Archives for posts with tag: Rozendaalse Beek

Al sinds de droge zomer van vorig jaar is er een watertekort, vooral in het oosten van Nederland. Ik woon op de Droge Gronden, een stukje ten oosten van Arnhem. Nog wat verder naar het oosten begint de Achterhoek, en daar is het zo droog dat het verboden is om water te onttrekken. Eh…

Dat brengt me terug naar een jaar of 20 geleden. Ik was komen wonen aan de Rozendaalse Beek, een beek die ontspringt in het kasteelpark van Rozendaal.

Eeuwen geleden ontstonden de Veluwse beken door een schijngrondwaterspiegel aan te steken (een zoetwaterbel boven een kleilaag) en de beek te geleiden naar waar je hem als kasteelheer wou hebben. Op het landgoed permitteerde de landheer zich wat we nu ‘follies’ noemen: de Bedriegertjes zijn daarvan een klassiek voorbeeld.

bedriegertjes

Vervolgens ging de beek een functie als energiebron vervullen. Zo’n schoepenrad er in (dat werkte pas goed als je het natuurlijk verval een beetje fopte: opleiden) en dan kon je koren malen, een drukkerij laten werken…  en uiteindelijk stroomde de beek dan uit in, in dit geval, de IJssel. Inmiddels zijn alle molens in onze beek verdwenen op 1 na; die staat bij het restaurant De Watermolen   

Eentje die nog werkt: de Watermolen in Sonsbeek, Arnhem

Toen ik mijn pand kocht was de oever bol; ik wou hem liever hol hebben opdat ik een plas-dras zone kon maken, een geleidelijke overgang tussen land en water. De tuinman die ik vroeg om een offerte voor het grove werk, vroeg: “Heeft u een onttrekkingsvergunning?” Ik keek hem vragend aan. O, ik zie het al, niet dus. Maar wat het plan inhoudt is niet echt onttrekken, alleen het verlagen van de oever.

Het begrip Onttrekkingsvergunning is me bijgebleven. Nu dus vanwege de droogte, het verbod om water te onttrekken. In ons waterschap. Nou ja, in de Achterhoek.

Op de brug naast mijn tuin ontmoet ik mijn buurman van even verderop, met een emmer aan een touwtje. “Ik schep even wat water want mijn boom heeft het moeilijk” verontschuldigt hij zich. Ja, dat doe ik ook. Een bescheiden inbreuk op het (in onze plaats nog niet formeel afgekondigde) onttrekkingsverbod maar wel een paar prima inheemse bomen en struiken helpen overleven.

Wij voelen ons verontschuldigd omdat de Rozendaalse Beek een sprengenbeek is: die krijgt zijn water van een oeroude zoetwaterbel. In normale tijden krijgt de beek er af en toe een flinke scheut bij, soms zelfs spectaculair in beeld bij mij in de straat: het laagste punt van de Rondweg, waar bij harde regen de hele Veluwezoom naar beneden komt. Dan overstroomt de boel, stroomt de beek even wat sneller, staat de buffer-vijver even 10 centimeter hoger .. en dan weer terug naar de normale gang van zaken.

Dat emmertje van mijn buurman, die gieter van mij… moet kunnen, toch?

Ja, de eerste fase van het Quest project ‘Ontwikkel een mini waterkrachtcentrale’ is al behoorlijk gevorderd. Zoals eerder gemeld, wil ik graag een mini waterkrachtcentrale als meer betrouwbaar alternatief voor een waaklamp op zonne-energie. Immers: de zon schijnt als het licht is maar levert,  in de omstandigheden van de locatie, in de winter zo weinig energie dat de lamp het niet doet als het nodig is: in het donker.

Deze week kwamen de studenten waarnemingen doen in de beek. Ze willen de stroomsnelheid weten en het doorstroomoppervlak. Hoeveel energie kan geoogst worden?

De optie van het gebruik van een debietmeter van een andere afdeling van de hogeschool bleek niet realiseerbaar. Dus ze kwamen aan met een flink stuk piepschuim en een goed plan…

De avond tevoren was al besloten dat de dame van het gezelschap in de beek zou gaan staan; dat was een gelukkig toeval omdat ik alleen een kleine maat laarzen in de aanbieding had.

Het werd een gestroomlijnde operatie: er werden 30 geldige waarnemingen gedaan. De keren dat een blokje in de varen bleef steken telden niet mee.

 

Nu is het wachten op het eindrapport  – en de volgende groep studenten die een prototype gaat ontwikkelen.

Natuurlijk is het qua ecologie voorlopig een druppel op een gloeiende plaat, maar wel heel interessant.

Wordt vervolgd!

 

 

 

… Eerder  (Licht in de duisternis..) schreef ik over de frustratie over de werking van een lamp op zonnepaneel. Mijn welkomstlichtje op zonnepaneel werkt als de zon schijnt, maar in periodes met weinig licht (als je het nét zo nodig hebt) kan je het vergeten, dat lampje dat aanfloept op de beweging van je aankomst.

En toen ik nog eens boos, verwijtend,  naar mijn lampje keek – realiseerde ik mij dat daar pal naast, de Rozendaalse Beek stroomt!

Die beek stroomt daar zomer en winter, dag en nacht, en tot voor een jaar of tachtig waren er op het traject van het kasteel tot aan de IJssel enkele tientallen watermolens! Korenmolens, waterkracht om een wasserij of een drukkerij op te laten draaien…

Ik weet er nu nog één, in het centrum van Velp, bij het restaurant de Watermolen. Die wekt dus geen energie meer op. Die hangt er alleen nog maar als ornament.

Waterkracht op de schaal van een beek is uit de mode. Bij waterkracht denken we al gauw aan enorme stuwmeren die de natuur en cultuur verwoesten. Maar het lijkt mij een super idee, het opwekken van elektriciteit op waterkracht voor kleinverbruik! Wat ik me voorstel is een klein molentje in de beek, dat een batterij oplaadt en waarmee ik dan bijvoorbeeld dat welkomstlampje kan laten branden. Maar misschien ook een stuk gereedschap? In elk geval los van het lichtnet. Dat is de uitdaging.

Ik vroeg het Waterschap dat de beek in beheer heeft of ze aan  een project zouden willen meewerken. Hmm… ligt wel ingewikkeld qua vergunningverlening: de waterafvoer moet onbelemmerd zijn en de vissen mogen niet vermalen. Maar Waterschap Rijn IJssel wil wel studenten te woord staan…

Gisteren had ik vier studenten op bezoek van de Hogeschool Utrecht; daar is het fenomeen Quest project een onderdeel van de opleiding. Daar heb ik mijn idee ingediend, – en het is geaccepteerd! Dus die vier studenten kwamen even met mij overleggen over de probleemstelling en het Plan van Aanpak, en de situatie ter plaatse opnemen.

Het was interessant om samen uit te zoeken wat een geschikte en haalbare probleemstelling zou zijn. Die gaat dus over dimensies, een partij rekenen aan krachten en energie-opbrengst, beschikbare  technieken, maar ook over de voorwaarden van de vergunningverlening.

En zo zijn we straks  zomaar twee vervolgprojecten verder voordat ik een werkende mini-waterkrachtcentrale heb,  die ook getoetst is op vermarktbaarheid  Raar woord. Of je dat dingetje kunt verkopen aan andere gebruikers. Mensen die wonen aan stromend water, of een apparaat dat je meeneemt naar Frankrijk en daar in de beek / het riviertje hangt om je potje op te koken? Maar dat is nu eenmaal  innovatie – iets bedenken, belemmeringen wegnemen met de vraag hoe het wél kan, een prototype bouwen, netwerk ontwikkelen…

Wat een leuk project!