Help! Het fruit is rijp!

Vanmiddag bakte ik een appeltaart en een pruimentaart.

Dat Moest Even.

Een vriendin gaf me van de week een zak goudrenetten en een grote zak blauwe pruimen. Dat moest verwerkt of direct opgegeten worden.

Zo kreeg ik een paar weken geleden ook een te grote tas groenten uit een volkstuin (werd dus een basis groentesoep, in porties in de vriezer), en een potje zelfgemaakte aardbeienjam. Als dank voor de tas met kiwi’s die ik vorig najaar had meegegeven. De 400 à 500 kiwi’s die ik jaarlijks oogst geef ik weg en de rest gaat bij mij in de chutney – daarvan heb ik nog steeds een paar pakjes in de vriezer liggen, en die pot morellen op brandewijn van vorige zomer is ook nog lang niet op. De aalbessenoogst van dit jaar was matig (veel merels) maar die van vorig jaar was overvloedig; de restanten liggen nog in de vriezer, en ik had nog wel een tafel aan de straat gezet met bakjes bessen, gratis mee te nemen!

Al die particuliere oogst leidt tot een enorme opleving van creativiteit: de recepten en andere adviezen gaan van mond tot mond en ook op Internet is veel te vinden.

Twee taarten te bakken, dus. Ik moet bekennen dat ik al jaren geen appeltaart meer had gebakken. De bakker kan dat heel goed. Mijn kracht ligt meer in de hartige taart…

Het kookboek met het recept van de appeltaart is het oudste en meest gebruikte dat ik in de kast heb staan

.  Vijfde druk, 1969. Ook toen al: “voor de huisvrouw met weinig tijd”…… En zo’n moderne keuken had ik toen niet

Elsevier’s pocketkookboek is al jaren geleden uit elkaar gevallen maar met af en toe een nieuw elastiekje voldoet het nog goed, voor de standaard dingen en de basisbereidingen. En kijk! de pruimentaart staat direct onder de appeltaart. Zelfde deeg. Dubbele portie.

Ik ben het ontwend! Het deeg doet niet wat het moet doen: na een tijdje kneden moet het aan elkaar plakken in plaats van aan de bak en aan mijn handen. De consistentie klopt niet, en ik heb geen idee hoe het komt.

Maar goed, de (Fall-obst) goudrenetten geschild, wormpjes en andere slechte plekken eruit, deeg in de springvorm geduwd (niet rolbaar met de deegroller), appels erin.

De appeltaart ziet er niet uit, valt makkelijk uit elkaar, maar ruikt en smaakt goed.

Voor de pruimentaart zoek ik toch naar een variant, met een soort vlaatje om de pruimen in te laten zakken. Ik weet nu wat het deeg doet. De pruimentaart ziet er beter uit en blijft mooi heel.

Appeltaart in stukken in de vriezer, de pruimentaart voorlopig in de koeling. Morgen uitdelen, ergens?

Wat is nu de moraal van dit verhaal?

• Die arbeidsdeling is zo gek nog niet! Met twee taarten ben ik uren zoet (oké, ik kan het me veroorloven en voor een keertje is het wel weer leuk).
• De oogst bepaalt het tempo van de werkzaamheden van bedrijven, maar nu ook weer van de grotere of kleinere stadsboer. Met de opkomst van het stadsboeren ontstaan ‘nieuwe oude’ ketens, waarvan Willem en Drees http://www.willemendrees.nl/  een mooi, maar alweer wat grootschalig voorbeeld is.
• Met onze kleine huishoudens zie ik een mooie toekomst voor –  het oogstfeest. Ooit maakte mijn gezin er zo een mee ter gelegenheid van het eerste huwelijk van Prins Charles met Diana; het Midlands dorp waar wij toen vakantie vierden organiseerde een maaltijd met wat het land opleverde. De variatie was groot, iedereen deed zich tegoed en proefde van alles. Na afloop nam ieder nog mee wat van zijn gading was, er was nog zoveel over!

Er is veel te doen over voedsel dat wordt weggegooid. Dat gaat over beroepsmatig gekweekt voedsel dat wordt verhandeld in de officiële detailhandel / supermarkt. Met zelfgekweekt voedsel heb je daar meer gevoel bij, en gaat weggooien je aan je hart. Het vergt wel wat: het kost tijd en gepuzzel. En het levert ook wat op: voldoening en sociale contacten.

Jetta Klijnsma had het in een onbewaakt ogenblik over het nut van de moestuin. Er zit veel aan vast. Een oefening in de deeleconomie en in de participatiemaatschappij …