Vandaag had ik een ontmoeting met een Portugese danser die op dit moment studeert aan de dansopleiding Artez  in Arnhem.

Hij stuurde een mail aan mijn zweefvliegclub, en onze coördinator voor dit soort vragen komt dan altijd bij mij terecht. Als onderzoeksproject heeft hij gekozen voor de link tussen dans en vliegen. Aanvankelijk “aviation” maar in gesprek met zijn mentor veranderde dat in “flying”. Immers: Aviation gaat over vliegtuigen maar het idee van, de droom over vliegen is al veel ouder. Het verhaal van Icarus die vleugels van was maakte en naar de zon vloog – waarop zijn vleugels smolten ,met het voorspelbare einde,  dat was eigenlijk het oudste verhaal in dit genre. Leonardo da Vinci ontwierp vliegtuigen die nooit echt vlogen maar hij was wel bezig met de droom. Pas rond 1900 werd er echt gevlogen: de Gebroeders Wright enzo. En als zweefvliegers hebben we natuurlijk Otto Lilienthal. Leuk verteld in http://www.geschiedenisdc.nl/index.php/34-otto-lilienthal

Ik weet veel te vertellen ( en te laten zien) over zweefvliegen. Mijn gesprekspartner heeft een levenslange historie met dans. Wat we zoeken deze dag is de verbinding tussen die werelden. Een interessant zoekproces, waaraan we vandaag zijn begonnen, maar wat nog lang niet klaar is.

Deze vraag bracht mij weer eens  terug bij een beroemd vliegersgedicht dat ik hier laat lezen. De dichter is heel jong gestorven (19 jaar oud) maar het gedicht verwoordt nog steeds het gevoel dat de meeste vliegers wel hebben maar niet durven uitspreken. En niet iedereen voelt echt het goddelijke zoals aan het eind genoemd, maar wel het mysterie..  Wordt vervolgd

High flight (an airman’s ecstasy)

 

Oh, I have slipped the surly bonds of earth

And danced the skies on laughter-silvered wings;

Sunward I’ve climbed and joined the tumbling mirth

Of sun-split clouds – and done a hundred things

You have not dreamed of; wheeled and soared and swung

High in the sun-lit silence. Hovering there

I’ve chased the shouting wind along, and flung

My eager craft through footless halls of air;

Up, up the long, delirious, burning blue

I’ve topped the wind-swept heights with easy grace,

Where never lark nor even eagle flew;

And while, with silent lifting mind I’ve trod

The high untrespassed sanctity of space,

Put out my hand, and touched the face of God.

 

John Gillespie Magee (1922-1941)