Mijn dorp – toch een keurig dorp, zou je zeggen.

Vanmorgen liep ik even naar het winkelcentrum, 700 meter.

Ter hoogte van het gezondheidscentrum (huisartsenpraktijk,  apotheek en nog wat paramedische diensten) zag ik een auto parkeren op de ribbels van een looppad voor blinden, van het trottoir naar de apotheek en de huisarts. O, dacht ik.

20 Meter verderop, bij de ingang van een verzorgingstehuis, stond een oldtimer breeduit geparkeerd pal op het kruis van Niet Parkeren.

Nog 30 meter verderop trof ik een giga collectie hondenpoep aan. Op het randje van de stoep, maar toch…

Toen maar even de telefoon erbij. En die 50 meter weer terug gelopen.

Kijk nou zelf.

Terug van de boodschappen, was die kleine rooie weer weg. Maar die grote stond er gewoon nog, en die poep lag er ook nog.

In de afgelopen weken met sneeuw en ijs waren er nog een paar stukken stoep waar het ijs tot het einde moedig stand hield. Gelukkig is dat nu allemaal gesmolten.

Sommige dingen gaan vanzelf over. Andere komen steeds weer terug.

Keurig dorp.