Ik doe de witte bonen uit de pot in een vergiet en spoel ze grondig af. Eh… A. !  een vriendin van al jaren her, via onze mannen en hun werk. We scheelden een jaar of wat in leeftijd dus ook in generatie van onze kinderen, zodat hun dochter mooi op ónze kinderen kon passen. Af en toe aten we bij elkaar, al dan niet in grotere gezelschappen. Ik zag A. bij zo’n gelegenheid  de peulvruchten uit de pot afspoelen ‘omdat er van alles in de omringende saus zou zitten’. En sindsdien doe ik dat ook…

Vanavond maakte ik een bonenschotel: veel groente, gehackt van de   vegetarische slager , een geroosterde boterham erbij .. en dus bonen uit een pot. En ik moest ineens aan A. denken. Zo denk ik bij het wisselen van mijn tweepersoons dekbed aan een tijdelijke amant die daar een handig truukje voor had. En bij het snoeien van een bepaalde struik weer aan een ander persoonlijk gegeven advies, en als het gaat over kippenlevertjes… die kan ik niet meer eten sinds het deskundig advies van mijn inmiddels allang overleden nicht die promoveerde op residuen van medicijnen in vlees.

Als je 70 wordt heb je veel vaste gewoontes waar je meestal niet bij stil staat. Zinnig? Och je leeft ermee, en blijkbaar geeft het je geen nadeel. Als je je er al van bewust bent. Maar bij sommige gewoontes weet je waar ze vandaan komen; je ziet even die persoon voor je en het voelt goed en logisch – of je realiseert je dat je dit beter kunt loslaten omdat het alleen maar een  gewoonte is geworden die geen toegevoegde waarde heeft.

Eh.. van die bonen weet ik het niet, het voelt niet verkeerd en het kan geen kwaad.

Niet bij elke associatie met een voorbeeldpersoon voel ik die behoefte maar… mooie aanleiding om A. weer eens te bellen.

Het geheugen – een raar ding. Blij dat ik het nog heb…