Ooit, al vrij lang geleden, maakte ik treinreizen met mijn tienerkinderen. Bij je Interrail ticket kreeg je een handig spoorboekje met de hoofdverbindingen in heel Europa. Hoewel het hier en daar afweek qua precieze tijdstippen kreeg je een behoorlijk beeld van wat er zoal te reizen was en wat de frequenties op de verbindingen waren.

We reisden naar en door Italië, namen een veerboot (ook vermeld en met korting op je Interrailkaart) naar Split in toenmalig Joegoslavië, en ook de treinen naar Mostar, Sarajewo en Zagreb stonden goed aangegeven. Overigens kon je het beste in de ochtend vertrekken; elke ochtend begonnen de toen 100jarige Joegoslavische spoorwegen weer vol goede moed, maar met  zoveel tunnels met enkel spoor kon het niet anders of de vertraging liep in de loop van de dag op. En zo stonden we eens op het balkon van een eersteklas wagon omdat er verder geen plaats was; de conducteur kondigde aan dat hij straks nog terug zou komen om ons supplement af te rekenen maar we zagen hem niet meer terug. Wel stopte de trein hier en daar om boerinnen met manden vol kippen in en uit te laten stappen. Uiteindelijk kwamen we vrij laat in Sarajewo aan; niet handig om in t donker nog een camping te zoeken, dus we overnachtten in een hotel. Het roemruchte Holiday Inn, dat in de burgeroorlog 2 jaar later vol zat met journalisten. Een vervuild gezinnetje op zoek naar een driepersoonskamer. Een  receptioniste die heel hoog haar neus optrok en een bedrag met veel nullen opschreef. “Kan ik met American Express betalen?” deed wonderen. Een bad! De waterdruk op de 7e verdieping was matig..

Mooie avonturen!

Maar waarom ik dit schrijf?

Sinds de privatisering van de verschillende spoorwegbedrijven is de informatievoorziening over de dienstregeling er niet op vooruitgegaan. Met enige moeite en door het combineren van sites kan je nog wel een reis plannen. Maar ondanks alle mogelijkheden van Internet is het nog steeds onmogelijk om een reis on-line te boeken!

Deze zomer lukte het me niet om mijn geplande reis via Parijs naar Venetië te boeken. Aan het loket lukte bijna alles behalve de uitgekozen nachttrein van Parijs naar Venetië. Dat kon alleen als je de kaartjes in België afhaalde. Totdat ik ontdekte dat de maatschappij die dat traject rijdt, (Thello) zelf e-tickets uitgeeft. Fluitje van n cent en geavanceerder dan alle andere clubjes.

Nu probeer ik van Arnhem naar Lille vv te gaan; aansluitend traject Lille-Londen is al gelukt. De NS verwijst me naar de Belgen en de Belgen willen de tickets wel toesturen maar alleen als je in België woont. Nu moet ik dus héél snel naar het dichtstbijzijnde  Internationale Loket van de NS…  in de hoop dat het daar wel lukt om zoiets simpels als een retour naar Lille te boeken.

Ik zie het als een wankel evenwicht:

  • De Europese eenwording én de digitalisering zouden het makkelijker moeten maken.
  • De privatisering maakt het moeilijker. Concurrentie, ieder voor zich.

Voorlopig wint het laatste argument als het om internationaal spoorverkeer gaat. De Fyra staat niet op zichzelf…

 

 

 

Update 13/1:
En inderdaad, de dame achter het Internationale loket in Arnhem kan meer dan ik! Ze had net weer een nieuw systeem; dus of ik er even niet doorheen wou praten.
Maar dan heb je ook wat!
Surprise: er rijdt weer n Intercity van Roosendaal naar Antwerpen. Ja, precies, die…
Ze krijgt kennelijk geen percentage; ze zoekt echt de voordeligste oplossing. Ik mág wel met Thalys en TGV, maar ’t hoeft niet.
Tegenwoordig beoefen ik de vaardigheid “servicemedewerkergerichte, echt belangstellende klant” – en dat rendeert, lijkt me .