… Eerder  (Licht in de duisternis..) schreef ik over de frustratie over de werking van een lamp op zonnepaneel. Mijn welkomstlichtje op zonnepaneel werkt als de zon schijnt, maar in periodes met weinig licht (als je het nét zo nodig hebt) kan je het vergeten, dat lampje dat aanfloept op de beweging van je aankomst.

En toen ik nog eens boos, verwijtend,  naar mijn lampje keek – realiseerde ik mij dat daar pal naast, de Rozendaalse Beek stroomt!

Die beek stroomt daar zomer en winter, dag en nacht, en tot voor een jaar of tachtig waren er op het traject van het kasteel tot aan de IJssel enkele tientallen watermolens! Korenmolens, waterkracht om een wasserij of een drukkerij op te laten draaien…

Ik weet er nu nog één, in het centrum van Velp, bij het restaurant de Watermolen. Die wekt dus geen energie meer op. Die hangt er alleen nog maar als ornament.

Waterkracht op de schaal van een beek is uit de mode. Bij waterkracht denken we al gauw aan enorme stuwmeren die de natuur en cultuur verwoesten. Maar het lijkt mij een super idee, het opwekken van elektriciteit op waterkracht voor kleinverbruik! Wat ik me voorstel is een klein molentje in de beek, dat een batterij oplaadt en waarmee ik dan bijvoorbeeld dat welkomstlampje kan laten branden. Maar misschien ook een stuk gereedschap? In elk geval los van het lichtnet. Dat is de uitdaging.

Ik vroeg het Waterschap dat de beek in beheer heeft of ze aan  een project zouden willen meewerken. Hmm… ligt wel ingewikkeld qua vergunningverlening: de waterafvoer moet onbelemmerd zijn en de vissen mogen niet vermalen. Maar Waterschap Rijn IJssel wil wel studenten te woord staan…

Gisteren had ik vier studenten op bezoek van de Hogeschool Utrecht; daar is het fenomeen Quest project een onderdeel van de opleiding. Daar heb ik mijn idee ingediend, – en het is geaccepteerd! Dus die vier studenten kwamen even met mij overleggen over de probleemstelling en het Plan van Aanpak, en de situatie ter plaatse opnemen.

Het was interessant om samen uit te zoeken wat een geschikte en haalbare probleemstelling zou zijn. Die gaat dus over dimensies, een partij rekenen aan krachten en energie-opbrengst, beschikbare  technieken, maar ook over de voorwaarden van de vergunningverlening.

En zo zijn we straks  zomaar twee vervolgprojecten verder voordat ik een werkende mini-waterkrachtcentrale heb,  die ook getoetst is op vermarktbaarheid  Raar woord. Of je dat dingetje kunt verkopen aan andere gebruikers. Mensen die wonen aan stromend water, of een apparaat dat je meeneemt naar Frankrijk en daar in de beek / het riviertje hangt om je potje op te koken? Maar dat is nu eenmaal  innovatie – iets bedenken, belemmeringen wegnemen met de vraag hoe het wél kan, een prototype bouwen, netwerk ontwikkelen…

Wat een leuk project!