.. dat was de tune die we leerden kennen in het beginstadium van die betonnen puist rond Station Utrecht Centraal. Na aanvankelijk enthousiasme en vervolgens veel protesten – wat moest er niet allemaal voor gesloopt, en in die jaren drongen de nadelen van het consumentisme door – werd het complex in 1973 feestelijk geopend. Twee jaar later kwam ik met mijn gezinnetje in Woerden wonen en voor sommige aankopen dacht je dan: Hoog Cátharijne… een minuut of 10 in de auto en dan verdwaalde je met je kroost in de parkeergarage en in de koopgoten van toen. Ik heb er niet veel gekocht uiteindelijk.
Na twee jaar verhuisden we weer uit Woerden naar de Randstad en zag ik Hoog Catharijne alleen nog maar als stationsomgeving van Utrecht Centraal, als ik daar moest zijn. En verder was er een praktische vergaderlocatie bij Hoog Brabant. Als je elders in de stad moest zijn: Zoek de uitgang / een uitgang. Kon van alles zijn. Moreelsepark, Vredenburg, Jaarbeurs… In een van die nondescripte binnenstraten was ook een vergadercentrum waar nog eens iemand uit de garderobe de verkeerde groene waxjas had meegenomen (de mijne dus) en dat werd weer aangenaam opgelost omdat hij en ik beiden wat te zoeken hadden in Leiden. Een week later stond hij met een bloemetje voor de deur van mijn ouders. In de tussentijd deed zijn waxjas mee aan mijn zweefvlieg- herfstkamp, want ik kon niet zonder.
Vandaag had ik een afspraak met een afstudeerder in Utrecht en in combinatie daarmee bezocht ik de tentoonstelling in het Centraal Museum . Over Kanaleneiland – en Hoog Cátharijne, winkelhart van Nederland. Dromen in beton
Sprak mij zeer aan! Kanaleneiland werd ontwikkeld omdat Utrecht totaal uit zijn krachten groeide. Een moderne wijk met flats en groen, en de inzet om er een fijne woonwijk van te maken. Met voorlichtingscentrum van Goed Wonen, hoe je die woningen mooi kon inrichten. Je zag voorbeelden van Artifort, de Ploeg en dergelijke. Ikea bestond nog niet… je was een kapitaal kwijt aan een degelijke inrichting. Jaren ’60 dus. En er waren elektrische apparaten op de markt dús een winkel van Philips.. De tentoonstelling laat dit zien maar ook de ontwikkelingen van de latere jaren. Een probleemwijk. Het blijkt door de toewijzingsregels van Huisvesting een soort noodlot te zijn dat de samenstelling van de wijk onevenwichtig wordt. “In mooie wijken blijven mensen wonen, in minder mooie wijken is de doorstroming sneller dus je kunt er vaker een urgente kwijt.” sprak de verantwoordelijke wethouder. Een Vogelaarwijk. En de worsteling terug omhoog, met actieve bewoners en speciale projecten.
Hoog Catharijne is inmiddels aan de volgende ronde begonnen. De verbinding met de stad was slecht, de lege ruimtes op de begane grond lokten problemen uit. De winkelstand liep terug.
De gedempte gracht werd weer water, er kwam een stationsplein. Het winkelcentrum werd gemoderniseerd, is zelfs redelijk aangenaam om als passant door te lopen.
Vandaag was het bezoek aan de tentoonstelling dus gecombineerd met het ‘in het veld’ onderzoeken van de nieuwe situatie…
de foto bovenaan dit blog is van nu!
Het lijkt me een verbetering, maar wat blijft is het mechanisme dat in de tentoonstelling met een mooie video werd toegelicht: in 1939 ontwikkelde een architect voor de Wereldtentoonstelling een Futurama waar men kon zien hoe de wereld er in 1960 uit zou zien. De bezoekers van het Futurama werden via geleide paden ‘automatisch’ langs de show geleid. Het beeld leek sprekend op wat ik op mijn terugweg naar de trein zag: Wat een mooi winkelcentrum, en hoe laten wij ons daar als makke schapen doorheen leiden..
Gelukkig gaf het stationsplein wel een gevoel van ruimte, meer dan de aaneengesloten bouwmassa van vroeger.
En boven het stationsplein hangt wel een dak…
lonneke alsema 