Vrijdag 17 juli: ergens halverwege de middag realiseer ik me dat mijn telefoon niet ligt waar ik toch dacht hem gelaten te hebben. Op het kastje, vlakbij het stopcontact maar de lader er inmiddels uit want.. moest even een gaatje boren in de gang en.. stopcontact nodig..

Hè? Heb ik hem dan toch ergens anders gelegd? Ik bel mezelf maar hoor nergens een telefoon overgaan. En dan begint het me te dagen. Achterdeur open, ik was even boven. Ik zie mijn handtas staan, vlak bij de open deur. Portemonnee weg, met vanwege de aanstaande vakantie extra cash, en de nodige pasjes… O ja, dat mapje met paspoort, rijbewijs en kentekenbewijs is ook weg!

Dan duik je een traject in: politie bellen, aangifte doen, creditcard en mobiel blokkeren,  kan OVchip ook geblokkeerd want er staan nog € 50,- op… Ja dat kan, blijkt bij de belronde.

Leuke politievrouw met motorhelm, heel competent. Zakelijk. Ik ook trouwens.

’s Avonds belt ze: Er zijn pasjes van u gevonden in de Hoofdstraat, nabij de benzinepomp. Niet de meest interessante pasjes. We stoppen ze wel bij het proces-verbaal in de envelop.

Zaterdagmorgen krijg ik altijd de NRC in de buitenbus; deze keer niet! Hij is aan huis bezorgd, mét mijn rijbewijs en ANWB Campingkaart.

’s Middags een buurman van om de hoek aan de deur, Peter, een goed bekende, jarenlang kascommissielid tijdens mijn voorzitterschap van de buurtvereniging.. : dit vond ik bij mij aan de overkant  (ANWB lidmaatschap) En hij deelt een en ander over vergelijkbare ervaringen. Kan hem wel zoenen,.

Zondag bak ik een kersentaartje met de morellen uit de tuin. Leuk, fruit uit eigen tuin, maar ja… zie ook een eerder stukkie:

https://lonnekealsema.com/2014/09/05/huisvlijt-dat-is-de-consequentie-van-de-stadslandbouw/

Ik rol een stukje deeg uit dat ik nog over had van een eerdere taart.

De bel gaat. Vanaf vrijdagmiddag doe ik moeilijk over deuren en beveiliging, en ik loop naar de deur met mijn deegroller in de hand. Kan zomaar goed van pas komen..

Alweer een lieve dame, met een pasje van BioBoerGiel, en een naamloos dingetje, maar wel heel belangrijk: de elektronische  sleutel van het clubhuis van mijn zweefvliegclub. Statiegeld € 20,- maar ook tamelijk onvervangbaar. En gevonden op een punt dat we nog niet in beeld hadden. Maar logisch gelegen tussen mijn huis en die benzinepomp.

Als de taart klaar is sta ik voor het gebruikelijke dilemma: Ga ik dit allemaal opeten of…

Even proeven. Hij is lekker, en goed van consistentie.

kersentaart

In zo’n geval  bedenk ik altijd een gelukkige:

Dus dat is duidelijk: de halve taart gaat naar de eerlijke vinder, Peter. Dat levert weer de nodige aardige gespreksstof.

Klote dat er wordt ingeslopen maar mooi dat dat dan weer toenadering oplevert in de buurt…

Eh… blijft dat ik nog wel even moeilijk doe over deuren die open staan… Daar baal ik wel van. Mijn paradijs bestaat even niet meer.