Een van de Buitenkunst http://www.buitenkunst.nl/paginas/projecten/drenthe.html
workshops: Surrealistisch tekenen.
De docente vertelde dat daar verschillende opvattingen over zijn, maar haar aanpak is:
- Teken een voorwerp (werk dat ook echt helemaal uit)
- Voeg dan een lichaamsdeel toe (idem)
- Bedenk vervolgens wat nog nodig is
Ik vind het altijd weer interessant om te ervaren hoe een op het eerste gezicht tamelijk dwingende opdracht me uitdaagt tot creativiteit. En dat zal wel meer algemeen het geval zijn; we spreken immers over een “ontwerp-opgave”.
Mijn procedure leidde tot. pan – been – flat (had ik anders nooit zo verzonnen) en vanwege de compositie de behoefte aan “iets” rechtsboven. Een fata morgana? Een onbewoond eiland?
En hoe maak ik dan weer de verbinding met de hoofdvoorstelling?
Suggestie van mijn docente van die dag: een draadje?
Ja, daar kan je dan weer van alles bij bedenken…
Ik ben tevreden over het resultaat, had nooit verwacht dat ik zoiets nog eens zou kunnen maken.
En wat ik dan helemaal vreemd vind: Op het eindresultaat krijg ik commentaren die teruggrijpen op mijn persoonlijke historie (ook van mensen die dat bijna niet kunnen weten); daarmee ga ik zelf ook weer associëren, en de intuïtief tot stand gekomen surrealistische voorstelling blijkt de nodige betekenissen te kunnen hebben.
Innovatie gebeurt ook zo.. als je methoden gebruikt die de fantasie prikkelen en combinaties/ontmoetingen organiseert die niet alledaags zijn… dan leg je een belangrijke basis. En dan weet je ook waarnaar je moet zoeken om je pakket compleet te krijgen.
lonneke alsema 
Apart.
Ja hè… gewoon beginnen aan zo’n opgave en dan gebeurt het vanzelf. Ik zag het ook bij andere deelnemers.
Prachtige tekening. Is kunst niet hetgeen onverklaarbaar van binnenuit komt? En dus toch heb je de vrijheid gevonden in de dwingende opdracht. Boeiend!
Ik weet niet of het kunst is wat ik maak… maar wat jij schrijft is precies het dilemma. Komt het onverklaarbaar van binnenuit? Kan het getriggerd worden door een opdracht? Mijn kunst is nog niet echt ontwikkeld, maar ik heb ook ervaring met kunst in opdracht aan ervaren en opgeleide kunstenaars. En dan herken ik hetzelfde proces: Ook een ruim gestelde opdracht brengt een proces op gang, en naarmate er meer dialoog is wordt het proces rijker!
Ha, ik geloof er wel in dat het dan uitmaakt hoe je het doet – het hoe is alles…ongeacht de opdracht, of die dwingend of vrij is. Hoe dieper de kunstenaar zelf van binnen durft te zijn, hoe meer van binnenuit de kunst. Hoe meer connectie met het Goddelijke, dus overgave, hoe meer van binnenuit. Snijdt dit enig hout? Nu ben ik geen kunstenaar maar wel een schrijver en heb zelf deze ervaring.
Snijdt het hout?
Ja, iedereen heeft zijn /haar eigen hout. Misschien is het voor jou het goddelijke en voor mij het totaal onbevangene. Toen ik met de tekening bezig was had ik geen hogere gevoelens maar ik voelde me vrij om impulsen toe te laten. En dat was ook zo bij het schilderen (op een andere dag) van een vrij te interpreteren stilleven. Deze week heb ik ontdekt dat het werkt om een leeg hoofd te hebben..
Mooi. Voor mij is het Goddelijke niet zozeer ‘hogere gevoelens’ hebben maar: een staat van zijn die gekenmerkt wordt door neutraliteit, mindfull zijn. Ja, een leeg hoofd helpt volhens mij om aan je impulsen toe te geven. En die mindfullness is volgens mij een mooi startpunt voor overgave. Wat ik in jouw tekening zie is heel fijngevoelig. En de vraag of het onverklaarbaar is of niet heb ik nog niet beantwoord….