Een vrouw is na tien jaar dood in huis gevonden.
Men is geschokt. De buren hadden het moeten opmerken. Ja, dat verbaast mij ook wel: een tamelijk dichtbebouwde stadswijk. Een huis waar al 10 jaar niets gebeurt. Toch verbaast het me niet, na zeg het eerste half jaar. Dan breekt er een gewenning aan: het was het huis waar vroeger die vrouw woonde; zal wel overleden zijn of naar het verzorgingstehuis. Niemand hoeft te weten hoe dat geregeld is of wie het heeft georganiseerd, en het is kennelijk ook niet een huis waar de gegadigden voor in de rij staan. O, een leeg appartement.
En dan dat verwijt aan de instanties: waarom heeft de verhuurder niet gereageerd, het energiebedrijf, de huisarts? Nee, die reageren niet want er kwam automatisch AOW binnen en misschien pensioen, en de vaste lasten werden automatisch afgeschreven. En waarom zou een huisarts contact opnemen met iemand die niet ziek is?
Voor wie is het eigenlijk erg?
Voor die vrouw?
Waarschijnlijk had ze geen behoefte aan contact. De een heeft dat meer dan de ander. En als je gewoon zomaar doodgaat, in bed, zonder reden om naar je huisarts te gaan, is dat dan erg?
De buren schamen zich een beetje, maar die waren tien jaar geleden niet de buren. De deelraadvoorzitter, een hoogleraar van de Universiteit voor Humanistiek, en nog wat journalisten die het vuurtje opstoken.
Vorig jaar in de manifestatie Spijkerkwarts zag ik een klein toneelstukje op een portiek, drie flatbewoonsters die een niet-pluisgevoel kregen bij het vierde appartement waar iemand al een week of wat niet gezien of gehoord was. En alle buren waren ineens even weg, of errug druk…. Ja, in dat stadium en op die schaal is zoiets erg. Of ongemakkelijk. Maar later?
Niet iedereen heeft behoefte aan contact.
De vrouw had een dochter – waarmee de verhouding verstoord was; al heel lang geen contact. Moet die dochter zich schuldig voelen? Ze heeft het nog geprobeerd; misschien is het voor de dochter nog wel erger dan voor de moeder.
Maar als geheel, zeg ik: Shit happens.
Mag een mens ook ongestoord op zichzelf zijn?
Hahaha Lonneke helemaal met je eens. Ik zie de dramatiek ook niet helemaal. Shit happens.
Toch? Ik zou ervoor tekenen..
Nou, alleen het feit dat ze daar 10 jaar dood gelegen heeft. Slordig toch? Ik zou het wel anders willen zien. Ideale samenlevingen worden echter niet gemaakt, ze zijn er soms, maar meestal niet. Gr. J.
Ja, slordig is het wel… maar ja.. naar verhouding van waarover we ons druk maken vind ik dit een mineur kwaad. Zeker omdat ze zelf ook kennelijk het contact niet zocht.
Ik heb wel schrijnender situaties meegemaakt: twee weken in de zomer, en wel veel vrienden maar een samenloop van omstandigheden. En toen hebben we zijn afscheid gevierd, weliswaar wat later maar toch, met al die vrienden. Maar ook het dankbaar accepteren van sterven zomaar op een nacht in bed, zonder lijden.
Mooie foto heb je trouwens…