Vandaag ging ik, ter voorbereiding op een optreden van mijn koor, op zoek naar een nieuwe woonlocatie. Een complex met aanleunwoningen, net geopend, met 24 appartementen. We zullen daar in januari gaan zingen.
Gezocht op Internet, hun webpagina… “ongeveer 300 meter achter onze hoofdvestiging”.
Het adres opgezocht op Google maps: nog niet te vinden…
Ik weet het wel zo ongeveer. Op de afgesproken tijd rijd ik er naartoe. Het is ook nog mistig vandaag… ik weet van de webpagina hoe het pand eruit ziet, maar ik herken niets. Er loopt een vrouw met een hond. Weet u misschien… ze weet niets, zoekt ook op haar telefoon. Ik heb het al opgegeven, stap weer in, en dan zegt ze: Het Maisveld.. kijk, dat is hier…
En zo kom ik toch ineens bij het pand dat ik herken van de website.
We hebben een leuk overlegje met de vrouw die de activiteiten aan het organiseren is. Nog maar net begonnen.
Als we de ruimte verkennen, het Atrium, zijn we meteen enthousiast. Ja, hier willen we graag zingen, met of zonder publiek!
Een vrouw klampt me aan. ze is op zoek naar een adres… ze noemt me de straatnaam. Haar kinderen zijn daar misschien. Ik heb geen idee, zoek het op op mijn telefoon. O, dat is wel een eind weg… Langzamerhand begin ik te begrijpen dat ze net zo goed de weg kwijt is als ik. Via de activiteitenbegeleidster en de verzorging wordt ze teruggebracht naar haar appartement.
Alles is ook nog zo nieuw..
lonneke alsema 