De Jonge Akademie heeft 50 leden; elk jaar 10 nieuwe en ze blijven 5 jaar. Een ander geluid dan de moeder: de Koninklijke Nederlandse Academie van Wetenschappen KNAW. De KNAW is de gevestigde orde; sterker nog: eenmaal lid, blijf je dat je hele leven. Een college met invloed, en sinds het optreden van Robbert Dijkgraaf ook opvallend in de openbaarheid. De voorzitter na hem, Clevers, trad iets minder op de voorgrond, en het is even afwachten hoe de nieuwe voorzitter José van Dijck  het gaat doen. DeJonge Akademie is van een andere orde. Onbevangen, nog in de opbouw van hun wetenschappelijke carrière, timmer eens aan de weg met een andere aanpak. Omdat mijn kind op school heeft gezeten en nog steeds bevriend is met een van de sprekers van vanmiddag, kwam ik als toch wel royaal 45+, zomaar terecht bij een nieuwe activiteit van de Jonge Akademie. Het is de bedoeling om een paar keer per jaar een symposium te organiseren rond een thema, met bijdragen uit verschillende (alfa, bèta en gamma) vakgebieden, en indien mogelijk nog andere invalshoeken. Vandaag Charlotte Mutsaerts uit de afdeling Kunsten van de KNAW. Vandaag was het thema Conflict. Belicht door Lotte Jensen vanuit de literatuur/ de poëzie rond oorlog en vrede. Voor haar als taalkundige aanleiding om de woordenboeken in te duiken naar de lemma’s ‘oorlog’ en ‘vrede’. Opmerkelijk dat er heel veel te vinden is over Oorlog, maar dat Vrede als lemma vaak nog niet eens voorkomt, hooguit als “afwezigheid van oorlog”. Haar stellingen:

  • Vrede is de voortzetting van oorlog met andere middelen, en
  • In elk vredesverdrag ligt een volgende oorlog besloten

Oftewel: permanente vrede is een illusie. In de geschriften, met name poëzie, laat zij dat ook zien. Bombastisch vijanddenken!  Zij verwijst ons naar de website http://www.proudtobedutch.nl (heb ik nog niet kunnen bekijken – hij dee het niet) De volgende sprekers bevestigden dat eigenlijk; bezien vanuit de mensenrechten Antoine Buyse en vanuit de driehoek politiek /media/burger Rens Vliegenthart. De laatste stelde zelfs dat conflict in deze een positieve rol kan, zelfs moet, spelen in de vooruitgang. De media als katalysator, werktuig, wat al niet?  Door een probleem / conflict te framen, ja zelfs al te agenderen kunnen de verschillende invalshoeken aan de orde komen en kan daaruit een oplossing resulteren. Charlotte Mutsaerts had een heel andere, sterk persoonlijke  invalshoek over het conflict als verschijnsel. Volgens haar is het conflict dat je in eerste instantie ziet niet het echte conflict. Dat ligt daar onder, en het gaat altijd over erkenning van de persoon, en bestaande maar niet erkende verschillen tussen mensen. Zij was stevig in haar stellingname: Dek het allemaal niet zo toe, dat leidt tot niets! Eerlijk zijn over wat het is! Sinds W.F.Hermans hebben we eigenlijk geen schrijvers meer gehad die zo polemiserend wilden zijn. Zij gaf een aantal voorbeelden uit de kleine werkelijkheid: Een poepende hond op de vismarkt, een ‘vriendin’ die vroeg om een lening; en als pièce de resistance haar dialoog met de nieuwe (jonge, vrouwelijke) directeur van haar uitgeverij:  Ben je van plan om kinderen te krijgen? Dan ga ik weg. Plus een redenering: Als ik een bedrijf zou leiden zou ik geen jonge vrouwen in dienst nemen. Vreemd genoeg ging de discussie daar niet over; vanwege het taboe? Of omdat ze nu eenmaal schrijver / kunstenaar is dus extreme standpunten mag innemen? Het ongemak was voelbaar in de zaal, maar niemand sprak haar tegen. Voorbeeld van het verschijnsel dat je in de maatschappelijke discussie wordt gehoord zolang je statement niet te ver van de mainstream af ligt. Zelfs in dit gezelschap nam niemand openlijk stelling tegen haar stelling. Mijn stelling gaat vooral over de rol van de media. Al het geroes over de bezetters van het Maagdenhuis (die terecht commentaar hebben op de toestand in het hoger onderwijs)  vindt weerklank omdat men het herkent en het zelfde verschijnsel aan de orde is in de zorg, en in de nationale politie en… Dat vraagt de aandacht voor een probleem, een scheefgroei in de maatschappelijke organisatie die protocollen hoger is gaan aanslaan dan de werkelijkheid. De media maken een hoop lawaai, geven lucht aan een gevoel – maar doen naar mijn mening te weinig aan echte analyse  waaruit  bij een duidelijker exposé in elk geval binnen de spraakmakende gemeente en de beleidsvormers een soort conclusies zouden kunnen ontstaan En als voorbeeld de volgende fase: de oprukkende robotisering,. Oké.. het is een probleem met al die nieuwe vragen (waaronder als belangrijke de robotisering en de effecten op de arbeidsmarkt   zie ook bv https://lonnekealsema.com/2013/10/05/de-correspondent-over-luilekkerland-en-de-toekomst-van-werk/   )… …  maar het gaat een beetje die kant op.. zonder nog helemaal het antwoord te hebben… maar bij alle subvragen vanaf nu gaat dit meetellen dus.. Een Nieuw Sociaal Contract, ook wel. Even weer terug naar de Jonge Academie: In deze blog heb ik lekker mijn recente hobby laten prevaleren. Maar mijn zegen voor jullie volgende thema’s en experimenten met InterScience! Ik doe er graag weer aan mee… als ‘bejaarde’ .