.. en zo zocht ik weer eens het adres op van de stoelenmatter in Oosterbeek.

Bellen ….. Geen gehoor. Hij zal toch niet gestopt zijn? Was ook een paar jaar geleden al niet van de jongsten.

Zoektocht op Internet levert niet veel op; in elk geval geen andere stoelenmatter ook maar een béétje bij mij in de buurt.

Toen mijn ex en ik scheidden hebben we de spullen keurig in vrede verdeeld. Ik hield de zithoek, hij nam de eethoek mee. En over die 15 flessen onbestemde rode wijn in de kelderkast hebben we ook een nette afspraak gemaakt, trouwens. Dat was in 1990.

Ik schafte me een tweedehands ronde tafel aan en, na een periode met 3 klapstoeltjes, een set van vier Thonetstoelen met lichtelijk kapotte rieten zittingen. Passend bij mijn budget van toen, liet ik ze twee aan twee van een nieuw matje voorzien bij een stoelenmatter in de buurt van mijn toenmalige woonplaats.

Maar ja… na verloop van een aantal jaren zakken die zittingen weer in. Dus na mijn verhuizing naar Velp bij Arnhem vond ik een nieuwe stoelenmatter. In Oosterbeek.

Je brengt eens twee stoelen, die kan je dan een paar weken later komen ophalen tegen betaling van wat euro’s. Maar het is ook een ritueel. Kom binnen, wil je koffie? Of een borrel? Het huis staat vol met stoelen in bewerking. De koffie is op alle tijden van de dag beschikbaar. De borrel heb ik tot nu toe weten af te slaan.

Er waren wat jaren voorbijgegaan zonder uitgezakte stoelen. Maar nu was het weer zover… Uitgezakt, gammel, en van die ophaaltjes aan de rieten zitting die bij enigszins luchtig gekleed in je billen prikken. Tijd voor mijn vriend. Ik zocht hem op in mijn adresboek , belde en … geen gehoor dus.

De volgende dag: telefoon. U had gebeld? Hij blijkt een nieuwerwetse telefoon met nummerweergave te hebben en klanten die bellen na zijn werktijd belt hij terug! Wat een opluchting! “U doet het nog!”. Ja, natuurlijk, dat is goed voor een mens.

Ik breng mijn stoeltje volgens afspraak om 10.30. Hallo, o ja, u zou komen vandaag. Wil je een borrel? Koffie dan?

We kletsen over het leven; hij heeft AOW maar werkt lekker door, in zijn eigen tempo. Je moet er toch niet aan denken dat je niks meer te doen hebt? Wanneer is het klaar? Twee weken misschien, of drie, ik bel wel. Enne, dat gammele is gewoon een kwestie van de schroeven even aandraaien! (Hmmm er was wel vaker een schroef niet teruggezet, dus daar moet ik wel even op letten bij het ophalen..) . De worsteling met de smartphone. De omgang met klanten waarvoor je hebt gewerkt maar die bij aflevering niet kunnen betalen.

Bijzonder businessmodel. Maar tot nu toe werkt het. Hoe lang nog? En als die generatie ermee is gestopt, wie mat dan mijn stoelen?

Beroepen verdwijnen, we moeten ons instellen op ettelijke radicale veranderingen in ons werkzame leven. Maar wie wordt er nog stoelenmatter?