapie. Klein publiekje maar een leuk verhaal: Het lezen van romans leert je het leven ook door de ogen van een ander te zien. Je wordt er wijzer van en minder monomaan. Er zijn mensen die je dat graag zou gunnen…
De Paradijsvogel (Oostpool) is een liederlijk uitbundige flikker. en meer dan dat; grensoverschrijdend, goor, provocerend… maar dan laat de acteur even zijn masker zakken. Ja, ik ben wel homo, maar… gewoon, met partner en kind in een doorzonwoning… en dan het masker weer op en weer door met imponeren. En dat een paar keer op en af… Genoten!
Terug met de tram naar Malieveld, de straatjes door, de Oude Molstraat met nog veel drukke kroegen, en dan in de Molenstraat lekker even rustig gezeten met een biertje en een paar nootjes – Bij Hem. Niet zomaar een kroeg. Sloot wel aan bij de laatst act van de Parade..
Het wordt toch een stuk in drie delen…
lonneke alsema 