Mijn viool en ik spelen steeds meer samen. Mijn viool en ik dus; we kunnen elkaar steeds beter vinden. Soms is er een rare hick-up: in een oefening met gebonden noten  (dus lange streken met ondertussen steeds een andere vingerzetting) stuitert mijn strijkstok. In de les demonstreerde ik dat en besprak ik dat met mijn leraar Martijn. Moesten we even op puzzelen… Zijn analyse: je bent te voorzichtig aan het strijken! Maak het niet te moeilijk, gewoon dóen.  En ja, dat blijkt te werken.

Zo spelen mijn viool en ik alweer wat beter samen.

Maar het leuke van een viool: je kunt hem ook meenemen naar een andere locatie, waar bijvoorbeeld een vriendin zit met een piano waarop ze eigenlijk  veel te weinig speelt. En zo zijn vriendin M. en ik elk alweer een paar maanden bezig met het oefenen van op zich tamelijk eenvoudige stukjes, maar het is erg leuk om te ontdekken hoe het dan samen een aardig geheel wordt! En dan nog wat verder polijsten zodat het ook leuk wordt om áán te horen, al was het maar voor haar man. En zodat haar jonge hond niet meer  mee gaat janken..

Met een andere M. ; wij zijn tot elkaar gekomen door  deelname aan hetzelfde avondje van het  Gelders Muziekportaal; speel ik weer een ander repertoire. Zij is een meer ervaren pianiste en vandaag, na het spelen van twee Hongaarse dansen en een paar Ierse liedjes, ontdekte zij in mijn lesmethodeboek een paar interessante stukken van Tsjaikowski en Schumann. En hoewel ik nog lang niet zover ben in de methode, probeerden we het eventjes uit. Moet te doen zijn…

De meest ultieme samenspeel-ervaring is in het volwassenen dagorkest. Ook op aanraden van mijn vioolleraar Martijn Tjoelker ging ik daar voor de vakantie eens kijken. Een orkest van nu 20 musici met een keur van instrumenten: wel 10 blazers, waar wij als 6 strijkers maar net tegenop kunnen. Gelukkig zitten wij strijkers dan weer op de eerste rij..  Het orkest was al ver gevorderd met de voorbereiding van een optreden in november a.s. in het prachtige Arnhemse cultuurclustergebouw Rozet.rozet

Deze trap van drie hoge verdiepingen met de bibliotheek halverwege en de kunsten bovenaan: op verdieping 3 een plein waar je leuk kunt musiceren, en dan nog een paar verdiepingen met oefenlokalen..

Ik val er dus lastig in, in dat orkest. Het is even aanpoten, maar dan kan ik toch met de meeste van de 6 geprogrammeerde stukken aardig meekomen. Tja, Beethoven… dat is nog een serieus probleem.

De lol van samen spelen:

  • Je wordt gestimuleerd om je partij in te studeren.
  • In het samenspel ontdek je waar je iets niet helemaal goed geteld of geïnterpreteerd hebt
  • in de samenklank ontstaat vaak ineens een onverwacht feestje!
  • Rondom het musiceren ontstaan onverwachte vriendschappen.

Ik speel nu ruim twee jaar viool; wat een rijkdom heeft dat me tot nu toe al gegeven!

Ook in je derde levensfase is het mogelijk om een nieuwe activiteit op te pakken en daarvan te genieten . Wat voor mij de viool is, is voor jou misschien een heel andere activiteit. Tuinieren, gamen,  …