Onder de verschillende Corona regimes was het bijwonen van concerten een tombola. Ergens in mei publiceerde Musis Arnhem een online programma, in principe tot het eind van het jaar. Alles ingericht op ca 1/3 van de zaalbezetting, normaal gesproken 950, en zonder pauze. Je mocht vooraf een drankje bestellen en dat meenemen naar de zaal; er was toch plaats genoeg.. één zaal ingericht met tafeltjes tussen de stoelen, en de andere met steeds een paar stoelen tussenruimte.

13 Oktober werden strengere maatregelen aangekondigd; ik had een kaartje voor Amsterdam Sinfonietta op de 14de. De maatregel ging op 14 oktober om 10 uur in… dus Musis stuurde een mail dat het concert zou doorgaan, want het zou voor 10 uur zijn afgelopen. Wel graag een mondkapje als je rondloopt in het pand.

Ook voor Amsterdam Sinfonietta was het heel wat; de avond tevoren hadden ze nog in TivoliVredenburg gespeeld en die avond in Arnhem zou voorlopig de laatste zijn.

Pärt en Bach.

Er mag weer wat…

Weken later, wordt het concertprogramma hervat. Maar nu voor telkens 30 toehoorders. Ik had een reservering voor 28 november, was dus een van de ca 300. En ik was uitverkoren, vraag me niet waarom, om één van de 30 plaatsen in te nemen van het concert van 19.00. Her werd herhaald om 21.00. Dus 60 van de 300 mensen werden getrakteerd op een concert van een uur: zonder pauze, zonder horeca, maar wel een uur muziek, met Phion , dirigent Bas Wiegers, pianist Thomas Beijer en mezzosopraan Barbara Kozelj. Ravel, Turinam Albéniz als Spaanse componisten, en van Canteloube de Chants d’Auvergne.

Het was een beetje erg afstandelijk: volgens voorschrift een kleine bezetting op het podium en de toehoorders zaten op 3 rijen met afstand, ongeveer midden in de zaal “want daar is het geluid optimaal”. Wel fijn om weer levende muziek te beleven maar …

We leren bij

En voor vanavond, 11 december, hadden ze het anders aangepakt. Twee uitvoeringen om 19.00 en om 21.00, en nog twee op 26 december. Alle tickets gecanceld, en opnieuw intekenen vanaf 4 december 10.00. Alle 30 plaatsen bezet – en deze keer vooraan in de zaal, 3 rijen op afstand, met tafeltjes ertussen voor je imaginaire drankje. Maar zoveel beter voor het contact, voor het overspringen van de emotie!

Bruckner aan begin en eind, door de koperblazers van Phion. Dan Richard Strauss serenade in Es voor blazers. En de toppers: Strijkorkest met Mahlers Adagietto uit de 5e symfonie, en een selectie uit Des Knaben Wunderhorn met zang van Christianne Stotijn.

Het was zo ontroerend intiem: maximaal 30 musici tegelijk op het podium, voor 30 bezoekers. Een paar toelichtingen die het speciale van de situatie onderstreepten. En op het keurig zwart aangeklede podium het rode mondkapje van Christianne en de rode schoenen van de aanvoerder van de altviolen…

Al een tijd heb ik hier niets geschreven. Met de Corona maatregelen was ik veel thuis en leefde – overigens in harmonie – voornamelijk op de vierkante meters van mijn huis. Overigens kon met Internet heel veel wél gedaan. Ik hielp iemand afstuderen, ik vergaderde lustig door met mijn zweefvlieg community (daar is zelfs een E-Nationaal Kampioenschap georganiseerd!), we probeerden wat online te zingen met mijn koor en zongen in kleine bezetting een paar avonden buiten in juni. Muzieklessen begonnen weer kleinschalig en met speciale regelingen. Ik bezocht Roombeek en het Rijksmuseum Twente. Maar verder..

In de zomer werd het wat ruimer. Meer ontmoetingen, kleine reisjes, Buitenkunst gaat door onder voorwaarden..

Na aanvang van het seizoen ga ik weer met de muzieklessen beginnen bij Martijn Tjoelker en het orkest AMOR speelt met speciale maatregelen en opstellingen in een goed georganiseerd Rozet. Mijn koor Xing is, net als alle andere, op zoek naar een geschikte ruimte qua ventilatie en afstand. Voorlopig een verantwoorde locatie in Bemmel..

En in de privésfeer: mijn ‘andere helft’ is te koop!. Ik woon in een dertiger jaren twee onder 1 kap huis. Sinds een paar weken staat mijn andere helft te koop. Kan gebeuren. Maar in het voortraject hoorde ik iemand over de heg: “Je zou het ongeveer tot dáár moeten uitbouwen”.

Ik schrok ervan en voelde een lichte paniek. Ja, logisch dat nieuwe bewoners van dat huis dat zouden willen, maar dat zou voor mij wel nogal onaangename consequenties hebben! Ik zou me opgesloten voelen op een klein plaatsje. Zou ik iets kunnen/ moeten bedingen qua: “Maximaal zoveel cm en niet over de erfgrens” ? Tja, misschien. Maar zou dat lukken en zou ik me er alsnog door ingesloten voelen?

En ineens ging er een knop om .

Als zij (nog niet eens bekend, laat staan hun plannen) willen uitbouwen, waarom zou ik dan niet meegaan?

En ik zie het al voor me. Heb er nooit behoefte aan gehad, was tevreden met hoe het was. Maar als ik nou hier een paar meter kamer erbij kreeg en daar een leuke houten waranda???

Er moet natuurlijk nog van alles gebeuren , en gerekend en gepuzzeld voordat het zover is, maar ik krijg er verdorie zin in!!

Een aantal jaren geleden besloot ik van bank te veranderen. Ik kon me niet meer vinden in het beleid van mijn ‘goeie ouwe PCGD’…

En ik ben daar nog steeds blij mee. Je wilt dat je bank maatschappelijk de keuzes maakt die jij ook zou maken, in mijn geval duurzaamheid in alle aspecten. En Triodos scoort daar naar verhouding goed in.

Natuurlijk was het wennen aan de nieuwe systemen en werkwijzen. Het gedoe met de Identifier, maar  daarna het ontdekken van de app!  Ik had wat bedenkingen bij de veiligheid van dit systeem maar dat leek geen probleem en ik heb er een paar jaar fijn mee gewerkt. Maar er was de laatste maanden best een  gevoeligheidje: Soms kon je er niet meer in. Na wat uitproberen merkte ik dat je actief moest uitloggen. Was je dat vergeten dan skipte je de app en nam een nieuwe versie van de app store. Ik weet niet wanneer ik dat nog heb kunnen doen maar vorige week kreeg ik de melding: Deze app kan niet aan u verkocht  worden vanwege uw iOS versie  ( het besturingssysteem van Apple)

Ik stuurde een mail aan Triodos met de vraag wat nu te doen. Ik kreeg al vlot antwoord (aanmerkelijk eerder dan beloofd in de eerste reactie op mijn mail, hulde! ).

Zoals te verwachten: Ja, de app is vernieuwd en we passen ons aan aan de eisen van de tijd qua beveiliging. En helaas kon dat niet meer in de oude omgeving. Kunt u uw / kan je je ( de mail hinkt op 2 gedachten qua ‘u’ en ‘je’) de iPad van een nieuwe versie besturingssysteem voorzien? , en je kunt altijd Internetbankieren.. Zo dus. Nee, mijn iPad kan niet meer overschakelen op een nieuwe versie van het besturingssysteem. Apple heeft dat fijn geregeld. Daar liep ik al eerder tegenaan, bij andere apps. En Internetbankieren…nou ja, als het móet, maar dat is toch wel een ingewikkelde methode.

Dus ik kocht een nieuwe iPad waarop wel de nieuwe versies van de apps draaien,  waaronder de app van Trio (hoop ik). Het werd ook eens tijd; die iPad was alweer 5 jaar oud..  Ik moet m nog even installeren en  allerlei functies ontdekken voordat ik er echt nut van heb, maar het zal vast wel weer een enorme vooruitgang zijn.

Maar nu de essentie van deze post: Wat is de duurzaamheid van het voortdurend upgraden? Voor wie is dit te volgen? Als het bedrijfsmatig te verantwoorden is doe je het en declareert de kosten of trekt die af van de belasting. Maar als particulier moet je dat zelf regelen. Bij de pinken zijn, je software updaten – maar ook je hardware vernieuwen.

Ik ben van mening dat organisaties met publieksverantwoordelijkheid (en dat zijn niet alleen overheden, maar die ten minste) bij het vernieuwen van de software die de klant raakt, meer aandacht moeten hebben voor de realiteit van de gebruiker. Van de professionele gebruiker mag je andere verwachtingen hebben dan van de private gebruiker – die het met de communicatie met de overheid (pars pro toto alle vergelijkbare instanties) al moeilijk genoeg heeft .

Update vier dagen later:

De nieuwe iPad Mini is geïnstalleerd; ik was particulier aan het rommelen en het werd niks. Kon geen apps installeren… Terug naar de gebruiksaanwijzing (RTFM – read the fucking manual..) die me al door de leverancier was aangereikt.

Nu doet-ie alles wat ik wil en waarschijnlijk nog meer. Ga ik de oude iPad mini maar es uit zijn hoesje rukken en de nieuwe er in… nou, dat kan je dus vergeten. De in- en uitvoergaten komen niet overeen! Voeding, camera, …

Kassa voor Apple. Nieuw hoesje kopen want die glibber is in blote toestand niet te gebruiken. Weer 35 euro erbij. Wat een briljant verdienmodel…