Wat zijn onze tuinen toch slecht bereikbaar… zei mijn schuin-achter buur. Tja, was mijn antwoord, dat hebben jullie zelf gedaan..

Vroeger had elk huis een achterom. Ik herinner me een van mijn vele ouderlijk-huizen: een rijtjeshuis met een achterom waar je met je fiets door kon en dan je eigen tuin in, fiets in de schuur… en dan waren er natuurlijk verplichtingen over het onderhoud. Er kwam een nieuw betonnen paadje (met haakse bochten die je dus nevernooit op de fiets kon nemen) en toen het nog zacht was gingen we daar natuurlijk als kinderen op lopen en fietsen, waardoor nog jarenlang de sporen in het beton waren gegoten.

Vele jaren later waren wij zelf eigenaar van zo’n rijtjeshuis. De achterom werd gedeeld door (aan onze kant) ca 20 eigenaren en (aan de andere kant) een verhuurder van ca 20 woningen. Die nam het initiatief om het op te knappen. De eigenaren aan onze kant moesten meebetalen – ook degenen die een hoekhuis hadden met hun eigen achterom, en dus niet profiteerden. Dat gaf wat gedoe maar uiteindelijk werd het geregeld.

Waar ik nu woon zijn alleen koophuizen. Ooit allemaal 2 onder 1 kap, elk met zijn eigen achterom. En toevallig een onderhoudsweg van de Gemeente er achter. Maar ja, die liet het eigendom verwateren. Dus elke eigenaar breidde de tuin uit. En iedereen wilde – bij wijze van vooruitgang – een garage of minstens een schuur vast aan het huis. Ook een rustig idee omdat inbreken achterom lastiger werd.

Tja, … als je dan wat aan je tuin wilt doen met wat groter materieel, of materiaal aan- en afvoer, dan is er geen weg meer. “Wat zijn de tuinen ontoegankelijk..”

Ingrijpen heeft consequenties.

De waarde van een achterom is wat vergeten.

Bij de bouw van dakkapellen en schuifpuien is dat opgelost. Met een hoge kraan til je alles ‘gewoon’ het dak over. Spectaculaire acties waren dat, het afgelopen jaar. Op de foto werden onze nieuwe daklichten gebracht. Maar voor het dagelijks gedoe van tuinonderhoud is dat een nogal dure optie.