Mijn groentetas van Bioboer Giel ziet er weer goed uit… er zitten vaak groenten in waarmee je niet zo vertrouwd bent of waarvan je denkt: wat moet ik daar nú weer eens van maken?

Deze week onder andere een flinke krop andijvie in de tas. Inmiddels heb ik wel wat andere bereidingen ontdekt, maar een geliefde klassieker is toch telkens weer Stamppot rauwe andijvie met spekjes.

Vandaag heb ik dat dus weer gemaakt. Inmiddels voeg ik er wat aan toe: als parttime vegetariër vervang ik een deel van de spekblokjes door oude kaas. De vegan is daar niet van gecharmeerd. Maar toch. We zijn op weg. En een paar partjes tomaat meebakken. Of uien, of andere oneigenlijke toevoegingen aan deze Nederlandse klassieker.

50 Jaar bijna dagelijks koken. Sinds ik het ouderlijk huis verliet (19 was ik) kook ik bijna elke dag. Studentenkost in het studentenhuis: pasta met rooie saus, gefrituurde aardappelpartjes met een burger en sla, dat soort dingen.  (Gekookte aardappels met jus was burgerlijk en taboe.)  Je leert bij. En na zoveel jaar sta je nergens meer van te kijken. Wat ook erg handig is: op Internet kan je per ingrediënt ideeën opdoen.

Sommige mensen leren koken van hun moeder. Ik niet; mijn moeder hield niet van koken. Mijn vader wel, en ook wat buitenissige dingen. Uiteindelijk, toen hij dementeerde, was hij gespecialiseerd in het koken van een perfect zacht ei… wat ik nog steeds lastig vind.

Maar iets anders kreeg ik wel mee van mijn moeder: haar stiefmoeder had neven die uit Denemarken emigreerden naar Frankrijk. Een in de Vogezen, de ander naar de Côte d’Azur. Waarmee natuurlijk geweldige logeergelegenheden ontstonden.

Op mijn 15de werd ik uit logeren gestuurd bij de, alleen nog Frans sprekende,  familie in de Vogezen, en met de 10jarige dochter meegestuurd naar een padvinderskamp. Als gymnasiumleerling was je in die tijd niet getraind in actief gebruik van de Franse taal..  Maar ja, dan moet je wel. Met handen en voeten én wat je tot dan toe had geleerd kwam je er toch wel uit. Na die week kabouterkamp en nog een week bij de achternicht thuis, wende je ook aan spreken met en verstaan van de man die de gasleiding verving, en M. le Curé die kwam dineren. Dat heeft me een goede start gegeven in een leven met actieve beheersing van de Franse taal. Nog veel gemak van gehad, zoals bij het voorbereiden van een Franstalig programma voor mijn koor en bij de organisatie van een zweefvliegkamp in Frankrijk, inclusief het houden van een tweetalige tafelrede bij een festiviteit van ons als bezoekers en de ontvangende Franse vliegclub.

Maar nu terug naar de stamppot andijvie: Ik was 15, was in dat padvinderskamp natuurlijk een bezienswaardigheid als Nederlandse keukenhulp, en de vraag was of ik een keer een Nederlandse specialiteit kon bedenken voor de avondmaaltijd. Stamppot rauwe andijvie leek me wel wat. Maar ja, wat is andijvie in het Frans en hoe zit het met de hoeveelheden? Geen idee!  Ik had geen enkele kook-ervaring. Endive? nee, chicorée! Endive is witlof. Dat zou wel een heel ander resultaat hebben opgeleverd. Om het lekker te maken moet er best veel rauwe andijvie in. Even laten slinken, de apart uitgebakken spekjes erdoor… mmm. Maar ja, het werd aardappelpuree met wat spekjes en hier en daar een blaadje andijvie. Ik schaamde me..

En nog steeds zou ik wel moeite hebben om een leuk Nederlands gerecht aan te dragen dat geschikt is voor een groep van ca 30 personen met beperkte keukenmogelijkheden. Nu zou ik eerder  denken aan een peulvruchtenschotel! Vijfschaft…