Het is weer feest in Apeldoorn! De Papierbiënnale is daar eens per twee jaar (dus..) te bewonderen. En het was weer zeer de moeite waard!

Spectaculaire grote werken, subtiele kleine dingen zoals sieraden, en in een mini-theater ook een reeks animaties gemaakt met papier of karton.

Werken van kunstenaars die ik er al vaker zag: een paard met ruiter, in vol ridderornaat, en met een levensechte achterhand: karton en nietjes, dat is alles.

En de familie van een Chinese kunstenaar

WP_20190718_008

En in dat mini-theater een aantal filmpjes met de avonturen van  een kartonnen autootje, een papieren duikster met faalangst, en de perikelen van een beheerder van een depot voor gevonden voorwerpen… het gebouw waarin dat zich afspeelde stond ook geëxposeerd. WP_20190718_015WP_20190718_016

Alles gemaakt van karton en op de millimeter scherp gesneden. En daar dan een animatie van…

Dit waren een paar objecten die mij opvielen; als je meer voor het kleine werk bent is er ook veel te genieten.

Nog iets vrolijks tot slot:

WP_20190718_005.jpg

 

 

 

Al sinds de droge zomer van vorig jaar is er een watertekort, vooral in het oosten van Nederland. Ik woon op de Droge Gronden, een stukje ten oosten van Arnhem. Nog wat verder naar het oosten begint de Achterhoek, en daar is het zo droog dat het verboden is om water te onttrekken. Eh…

Dat brengt me terug naar een jaar of 20 geleden. Ik was komen wonen aan de Rozendaalse Beek, een beek die ontspringt in het kasteelpark van Rozendaal.

Eeuwen geleden ontstonden de Veluwse beken door een schijngrondwaterspiegel aan te steken (een zoetwaterbel boven een kleilaag) en de beek te geleiden naar waar je hem als kasteelheer wou hebben. Op het landgoed permitteerde de landheer zich wat we nu ‘follies’ noemen: de Bedriegertjes zijn daarvan een klassiek voorbeeld.

bedriegertjes

Vervolgens ging de beek een functie als energiebron vervullen. Zo’n schoepenrad er in (dat werkte pas goed als je het natuurlijk verval een beetje fopte: opleiden) en dan kon je koren malen, een drukkerij laten werken…  en uiteindelijk stroomde de beek dan uit in, in dit geval, de IJssel. Inmiddels zijn alle molens in onze beek verdwenen op 1 na; die staat bij het restaurant De Watermolen   

Eentje die nog werkt: de Watermolen in Sonsbeek, Arnhem

Toen ik mijn pand kocht was de oever bol; ik wou hem liever hol hebben opdat ik een plas-dras zone kon maken, een geleidelijke overgang tussen land en water. De tuinman die ik vroeg om een offerte voor het grove werk, vroeg: “Heeft u een onttrekkingsvergunning?” Ik keek hem vragend aan. O, ik zie het al, niet dus. Maar wat het plan inhoudt is niet echt onttrekken, alleen het verlagen van de oever.

Het begrip Onttrekkingsvergunning is me bijgebleven. Nu dus vanwege de droogte, het verbod om water te onttrekken. In ons waterschap. Nou ja, in de Achterhoek.

Op de brug naast mijn tuin ontmoet ik mijn buurman van even verderop, met een emmer aan een touwtje. “Ik schep even wat water want mijn boom heeft het moeilijk” verontschuldigt hij zich. Ja, dat doe ik ook. Een bescheiden inbreuk op het (in onze plaats nog niet formeel afgekondigde) onttrekkingsverbod maar wel een paar prima inheemse bomen en struiken helpen overleven.

Wij voelen ons verontschuldigd omdat de Rozendaalse Beek een sprengenbeek is: die krijgt zijn water van een oeroude zoetwaterbel. In normale tijden krijgt de beek er af en toe een flinke scheut bij, soms zelfs spectaculair in beeld bij mij in de straat: het laagste punt van de Rondweg, waar bij harde regen de hele Veluwezoom naar beneden komt. Dan overstroomt de boel, stroomt de beek even wat sneller, staat de buffer-vijver even 10 centimeter hoger .. en dan weer terug naar de normale gang van zaken.

Dat emmertje van mijn buurman, die gieter van mij… moet kunnen, toch?

Ja, das war einmal.

In 1962 verhuisden wij van Veenendaal naar Leiden. Van het Christelijk Lyceum Veenendaal CLV (ook groot vanwege de volleybaltraditie – je deed vanzelfsprekend met je klas mee aan het regionale toernooi) naar het openbare Rembrandtlyceum in Leiden . Mijn ouders waren voor openbaar onderwijs, vandaar (in Veenendaal was dat niet voorhanden) , maar het lag ook op een comfortabele 5 minuten lopen van ons nieuwe huis…

Het Rembrandt lyceum was de voormalige Jongens HBS; nog steeds slechts ca 20%  meisjes, maar dat deerde mij niet. Later ook veel gemak van die ervaring gehad als wiskundestudente Leiden 1967 (5 meisjes op 100) en bedrijfskundestudente IIB Delft 1978  (10, later 6 meisjes op 150) .

De school was gevestigd in een vroege Dudok die daarmee erg  leek op een Berlage. Nu zit het RK Bonaventuracollege er: gelukkig ook weer  een school, waarin leerlingen hun traject naar volwassenheid ervaren.

Rembrandt was wel de naam van onze school maar hij was er niet erg aanwezig.

Als examenstunt (1967)  tooiden we de buste van Rembrandt, aan de kop van de Witte Singel bij het toenmalig kantoor van het Leidsch Dagblad, met een krans die voornamelijk bestond uit onze oerlelijke schooldas: Oranje/zwart/wit.

Die buste staat er nog steeds, en nu in het Rembrandtjaar wordt diezelfde buste gebruikt als centrum van een huldiging.

Ik was een meisje van het platteland en het was een cultuurschok om op zo’n stadsschool terecht te komen. Maar in de loop van de volgende jaren van je schoolloopbaan word je dan toch een stadskind, met alle geneugten van dien.

25 Jaar later bezochten mijn kinderen het naastgelegen Stedelijk Gymnasium, waarmee wij een haat-liefde verhouding hadden. Dat hoort toch zo… Heftige sneeuwballengevechten maar ook gebruik van elkaars gymzaal en praktijklokalen. Mijn kinderen bleken een paar leraren te hebben die ik nog kende van 25 jaar tevoren…  Dierbare herinneringen.

Ik ben natuurlijk heel benieuwd naar de manifestaties rond het Rembrandtjubileum en ik ga ook zeker kijken. De biograaf van De jonge Rembrandt ken ik nog uit de wieg.. en daarna als leerling van het Stedelijk Gymnasium, een paar jaar vóór mijn kinderen.

 

Vandaag las ik de overlijdensadvertenties in De Gelderlander. Die was namelijk verkeerd bij mij bezorgd; in plaats van de Volkskrant. Maar toch wel weer eens leuk. De VK lees ik deze keer dan wel digitaal. Dus de Gelderlander, en de overlijdensadvertenties. En ik herinnerde me een  dagboekaantekening uit 1993: Ik liep toen een LAW (Lange Afstands Wandeling) door het Rivierengebied. Ik moest de Waal oversteken bij Zaltbommel. De nieuwe (Martinus Nijhof)  brug was er nog niet.  Aan de overkant lag Waardenburg, en dan voerde het pad naar Neerijnen en Opijnen. Het regende. De brug zou ongeveer 20 minuten lopen zijn. Het regende even wat minder dus ik ging ervoor. En binnen een paar minuten hoosde het. Op het voet / fietspad werd je besproeid door de automobilisten. Maar het was na 20 minuten gelukkig voorbij. Ik sloeg rechtsaf richting Neerijnen en ik kocht een half bruin en een meloen. Meer was er niet te doen, geen café open of wat dan ook. Een paar kilometer verder dook ik de uiterwaard in. Er stond een oud huisje waar een bejaarde man achter het raam zat ( en volgens mijn dagboekaantekening las hij de overlijdensadvertenties in De Gelderlander…)  Ik groette hem en vroeg of er hoogwater werd verwacht, want ik wou graag in de uiterwaard kamperen. “Heb je een tentje dan? ” Ja, heb ik. Nou het wordt geen hoogwater dus ga er gerust staan. En ik zette mijn tentje op in de voortdurende regen. Las wat, at van mijn meloen en mijn half bruin, sliep in en… werd wakker van een indringende  toeter. Hé, wat is dat?

Ik klom mijn mini-tent uit en zag een kerstboom passeren. Een duwstel, zo te zien zesbaks, en het schip had een groot tuig met veel lampjes.

Wat een contrast! Al wandelend langs de meest groene gebiedjes, kamperen in een weidegebied met vogels en ander toebehoren.. en dan toch  zo’n hoofdtransportas.

Ja, bij veel transportsystemen is dat een (mogelijk) profijtelijke  combinatie. In mijn jeugd plukten we al bramen aan de spoordijk tussen Ede en Wolfheze. De bermen van de snelwegen zijn – mits met goed maaibeleid – verbindingslinten tussen natuurgebieden. Waterwegen nemen zaden mee en dragen bij aan de biodiversiteit. Soms ook aan de verspreiding van exoten. Het zij zo. Ik heb een kolonie Japanse Duizendknoop in mijn tuin en ik leer steeds beter om hem te begrenzen. Maar ik zie ook vraat – hij krijgt natuurlijke vijanden en daarmee gaat het probleem voorbij. De natuur is altijd in beweging..

December vorig jaar schreef ik een blog onder de titel Een gevallen vrouw… over het ontbreken van een trapleuning in het veelvuldig bekroonde gebouw.

Gisteren was ik er weer en ik had me weer eens aan een balkonplaats gewaagd. En zie:

Ik zag veel mensen die met plezier gebruik maakten van de nieuwe leuning. En de muur blijft langer wit.

Architecten ontwerpen prachtige gebouwen zonder praktijktoets. Maar uiteindelijk winnen wij toch!!

In de pauze heb je vanaf de balkon-foyer trouwens ook goed zicht op het sedum dak…

sedum dak

Waarna we konden genieten van symfonie nr. 9 van Sjostakovitsj, geweldig gespeeld door het Gelders Orkest. Het laatste concert van seizoen 2018-2019.

De Jansbeek…

En overigens genoot ik op weg van Musis naar de parkeergarage van de #Jansbeekindestad. Een paar jaar geleden is de Jansbeek, de beek waaraan Arnhem ooit ontstond, verlost van zijn ondergronds bestaan. Een eeuw geleden werd  de beek onder de grond verstopt omdat het eigenlijk een riool was. Toen Arnhem óp moest in de Vaart der Volken bedacht men een plan: Er moest een haven komen, hartje stad. Drie varianten werden gepresenteerd en men hield een referendum – waaraan ik helaas als inwoner van een randgemeente niet  mocht deelnemen. De opkomst was laag en de stemming niet positief. Tegelijkertijd was er een initiatiefgroep die een alternatief voorstelde: Doe de Jansbeek weer bovengronds! Niet een kunstmatige haven maar echt oorspronkelijk levend water. En dat werd het uiteindelijk toch!

De beek vertoont zich nu  in verschillende panden, door de oude stad. De opening was feestelijk, met wethouder Elfrink in waadbroek die per pand een gedicht voordroeg. Er vielen een paar auto’s in de beek.. en er werd hier en daar iets aangepast. Iemand liet er goudvissen in los maar die klopten niet met het beleid dus ze moesten er weer uit. Maar kennelijk zit er toch vis in:

Zoals gezegd op de weg van Musis naar parkeergarage Broerenstraat .. trof ik tussen de uitbundige gele lissen een vissende reiger. Hij was niet erg schuw, ik kon hem tot op een meter naderen. Maar toen strekte hij zijn nek, en even later vloog hij toch op. Natuur in de stad, goed voor mens én biodiversiteit!

Het is mei, mensen!

De mooiste tijd, vanouds, in mijn van mijn voorgangers geërfde tuin. De azalea’s staan in bloei.. en ja, ik heb er een clematis bij gezet.

WP_20190502_006

Die ene rooie bij de vijver, met het verse blad van de acer, ook fijn..

WP_20190502_011.jpg

En het erfstuk Morellenboom: de boom is oud, af en toe sterft er een stuk af, maar hij heeft weer rijk gebloeid, en kijk:

WP_20190502_018.jpg

De kersjes zijn al in de maak!

En de aalbessen: WP_20190502_013

Mijn eigen bijdrage:

Een lei-perzik:

WP_20190502_019.jpg

en een vijg:

WP_20190502_015

Aardbeien:

De kiwi bloeit nog niet maar die staat er ook goed bij. Mogelijk weer een paar honderd van die vitaminebommetjes.

Dat wordt weer een geweldige oogst, gewoon in een tuin die verder vol staat met bomen, struiken en vaste planten. Weinig werk; af en toe even de ongewenste planten, ook wel ‘onkruid’ genoemd, zoals opschietende esdoorns en eiken, en een teveel aan klimop en wilde braam verwijderen. Het evenwicht een beetje bewaren.

Helaas heeft de langdurige droogte van vorige zomer slachtoffers geëist. Een paar rododendrons – maar daar lijd ik niet echt onder. Maar die berk.. Daarmee heb ik de laatste jaren een haat-liefde verhouding want een van de bomen waarvoor ik allergisch ben is de berk. Hij markeert de ingang van de tuin; als ik in het donker aan kom rijden is hij mijn baken. Mijn brievenbus hangt er aan en een nestkastje voor boomklevers, waar regelmatig een koolmees in nestelt.

De tuinman vond hem er vorig najaar al slecht uitzien. Ik weet het niet… hou hem in de gaten! Nou, het lijkt wel duidelijk. Het is mei en er zit nog geen piezeltje groen aan. Maanden heb ik hoopvol gemeend te zien dat er toch wat gebeurde (bloei? – hatsjoe!) maar ik vrees nu dat het voorbij is.

WP_20190502_002

Bomen die sterven zijn voedsel voor andere organismen. Ik zou hem dus graag de kans geven om langzaam te vervallen. Helaas hangen er vrij dikke takken over de openbare weg… De tuinman is het met me eens dat we de stam laten staan; het proces van verval kan toch nog de ruimte krijgen – en mijn brievenbus en het nestkastje hebben nog even een plek. En de witte stam blijft een baken bij mijn inrit – zolang die wit is. Interessant om waar te nemen! WP_20190502_003

 

.. schreef mijn leverancier van kabel radio en tv. Voor de radio (waaraan ik eerlijk gezegd verslaafd ben) verandert er voorlopig niets, maar de analoge  tv leverantie gaat volgende maand stoppen, was de mededeling.
O.
Ik heb een niet al te oude platte tv in mijn woonkamer waarop ik een paar keer per week programma’s volg. En ik heb zo’n kleine bolle naast mijn bed, waar ik ’s nachts even het laatste nieuws kijk.

“Zet je tv op Digitaal en kijk of je op kanaal 14 Ziggo Sport ziet, dan zit je gebeiteld”. Ja, dat had ik voor die platte beneden al maanden  geleden, bij eerste aankondiging van dit gedoe,  geconstateerd. Die van boven had ik gemakshalve uit mijn bewustzijn geskipt.

Maar toen die brief. Met een kaart erbij met instructies. Beneden kanaal 14 – ja oké  Maar verder zag ik niet veel digitale zenders… Nou ja…  En zou ik nou voor naast mijn bed toch maar eens een nieuwe moderne platte moeten kopen? Jamaar… ze zijn zo groot! en het komt me nu even niet uit..

Ik merk dat Ziggo het onderhand aardig onder de knie heeft. In de instructies staat dat je naar een web-pagina moet. En daar lees ik dat er redding is voor een ouwe bolle beeldbuis-tv: je kunt een kastje bestellen! Eén kastje is gratis, voor een volgend kastje tel je ca dertig Euri neer.

Kastje besteld, het arriveert al spoedig. De instructie is duidelijk: je moet het tussen je kabelaansluiting en je tv monteren. Kabels erbij.  een verbinding met het lichtnet. Ah, een extra stekker. En niet bovenop je tv plaatsen. Natuurlijk probeer ik dat even; veel extra ruimte is er niet.  Maar het stoort echt, letterlijk.

Een mens moet creatief zijn: naast de tv staat een ficus en dat biedt mogelijkheden. Na wat experimenteren ben ik nu zeer tevreden over de opstelling!

digitaal gaan

Eerst gewoon in de bloempot gegooid, dan een kartonnetje, maar uiteindelijk een plankje uit de schuur gehaald dat was overgeschoten van een andere klus. Mooi toch?

En gisteren ontmoette ik een vrouw die ook lichtelijk in paniek was door een bericht dat ze niet helemaal begreep (geen Nederlandse) dus gelukkig kon ik haar een kijkje geven in de mogelijkheden..

Het installeren van mijn platte tv voor digitaal bleek nog wel even werk. De aanvankelijk geruststellende mededeling “Als je op kanaal 14 Ziggo sport hebt is het al oké” bleek toch wat voorbarig. Maar gelukkig hebben ze inmiddels een goede handleiding op de website staan waarmee je zonder al teveel gedoe kunt overschakelen naar digitaal.

Wel jammer dat mijn videorecorder nu niet meer spoort… want op die tv keek ik  meestal naar opgenomen programma’s.

Op zoek naar nieuwe mogelijkheden dan maar.

Wat ik me wel realiseer: Ondanks mijn leeftijd ben ik redelijk ingevoerd in techniek en media. Ik ben meegegroeid in de tijd dat ik nog een werkgever had en daarna doordat ik steeds redenen had om ‘bij te blijven’. Les geven, klussen, belangstelling voor maatschappelijke ontwikkelingen. En voldoende middelen om regelmatig mijn apparatuur te vernieuwen. Maar veel mensen hebben die kansen  nooit gehad en/of hebben ergens de boot gemist. Wat ben je dan onthand als er zo’n voldongen feit voorbij komt – en zeker als je toch al meer aan je tv hangt dan mensen zoals ik.

Naar verhouding heeft Ziggo het netjes aangeboden. Maar ik weet niet hoe de dienstverlening is als je er zelf niet uitkomt.

Wie weet, weer een mooie verdienste voor mensen die een  hosselend verdienmodel hebben… waarover ik eerder schreef.  En wel vaker ook; een thema dat me nu eenmaal intrigeert. Wat is de toekomst van werk? De full time vaste baan wordt slechts één van de opties. Aan te vullen met voor-wat-hoort-wat  dienstverlening en met diensten zoals het installeren van nieuwe apparatuur voor mensen die daar niet handig in zijn…

 

 

 

.. en zo zocht ik weer eens het adres op van de stoelenmatter in Oosterbeek.

Bellen ….. Geen gehoor. Hij zal toch niet gestopt zijn? Was ook een paar jaar geleden al niet van de jongsten.

Zoektocht op Internet levert niet veel op; in elk geval geen andere stoelenmatter ook maar een béétje bij mij in de buurt.

Toen mijn ex en ik scheidden hebben we de spullen keurig in vrede verdeeld. Ik hield de zithoek, hij nam de eethoek mee. En over die 15 flessen onbestemde rode wijn in de kelderkast hebben we ook een nette afspraak gemaakt, trouwens. Dat was in 1990.

Ik schafte me een tweedehands ronde tafel aan en, na een periode met 3 klapstoeltjes, een set van vier Thonetstoelen met lichtelijk kapotte rieten zittingen. Passend bij mijn budget van toen, liet ik ze twee aan twee van een nieuw matje voorzien bij een stoelenmatter in de buurt van mijn toenmalige woonplaats.

stoelenmatten

Maar ja… na verloop van een aantal jaren zakken die zittingen weer in. Dus na mijn verhuizing naar Velp bij Arnhem vond ik een nieuwe stoelenmatter. In Oosterbeek.

Je brengt eens twee stoelen, die kan je dan een paar weken later komen ophalen tegen betaling van wat euro’s. Maar het is ook een ritueel. Kom binnen, wil je koffie? Of een borrel? Het huis staat vol met stoelen in bewerking. De koffie is op alle tijden van de dag beschikbaar. De borrel heb ik tot nu toe weten af te slaan.

Er waren wat jaren voorbijgegaan zonder uitgezakte stoelen. Maar nu was het weer zover… Uitgezakt, gammel, en van die ophaaltjes aan de rieten zitting die bij enigszins luchtig gekleed in je billen prikken. Tijd voor mijn vriend. Ik zocht hem op in mijn adresboek , belde en … geen gehoor dus.

De volgende dag: telefoon. U had gebeld? Hij blijkt een nieuwerwetse telefoon met nummerweergave te hebben en klanten die bellen na zijn werktijd belt hij terug! Wat een opluchting! “U doet het nog!”. Ja, natuurlijk, dat is goed voor een mens.

Ik breng mijn stoeltje volgens afspraak om 10.30. Hallo, o ja, u zou komen vandaag. Wil je een borrel? Koffie dan?

We kletsen over het leven; hij heeft AOW maar werkt lekker door, in zijn eigen tempo. Je moet er toch niet aan denken dat je niks meer te doen hebt? Wanneer is het klaar? Twee weken misschien, of drie, ik bel wel. Enne, dat gammele is gewoon een kwestie van de schroeven even aandraaien! (Hmmm er was wel vaker een schroef niet teruggezet, dus daar moet ik wel even op letten bij het ophalen..) . De worsteling met de smartphone. De omgang met klanten waarvoor je hebt gewerkt maar die bij aflevering niet kunnen betalen.

Bijzonder businessmodel. Maar tot nu toe werkt het. Hoe lang nog? En als die generatie ermee is gestopt, wie mat dan mijn stoelen?

Beroepen verdwijnen, we moeten ons instellen op ettelijke radicale veranderingen in ons werkzame leven. Maar wie wordt er nog stoelenmatter?

 

 

 

Vandaag ging ik naar het kerstconcert in Musis Arnhem. Het beste gebouw van het jaar...  De Negende van Beethoven, een stuk waarvan ik eigenlijk alleen het laatste deel een beetje kende. Sinds ik viool speel ga ik vaker naar concerten en geniet ervan om te luisteren en te kijken naar de uitvoerende musici. En ik weet dat mijn kennis van klassieke muziek tekortschiet, maar is dat erg? Ik haal nu wat in.

De zaal heeft veel prijzen gewonnen, de akoestiek is goed, maar het zicht op wat er op het podium gebeurt is niet geweldig. Met die vlakke zaal ‘kijk je tegen de kruisen van de musici aan’ , om een vriend te citeren.  Ik zit daarom graag op het balkon. Tja, dan heb je mooi bovenaanzicht, ook de klank is voor mijn oren prima, je moet een beetje over de reling hangen om echt het hele orkest te kunnen zien (zoals mijn buurman van vandaag opmerkte: “Fout balkon, geen overzicht,  afbreken en opnieuw beginnen”.  Hij was er voor het eerst).

Ik had daar geen last van; af en toe keek ik even, maar het was geweldig om op te gaan in de klanken van dit prachtige werk. Het Gelders Orkest mét Nederlands Concertkoor en solisten. Veel muzikaal geweld natuurlijk, maar ook subtiele zachte gedeelten en fraaie stiltes. Ik heb genoten.

Maar dit was eigenlijk niet het onderwerp van mijn blog. Op weg naar mijn favoriete plaats moet ik een trap op zonder leuning. Ik schreef daar eerder over. Er is een hagelwitte wand langs die trap, waar natuurlijk meer mensen behoefte hebben aan een steuntje dus die hagelwitte wand wordt grauw. Maar ondanks die wand struikelde ik op de trap. Er was nou eenmaal geen leuning. Pijnlijk… je ligt daar dan als gevallen vrouw, met pijnlijke knieën en lichtelijk ontzet en buiten adem. Gelukkig viel het mee, geen lichamelijk letsel aan overgehouden. Daar, halverwege de trap. was een zitje waar ik even kon bijkomen. Wel geestelijk gedeukt: het tweede gedeelte van de trap naar boven moest nog, en ik nam me voor om voortaan de lift te nemen. Maar ja, dan verklaar je jezelf tot oud… Dus na het prachtige concert nam ik toch maar weer de trap. Ik laat me niet kisten. Maar ik zou het prettig vinden als er alsnog een trapleuning in het ontwerp kan worden ingepast – net als die middenleuning in de trap naar de kelder, met die logistiek onhandige opstelling van garderobe en toiletten.

Bij een van mijn eerste bezoeken aan het nieuwe Musis vroeg ik aan een van de gastvrouwen of er zo’n middenleuning kon komen. Zij vertelde dat de discussie tussen architectuur en praktijk inmiddels geopend was. En dat ze verwachtte dat er ook druk zou komen voor een hek langs een 1 meter hoog bordes.

Tot nu toe kan ik als enige resultaat de middenleuning naar de kelder afvinken. En ja, een paar leuningen op verschillende plaatsen aan de tientallen meters brede trap van 5 treden, van straatniveau naar de ingang. Blijft nog staan: Leuning langs het bordes, betere logistiek van garderobe en toiletten, en die leuning langs de trap naar het balkon. De musici hebben ook nog wat wensen t.a.v. de inrichting van hun domein, heb ik vernomen.

Vandaag was er geen pauze dus het pauzedrankje verplaatste zich naar een achteraf-drankje. Waardoor de drukte bij de garderobe zich spreidde. Ook een oplossing..

 

Ja, de eerste fase van het Quest project ‘Ontwikkel een mini waterkrachtcentrale’ is al behoorlijk gevorderd. Zoals eerder gemeld, wil ik graag een mini waterkrachtcentrale als meer betrouwbaar alternatief voor een waaklamp op zonne-energie. Immers: de zon schijnt als het licht is maar levert,  in de omstandigheden van de locatie, in de winter zo weinig energie dat de lamp het niet doet als het nodig is: in het donker.

Deze week kwamen de studenten waarnemingen doen in de beek. Ze willen de stroomsnelheid weten en het doorstroomoppervlak. Hoeveel energie kan geoogst worden?

De optie van het gebruik van een debietmeter van een andere afdeling van de hogeschool bleek niet realiseerbaar. Dus ze kwamen aan met een flink stuk piepschuim en een goed plan…

De avond tevoren was al besloten dat de dame van het gezelschap in de beek zou gaan staan; dat was een gelukkig toeval omdat ik alleen een kleine maat laarzen in de aanbieding had.

Het werd een gestroomlijnde operatie: er werden 30 geldige waarnemingen gedaan. De keren dat een blokje in de varen bleef steken telden niet mee.

 

Nu is het wachten op het eindrapport  – en de volgende groep studenten die een prototype gaat ontwikkelen.

Natuurlijk is het qua ecologie voorlopig een druppel op een gloeiende plaat, maar wel heel interessant.

Wordt vervolgd!