Zaterdagmiddag. Ik zit naar de documentaire over Claudy Jongstra te kijken. (http://www.claudyjongstra.com/) Wat een passie!
Zij heeft haar hart gevolgd, een proces ontwikkeld van schaap en natuurlijke verf naar eindproduct, tegenwoordig zijn dat grote wandtapijten voor musea, bibliotheken en dergelijke. Wat bijzonder! Hoe ze werkt… dat zie je hier.
en een resultaat, in de OBA https://lonnekealsema.files.wordpress.com/2013/11/imagescao1ehuh.jpg?w=268
Ik heb er trouwens zelf ook een, een sjaal, die ik koesterend mijn Jongstraschaap noem…
Ook in haar kwetsbaarheid: soms gaat ze te ver in haar passie en raakt ze uitgeput en zelfs in een existentiële crisis. Ze geeft teveel weg. Maar ze komt terug, ze is erkend, geliefd, bewonderd.
Ze durft van een intellectueel ontwerp op het laatst mogelijke moment (gezien de vastgelegde opleverdatum) om te schakelen naar een intuïtieve aanpak: muziek omzetten in beweging en die in patronen. Die stralende lach als haar opdrachtgever het accepteert…
Onze cliënten van Bep en Fatima (http://bepenfatima.weebly.com/) zitten toch wel in een andere situatie. Vrouwen met een minimum inkomen (of lager), die maatschappelijk uitgerangeerd zijn, geen geld en geen waardering, ziek, kinderen met problemen, vaak wanorde in hun huis en in hun administratie…
Ik zie nu mijn cliënte voor me: een dappere alleenstaande moeder, weinig opleiding, ontslagen bij een faillissement, burn-out, gezondheidsproblemen, zich suf aan ’t solliciteren; WW afgelopen, in de bijstand en direct opgeroepen voor een reïntegratieklasje. In paniek. Ze krijgt een paar maanden extra om ervoor klaar te zijn. En vindt Bep en Fatima.
Bij het tweede gesprek heeft ze haar verhaal op een rij: waarom het ‘is zoals het is’.
We hebben het over andere methodes dan solliciteren. Een zoekrichting; maak gebruik van contacten die je al hebt, maak een lijstje van mogelijke organisaties om er werk te vinden, je te presenteren, een vraag te stellen. En wat zou je nou écht leuk vinden?
Ineens ogen die stralen. Ze vertelt over haar passie: iets met kinderen en voeding. Maar ja…
Ga op verkenning uit, noem het ‘onderzoek’; bijna iedereen wil graag wat vertellen over zijn / haar successen, als je oprecht belangstelling hebt. Van zo’n gesprek leer je hoe een ander het heeft aangepakt, wat lastig was, hoe die wereld in elkaar zit, hoe lang het soms duurt, in welke kuil je zoal kunt – en zult – vallen. En het wordt steeds duidelijker hoe je je droom kunt waarmaken. Eigen baas of je ergens bij aansluiten? Wat voor omgeving heb je nu nodig om je veilig te voelen maar hoe zou het ook kunnen – als je wat verder bent?
Het fijne van zo’n verkenningstraject is ook dat je je huis uit komt, onder de mensen bent, je hoofd weer gebruikt. Sollicitatiebrieven schrijven, dat is in deze tijd een deprimerende bezigheid. (UWV meldt dat 40% van de cliëntèle tekortschiet in het nakomen van de sollicitatieverplichtingen.. vind je ’t gek?)
En tenslotte vraag ik haar: Waar was je nou trots op, de afgelopen weken?
Nou, niks om trots op te zijn. Ik ben pas tevreden over mezelf als ik weer aan het werk ben.
Dit is dus wat we er met onze systemen van verplichting en ontmoediging van gemaakt hebben: 800 000 mensen zonder werk (officieel dan) en 100 000 vacatures. En het telt alleen als succes als je die baan gevonden hebt. Voor hoeveel mensen met weinig opleiding, een gat van drie jaar in hun cv en enige huiselijke beperkingen is dat op korte termijn realistisch?
Weet je waar je trots op mag zijn? Als je stappen hebt gezet, als je een goed gesprek hebt gehad, als je contact hebt gelegd. Dan mag je trots op jezelf zijn, en dan ga je ook weer stralen. Waardoor je bij een volgende ontmoeting je gesprekspartner weer meer het gevoel geeft: Ja, met deze vrouw zou ik wel willen samenwerken…
lonneke alsema 
