Eerder schreef ik over mijn besluit om eindelijk over te stappen van bank. https://wordpress.com/post/58308833/1696/ Dat was vlak voor de actie #ikstapovervanbank En dat is te merken. Triodos verzoop een beetje in de nieuwe aanvragen. Dus het duurde een tijd voordat ik de beloofde serie brieven kreeg. Toen zou ik net een weekje weg. Mailtje gestuurd: hoe lang duurt het nog, want ik ga een weekje weg. “We hebben het erg druk gehad, vandaar de vertraging, maar we kunnen komende week de brieven verzenden”. Ja dus. De brieven werden door mijn lieve buurvrouw uit de bus gevist. Ik had haar gewaarschuwd dat het eraan kwam, daarom lette ze even extra op. Nog op mijn vakantieadres kreeg ik een mail van Triodos: We gaan ervan uit dat u inmiddels uw pas hebt ontvangen. Zo niet, neem dan zsm contact op! Ja, dat weet ik dus niet. Maar wel mooi zorgvuldig van Triodos. Gelukkig zat het goed. Vrijdag bij thuiskomst vond ik nog een aantal verse brieven in de bus: één van Triodos en twee van ING, de bank waarvan ik afscheid aan het nemen ben. Het bleken twee identieke brieven, van dezelfde datum, met de mededeling dat ze het jammer vinden dat ik wegga, nog wat instructies, en de aankondiging dat in de bijlage de lijst is opgenomen met de lopende periodieke overschrijvingen. En in die bijlage zit het verschil: De ene brief bevat alleen de kop van de tabel. De andere brief toont dezelfde tabel, met dezelfde kop – en daaronder een tiental lege vakken. Ben je mooi klaar mee. Het is nu zaterdag. Maandag bellen… Hier ben ik nog wel een poosje mee bezig. Een feuilleton. Met cliffhangers waar mogelijk.
Trouwe lezers weten dat ik niet van overstappen houd. Overstappen-ellende was onderwerp van een eerdere blog.
https://wordpress.com/post/58308833/508/
Maar toch heb ik nu weer besloten tot een overstap, en wel een ingewikkelde: ik ga ING, maar eigenlijk mijn goeie ouwe Postbank / Rijkspostspaarbank / PostCheque- en Girodienst PCGD verlaten.
De redenen zullen duidelijk zijn: ik kan me niet langer vinden in het beleid van deze bank.
Maar ook al eerder schreef ik over de truuk van de banken om nummerportabiliteit onmogelijk te maken door het invoeren van IBAN. (Overigens schijnt het niet in alle Europese landen zo zwaar te tellen). Je moet dus echt geloven aan een nieuw banknummer – en ook vast wel aan een andere service.
Je weet wel wat je hebt maar niet wat je krijgt. ING is – afgezien van de vele storingen waar ik als door een wonder maar weinig mee geconfronteerd werd – best wel een makkelijke bank. Ik weet waar ik alles kan vinden, mijn vaste relaties komen bijna automatisch tevoorschijn als ik begin met het intikken van een belanghebbende, mijn pasje doet het (bijna) altijd,
Hoe zal dat gaan bij een nieuwe bank? Die heeft nog geen adresboek van mij, ik moet wennen aan nieuwe procedures, en hoeveel misverstanden zullen er ontstaan bij het overstappen?
Kortom: ik had een grote weerstand maar uiteindelijk hebben andere overwegingen de doorslag gegeven.
Vanmiddag de papierwinkel op de post gedaan.
Ik ga ervaren hoe dit is georganiseerd… en denk er het mijne van.