Vandaag ging ik kijken in het Nederlands Openluchtmuseum; volgende week zingen we er met mijn koortje, maar die dag heb ik het druk, dus geen tijd om de nieuwe Canon te gaan bezoeken. Daarom vandaag tijdig naar het Openluchtmuseum. Een rustige dag, de zondag voor kerst.

De kelder van het openingsgebouw, waar vroeger die ‘high tech’ presentatie over Nederland was, is omgebouwd tot De canon van Nederland. Vanaf de prehistorie (zelfs met de  locatie Arnhem nog als onderdeel van een tropische zee) tot de recente historie, met Srebrenica, de slavernijdiscussie en de ontwikkelingen in de media tot en met de iPhone. Logistiek zijn er nog wel wat suggesties (die ik kon melden aan een bekende betrokkene die ik tegenkwam, later in het park) maar inhoudelijk is het goed geregeld. Niveau: Toegankelijk voor kinderen. Veel te doen. Intuïtieve producties, waar ik als oudere ongetwijfeld minder makkelijk mee uit de voeten kan dan een  jongere.

Als ik even terugdenk aan de geschiedenis … van het Nationaal Historisch Museum dus… denk ik aan de hele discussie over de Nationale Cultuur, en aan een hoop toestanden, ontwerp, een gebouw naast het Openluchtmuseum  (maar dan moet er een grote parkeergarage bij en dat wordt erg duur), een gebouw naast de brug van de Brug te Ver (mooie historische associatie maar moet je daar dan een gebouw voor kopen, en hoe gaat dat dan logistiek met de combi met het Openluchtmuseum – logistiek nog wel een dingetje… ) En dan een tijdelijk zwervend bestaan, tot aan de opdracht aan het Openluchtmuseum: Maak er maar wat van.

Nou, dat is zo te zien gelukt. Wil je nog even de geschiedenis in? Zo ging het!

En terwijl ik dit zit te typen hoor ik het lange interview met Jolande Withuis over een verscheidenheid aan optieken over de recente geschiedenis van Nederland. Een communistische jeugd geeft een andere kijk. Zo bezien heeft  de Canon van Nederland een flinke uitdaging om een genuanceerd beeld te geven. Wat ik ervan zag was het redelijk… in verschillende vensters kan je je kennis en visie beproeven, en de presentaties over kolonisatie en slavernij zijn genuanceerd. Maar ja, mijn wereldbeeld is natuurlijk ook gekleurd door mijn verleden…

Wel weer leuk om in het Openluchtmuseum te zijn. Lang geleden waren ze een bron van inspiratie toen er een Jubileumtentoonstelling moest komen voor het 200 jarig bestaan van Rijkswaterstaat. Toen was het Openluchtmuseum net geprivatiseerd en was er nog veel te verbeteren. “Waarom ruikt het in de kaasfabriek niet naar kaas?”. Nou, dat soort elementen is inmiddels goed uitgewerkt. De tram is een super hulpmiddel bij de toegankelijkheid – en een nostalgisch element op zich. Vandaag stapte een vrouw in met een wandelstok. En een iets jongere passagier bood haar een zitplaats aan. Dat zie je tegenwoordig toch niet vaak meer…