Rome – de eeuwige stad vol tegenstellingen

Ik was even in Rome. Twaalf dagen heet dat; met aftrek van reisdagen tien. Want, ja, het is maar twee uur vliegen, maar ik vind vliegen altijd een frustrerende ervaring qua efficiëncy. Je moet er een paar uur tevoren zijn, en als het  Schiphol is moet je nog rekening houden met de storingen in de tunnel.  Je koffer geef je af (dat is trouwens lang geleden – de laatste jaren meestal met alleen handbagage gereisd) en daar moet je dus op wachten als je allang bent geland. En het principe van een vliegreis is in extreme mate wat over openbaar vervoer in het algemeen wordt gezegd: Het vertrekt van waar je niet bent en het brengt je waar je niet wilt zijn. Wat dat betreft is de trein in het voordeel: je komt hartje centrum aan. Meestal. Deze keer zat ik wat dat betreft redelijk goed: ik had een appartementje gereserveerd vlakbij station Trastevere, met een rechtstreekse treinverbinding van Fiumicini. Zo dichtbij dat elke trein op 10 – 80 meter van mijn huisje passeerde, afhankelijk van spoor 1 t/m 6. En dan voel je dat de nabijheid van een spoorlijn went, en een snelweg nooit. Dat blokje links.. tweede unit, geel geverfd. Daar zat ik. Zo had ik ruim de tijd om die dingen te doen waaraan ik bij eerdere bezoeken aan Rome nooit was toegekomen: een paar excursies, en verder gewoon doelloos de stad doorsjouwen. En op zijn tijd een poosje lekker op mezelf met een boek, en mijn potje koken.

Die tegenstellingen dan. De buurt waar ik verbleef was niet bepaald luxe, hoewel ik denk dat een huisje daar al een flinke huur moet opbrengen. Mijn appartementje was onderdeel van een blok met een gezamenlijke buitendeur, en als ik zo even de constructie probeerde te begrijpen acht allemaal kleine woningen, 1 of 2 kamers. Af en toe hoorde ik buren aankomen of vertrekken over de mini-galerij. De gewassen lakens hingen aan de waslijnen in de binnenplaats, die nu (februari/maart) nog vrij kaal was maar de belofte van een groen paradijs in zich had, De winkeltjes zijn over het algemeen klein, overleven maar net, zo te zien. De straat slecht onderhouden; veel kuilen en gaten, opgelapt asfalt. Het eco-eiland (de afvalcontainers..) een concentratie van zwerfvuil. Om de hoek de Lungotevere (oftewel de straat langs de Tiber) met flats 9 hoog, groentestallen langs de kade, een parkeerplaats van 3 rijen dik kleine autootjes (dat is trouwens het algemene beeld, en de Smart wordt standaard dwars geparkeerd). De brug is met marmer bekleed. Langs de oevers huizen de daklozen in onduidelijke optrekjes. Aan de overkant een monument: het voormalige abattoir. Dat wordt herontwikkeld. Er is al een museum en een architectuuropleiding; aan een open eind een alternatieve vrijplaats.   

Een andere economie. Een wonderlijk agglomeraat van ijsbaan, moestuin, stalletjes (in het weekend); een winkel, horeca, kinderbibliotheek, fietsenmaker en andere kleine bedrijfjes. Centraal in het complex een bamboesculptuur.      En loop je er aan de andere kant uit, ben je weer gewoon in een woonwijk…. met een bizarre wandschildering.

Bij mij om de hoek de zondagse vlooienmarkt Porta Portese; mijn huisbazin waarschuwde me voor zakkenrollers. “neem geen tas mee!” Niets waargenomen qua criminaliteit, wel veel interessante handel!

Ik heb veel met de bus gereisd in Rome. De buslijnen lijken niet erg rationeel gelegd, maar als je bij een halte staat is het heel duidelijk: op een groot bord staat de hele lijn: begint hier eindigt daar, lijstje om de halte waar je nu bent. O, er staat wel iets op waar ik zou willen zijn… Dus ik stap in en geniet van het beeld van de stad. Ik rammel de vullingen uit mijn kiezen als de bus weer eens een straat treft die echt héél slecht onderhouden is. En dat is geen uitzondering! Als je dit meemaakt tel je je zegeningen als bewoner van Nederland. De openbare ruimte is goed verzorgd in de grote toeristische centra (en ook daar valt af en toe een steek, een gat in de weg met een hek eromheen..) maar daarbuiten is het behoorlijk treurig.

Er is al veel gerestaureerd in Rome, en het restaureren gaat nog steeds door. Ik hoorde ook wel commentaren dat het nooit af komt. Ja, dat klopt. Op elke straathoek vind je oudheden. Sommige zijn al ontdekt en als officiële scavi in ontwikkeling, andere zie ik met verwondering aan: alles werd hergebruikt dus als je met een pand bezig was en je had nog een zuiltje liggen… verwerk het gewoon. De officiële reden dat er nog steeds maar twee metrolijnen zijn: De plannen zijn er wel maar we komen steeds weer in gebieden terecht die archeologisch belangrijk zijn… Ja, dat is zo in Rome.

De rijkdommen van de Vaticaanse Musea. Hier een zithoekje in het appartement van de Borgia’s De luxe van de Via del Corso en de Via del Babuino. Wie kan daar kopen? Buitenlandse toeristen die ook dertig euro (cash – helaas niet bij me)  kunnen neerleggen voor het barokconcertje in het palazzo, de kleine groep Italianen die het getroffen heeft. De expats die werken bij de FAO. Overigens herinnerde ik me van lang geleden dat het hoofdkantoor van de FAO aan de noordkant van Circo Massimo ligt, dus toen ik daar toch in de buurt was wist ik bijna zeker dat daar een rij aardige lunchgelegenheden zou zijn, en dat was ook zo. Circo Massimo Het hoofdkantoor van de FAO – met banner ter gelegenheid van het Internationaal Jaar van de Bodem.

Loop je ten noorden van het Colosseum een stukje door: luxe wonen daar, en onverwacht een heel rustig park met straatnamen van linkse helden.    De oude wijken waar men verdient aan de toerist – en terecht – met een pizzeria of een winkeltje. Waar je dan ook een onderdeel van het Ministerie van Onderwijs aantreft met een prachtig ritme van airco’s. Die wijken die niet in de gratie zijn. – jammer maar helaas. Daar trof ik bijvoorbeeld wel een groot pand met de deur open en een stuk of wat gebruikers op A4’s aangegeven.

Als toerist beperkt je stadsbezoek zich meestal tot het oude stadscentrum. De herontwikkeling met 8hoge flats – daar kijk je dan een beetje omheen. De buitenwijken zie je als je op excursie gaat naar een bestemming buiten de stad. De bus naar Tivoli vertrekt bij metrostation Rebibbia, het eindpunt van metrolijn B. Dat is weer heel wat anders! Mix van hoog- en laagbouw, rijtje winkels met horeca, sportschool, parkje. Niet luxe maar wel verzorgd.

Dit was een beeld van 12 dagen en het is me goed bevallen op de locatie waar ik zat. Maar waar zou ik willen / kunnen wonen als ik een jaar in Rome zou verblijven? Ik zou het nog niet weten…