Vandaag ging ik naar het kerstconcert in Musis Arnhem. Het beste gebouw van het jaar...  De Negende van Beethoven, een stuk waarvan ik eigenlijk alleen het laatste deel een beetje kende. Sinds ik viool speel ga ik vaker naar concerten en geniet ervan om te luisteren en te kijken naar de uitvoerende musici. En ik weet dat mijn kennis van klassieke muziek tekortschiet, maar is dat erg? Ik haal nu wat in.

De zaal heeft veel prijzen gewonnen, de akoestiek is goed, maar het zicht op wat er op het podium gebeurt is niet geweldig. Met die vlakke zaal ‘kijk je tegen de kruisen van de musici aan’ , om een vriend te citeren.  Ik zit daarom graag op het balkon. Tja, dan heb je mooi bovenaanzicht, ook de klank is voor mijn oren prima, je moet een beetje over de reling hangen om echt het hele orkest te kunnen zien (zoals mijn buurman van vandaag opmerkte: “Fout balkon, geen overzicht,  afbreken en opnieuw beginnen”.  Hij was er voor het eerst).

Ik had daar geen last van; af en toe keek ik even, maar het was geweldig om op te gaan in de klanken van dit prachtige werk. Het Gelders Orkest mét Nederlands Concertkoor en solisten. Veel muzikaal geweld natuurlijk, maar ook subtiele zachte gedeelten en fraaie stiltes. Ik heb genoten.

Maar dit was eigenlijk niet het onderwerp van mijn blog. Op weg naar mijn favoriete plaats moet ik een trap op zonder leuning. Ik schreef daar eerder over. Er is een hagelwitte wand langs die trap, waar natuurlijk meer mensen behoefte hebben aan een steuntje dus die hagelwitte wand wordt grauw. Maar ondanks die wand struikelde ik op de trap. Er was nou eenmaal geen leuning. Pijnlijk… je ligt daar dan als gevallen vrouw, met pijnlijke knieën en lichtelijk ontzet en buiten adem. Gelukkig viel het mee, geen lichamelijk letsel aan overgehouden. Daar, halverwege de trap. was een zitje waar ik even kon bijkomen. Wel geestelijk gedeukt: het tweede gedeelte van de trap naar boven moest nog, en ik nam me voor om voortaan de lift te nemen. Maar ja, dan verklaar je jezelf tot oud… Dus na het prachtige concert nam ik toch maar weer de trap. Ik laat me niet kisten. Maar ik zou het prettig vinden als er alsnog een trapleuning in het ontwerp kan worden ingepast – net als die middenleuning in de trap naar de kelder, met die logistiek onhandige opstelling van garderobe en toiletten.

Bij een van mijn eerste bezoeken aan het nieuwe Musis vroeg ik aan een van de gastvrouwen of er zo’n middenleuning kon komen. Zij vertelde dat de discussie tussen architectuur en praktijk inmiddels geopend was. En dat ze verwachtte dat er ook druk zou komen voor een hek langs een 1 meter hoog bordes.

Tot nu toe kan ik als enige resultaat de middenleuning naar de kelder afvinken. En ja, een paar leuningen op verschillende plaatsen aan de tientallen meters brede trap van 5 treden, van straatniveau naar de ingang. Blijft nog staan: Leuning langs het bordes, betere logistiek van garderobe en toiletten, en die leuning langs de trap naar het balkon. De musici hebben ook nog wat wensen t.a.v. de inrichting van hun domein, heb ik vernomen.

Vandaag was er geen pauze dus het pauzedrankje verplaatste zich naar een achteraf-drankje. Waardoor de drukte bij de garderobe zich spreidde. Ook een oplossing..