Onlangs overleed mijn ‘collega-oma’. Een sterke vrouw van 84… een halve generatie ouder dan ik. Ze had haar 80ste verjaardag nog groots gevierd, gelukkig. Haar conditie was de laatste jaren achteruit gegaan, haar wereld was klein geworden. En sterk afhankelijk van de mantelzorg van haar kinderen.

Het afscheid werd druk bezocht: een grote familie maar ook veel vriendschappelijke contacten, sommige al van lang geleden. Neefjes en nichtjes, de volgende generatie, en vrienden ván die volgende generatie, die haar kenden als de moeder van hun vriend/ vriendin.

Vanwege de RK signatuur waren er veel katholieke elementen in de afscheidsrituelen, maar er is tegenwoordig  ook ruimte om dat op je eigen manier in te vullen. Een vrouw leidde de ceremonie. Geen eucharistie. Dan kan dat. Want voor een eucharistie heb je een priester nodig en daar zijn geen vrouwen bij. En de nodige kritische noten, want T. was geen slaafse volgelinge… Ruimte voor familieleden om iets te  zeggen.. waardoor het beeld bij de aanwezigen weer wordt ingekleurd. O ja, zo was zij. O, dat wist ik niet van haar.

Dit is ook de tijd dat mijn generatiegenoten besluiten om hun 60ste, 70ste verjaardag al dan niet uitgebreid te vieren, of hun 40- of 50jarig huwelijksfeest (of 25, maar dat is het tweede-kans huwelijk..). Binnenkort ben ik ook aan de beurt. “Heb je daar dan zin in?”  vraagt degene die zich daar niks bij kan voorstellen.

Maar waarom zou je het vieren en herdenken van je leven uitstellen tot het moment dat je er niet meer zelf bij bent? Zo’n kroonjaar is toch een mooie aanleiding om met vrienden en familie de oude verhalen op te halen, maar ook om te feesten, met zang en dans et cetera, terwijl je zelf nog kunt meegenieten. Dat neemt niet weg dat er ook gevierd mag worden bij je dood…