Een vrouw is na tien jaar dood in huis gevonden.

Men is geschokt. De buren hadden het moeten opmerken. Ja, dat verbaast mij ook wel: een tamelijk dichtbebouwde stadswijk. Een huis waar al 10 jaar niets gebeurt. Toch verbaast het me niet, na zeg het eerste half jaar. Dan breekt er een gewenning aan: het was het huis waar vroeger die vrouw woonde; zal wel overleden zijn of naar het verzorgingstehuis. Niemand hoeft te weten hoe dat geregeld is of wie het heeft georganiseerd, en het is kennelijk ook niet een huis waar de gegadigden voor in de rij staan. O, een leeg appartement.
En dan dat verwijt aan de instanties: waarom heeft de verhuurder niet gereageerd, het energiebedrijf, de huisarts? Nee, die reageren niet want er kwam automatisch AOW binnen en misschien pensioen, en de vaste lasten werden automatisch afgeschreven. En waarom zou een huisarts contact opnemen met iemand die niet ziek is?
Voor wie is het eigenlijk erg?
Voor die vrouw?
Waarschijnlijk had ze geen behoefte aan contact. De een heeft dat meer dan de ander. En als je gewoon zomaar doodgaat, in bed, zonder reden om naar je huisarts te gaan, is dat dan erg?
De buren schamen zich een beetje, maar die waren tien jaar geleden niet de buren. De deelraadvoorzitter, een hoogleraar van de Universiteit voor Humanistiek, en nog wat journalisten die het vuurtje opstoken.
Vorig jaar in de manifestatie Spijkerkwarts zag ik een klein toneelstukje op een portiek, drie flatbewoonsters die een niet-pluisgevoel kregen bij het vierde appartement waar iemand al een week of wat niet gezien of gehoord was. En alle buren waren ineens even weg, of errug druk…. Ja, in dat stadium en op die schaal is zoiets erg. Of ongemakkelijk. Maar later?
Niet iedereen heeft behoefte aan contact.
De vrouw had een dochter – waarmee de verhouding verstoord was; al heel lang geen contact. Moet die dochter zich schuldig voelen? Ze heeft het nog geprobeerd; misschien is het voor de dochter nog wel erger dan voor de moeder.
Maar als geheel, zeg ik: Shit happens.
Mag een mens ook ongestoord op zichzelf zijn?

… o, wat is dat ook alweer? Het is al een tijdje uit het nieuws. Is het onderhand normaal geworden?

Mijn apotheek gaat verhuizen, of liever gezegd: ze fuseren, worden opgeslokt of .. nou ja, dat wordt niet helemaal duidelijk uit het schrijven dat ik ontving. Voortaan zit de apotheek in het gezondheidscentrum oftewel de gezamenlijke praktijk van alle Velpse huisartsen en een aantal paramedici. (moet ik het ook nog eens over hebben..)  

Daar zat al een apotheek. Liep ik al eens binnen om overbodig geworden medicijnen af te geven. Ik gebruik weinig tot geen medicijnen  en ik ben al een jaar of twee niet bij de huisarts geweest.

Bij de brief was een formulier gevoegd: Toestemmingsformulier elektronisch uitwisselen van medische gegevens.

O ja, da’s waar ook. Het LSP. De erdoor gerommelde opvolger van het EPD. Want dat laatste was afgewezen in de Eerste Kamer, omdat het principieel niet deugde.

De zorg- en IT-boeren gingen gewoon door. Het leek wel alsof er niets gebeurd was. Nou ja, je moest toch eigenlijk toestemming vragen aan de patiënten / cliënten / burgers…  en er kwam een heel verhaal over “alleen bij dringende noodzaak” , “alleen informatie over de laatste 5 bezoeken aan de huisarts” en  nog wat tamelijk onduidelijke criteria. Tussendoor zag ik nog iets voorbijkomen over betaling aan huisartsen per deelnemende patiënt,  en iets over een teleurstellend aantal inschrijvingen. En nu toch al maanden niets meer over gehoord. Maar ja, het opnemen van informatie is selectief…  daar ben ik eerlijk in. ik was er even niet meer zo mee bezig.

Nu dat formulier. Nota bene opgestuurd door mijn apotheker, waarmee ik nog minder binding voel dan met mijn huisarts (die nieuw is, en inmiddels alweer vertrekt; nooit gesproken). Ik google nog maar eens want je moet zo’n beslissing niet lichtvaardig nemen. En deze spreekt mij dan nog het meeste aan: http://www.vphuisartsen.nl/Brieven-en-artikelen-L-EPD/waarom-niet-dit-LSP/EPD.html

Ik vind dat de toonaangevende medische stand misbruik maakt van het beeld ‘dat zij doen wat goed voor je is’. Misschien zijn ook zij erin getrapt: vooral veel gegevens verzamelen. Terwijl je altijd moet nadenken over ‘waartoe’ en wat de risico’s zijn. Hoe gemakkelijk er fouten in je systeem terechtkomen, of er interpretatieverschillen gaan rondzingen, of het eenvoudig is dat onbevoegden kennis nemen van de informatie en daar heel verkeerde dingen mee gaan doen.

Informatiebeveiliging blijkt meer en meer een wassen neus. Straks weet iedereen dat jij een keer bij je huisarts hebt zitten uithuilen over je huwelijk / angst voor zwangerschap / verslavingsprobleem / rare bulten / kinderen met drugs / je nog steeds geliefde ex die zijn medicijnen illegaal regelt en waarover je je zorgen maakt / …. (invullen naar eigen keuze)

Mijn conclusie: LSP – nou nee.

Maar jij moet het zelf weten natuurlijk…

Toevoeging op 20 november:
Lees de link!
Volkskrant: Minister Schippers vestigt de aandacht op het risico voor EPD / LSP doordat voor het LSP een beheerder is gekozen die onder de Patriot Act valt. http://ht.ly/r0KLU

Ik hou niet van overstappen. Met de trein, oké. Even eruit, in beweging, de drukte van  station Utrecht of Zwolle ondergaan, de laatste stand van de werkzaamheden..  dat heeft nog wel wat.
Nee, ik heb moeite met het overstappen van provider. Energie, telefoon, internet, verzekeraar … ik ben echt een “trouwe klant”. Volgens alle deskundigen inclusief de consumentenbond is dat oerstom. Je bent een dief van je eigen portemonnee.
Ik hoor echter bij de groep overstappers die in alle gevallen te maken heeft met overstappen-ellende. In een bepaald percentage van de overstaps gaat er iets fout en heb je tijdelijk geen voorziening en/ of administratieve problemen. Toevallig altijd bij mij. Mijn stelregel is dan ook: als het werkt, niets veranderen!

Een van de zeldzame keren dat ik overstapte was naar een nieuwe internetprovider, alweer lang geleden. Ik kon zelf adsl installeren (handleiding paste niet bij mijn technische installatie – toch maar een monteur), vervolgens bleek ik toch geen verbinding te hebben. Na vele pogingen en uiteindelijk met de hulp van een vriend die zelf ervaring had als helpdeskmedewerker van een internetprovider, bleek dat ik wel administratief was verwerkt maar niet technisch aangesloten – het schaamrood van de helpdeskmedewerker (tweede lijn) van deze niet nader te noemen (maar de allerbeste van Nederland) provider kwam door de telefoon heen toen hij dat moest erkennen en even een knop omzette.

Nu, toch maar weer eens een poging gewaagd, mijn internetprovider (diezelfde) deed een aantrekkelijk aanbod voor mijn vaste telefoonlijn. Aanmelden: perfect. In de brief die ik vervolgens ontving stond één mededeling die ik nog niet eerder had gezien: als u adsl heeft van kpn zal uw internetverbinding niet meer werken. O jee. Toch maar even bellen. De helpdeskmedewerker checkt het even en stelt me gerust: dat geldt niet voor u, het kan gewoon.

“Omzetting geslaagd; handleiding op http://www. …. etc”.

Even het telefoonnummer inprogrammeren in het modem. Het gaat verrassend eenvoudig.
Telefoon dood. Bellen van mobiel naar vast: niks. Van vast naar mobiel: er gebeurt niets. Hee vreemd, de registratie van mijn modem geeft aan dat er gebeld is naar mijn mobiele nummer… niet opgenomen. Dat laatste klopt. Er was namelijk geen signaal. Maar vreemd genoeg is de poging (op het toetsenbord van mijn telefoon) wel op het modem geregistreerd…

Helpdesk. Zeer hulpvaardige medewerker, die vraagt wat voor modem ik heb… O, daarvoor geldt dit niet. De splitter dan… telefoonplugje verplaatsen naar modemplug… o, dat kan niet, met die splitter. Er is nog één oplossing: telefoonbasisstation rechtstreeks in het modem inpluggen.
Dat vereist de nodige praktische handelingen, dus ik verbreek mijn verbinding met de helpdesk en ga aan de slag. Ik zal hem opnieuw bellen als het niet lukt.
Verrassing – het werkt! Nog maar even een mailtje met dank aan de helpdesk…

De volgende fase: zal het goed gaan met de rekeningen van oude en nieuwe provider? Dat is nog even afwachten… ik hou u op de hoogte.

Al een tijd ben ik betrokken bij het initiatief Gezonde Gronden.
http://www.gezondegronden.nl/
Waar gaat het over?
Gezonde grond als basis voor gezonde voeding. Gemeenschapstuinen, balkonprojecten, groene en avontuurlijke schoolpleinen.
Tot nu toe was mijn rol er een van vliegende kiep, sparring partner, financier, en ik heb ook wel eens gewoon een schooltuin ingezaaid.
Deze dus: http://www.gezondegronden.nl/eetbare-schoolpleinen
Ik denk dat ik heb bijgedragen. Veel en nuttig!
En toch … nu komt er een bestuursfunctie vrij in het Stichtingsbestuur en ga ik die met veel plezier vervullen.

Waarom geeft een formele functie me eigenlijk een ander gevoel?

Mijn keukenkraan lekt

Hij zit er ook al een aantal jaren, maar toch nog te kort. Geen antiek model. Van de ouderwetse kraan kon je een leertje vervangen. De moderne kraan heeft keramische schijven. Véél beter natuurlijk.

Enfin, ik koop een nieuwe kraan. Nog een heel gezoek. De oude kraan zit een beetje laag boven de bak, ik wil graag wat meer ruimte. En weer eengreepsbediening, want die heb ik nu en dat vind ik handig. Maar veel moderne eengreepskranen hebben de handle aan de rechterkant. Dat lijkt logisch met een ruime meerderheid van rechtshandigen. Maar als ik die kraan gebruik sta ik regelmatig met een pan oid in mijn rechterhand (rechtshandig hè..) en bedien de kraan met mijn linkerhand.

Dus: een kraan met een greep bovenop. Maar weer niet te hoog, want ik heb keukenkastjes boven mijn aanrecht en kleindochters die nog geen 1.70 lang zijn.

Yes… na het bestuderen van het kranenveld inclusief kwaliteiten, prijzen en meerwaarde van diverse extra’s koop ik een nieuwe kraan. En de vorige heb ik ook zelf gemonteerd, dus dat moet wel lukken, toch?

Ja. Ziet er simpel uit. Warm- en koudwaterleiding, schroefdraad, moer voor onder het aanrecht,

Water eraf…. o jee, ik heb sinds 2 jaar een nieuw ding in mijn keukenkastje: een close-in boiler, hotfill vanaf de ketel op zolder.

Het warme water blijft maar doorstromen.

Toch effe bellen. Geen probleem, gewoon leeg laten lopen. Het duurt even maar dat is vooral de waterkolom van twee verdiepingen.

En dan blijkt het échte probleem: het losschroeven van de oude kraan.

In het donker (bijverlichting met kampeerlamp, maar ja..)  voel ik de moer. Zit in een geboord gat, met die twee leidingen erbij. Ik voel hem zitten maar krijg de moer met de hand niet in beweging. Mijn assortiment sleutels en tangen biedt geen oplossing.

Ik herinner me van de werkplaats bij mijn vliegclub een set sleutels met een hoek; zo een heb ik nodig!

Bij de ijzerboer geen sleutels met een hoek, wel een rechte pijp. Dat zou ook moeten kunnen.

Verwachtingsvol naar huis. Helaas… bij het installeren van de hotfill boiler is een extra stopcontact geplaatst, zodat er geen ruimte is voor het gebruiken van de nieuwe aanwinst.

Balen!

De kraan en alle onderdelen opzij gelegd, water weer aangezet en bedenken hoe nu verder.

Hoe zit dat nou met de participatiemaatschappij? Zou er bij mij in de buurt iemand, een vrijwilliger zijn met het juiste gereedschap en eventueel de handigheid om die moer los te schroeven? Of moet ik een loodgieter bellen voor wie het een klusje van niks is maar die in deze barre tijden ook niet vies is van een kleine opdracht? Hoe zit dat trouwens met diens VAR-verklaring (niet dat dat voor mij persoonlijk een probleem zou zijn, ik vraag die niet, maar het nieuwste nieuws is weer dat klussers het ZZP bestaan onmogelijk wordt gemaakt). O, en ik weet ook nog wel een klussenman… maar komt die ervoor en durft hij een voor hem en voor mij redelijke prijs te vragen?

In verwarring blijf ik achter. Ik neem maar ns een glaasje wijn, en probeer niet naar mijn lekkende kraan te kijken. Wel zonde van het water, maar zo hard gaat het nog niet…

Voor het eerst sinds 30 jaar bezocht ik van de week de Efteling.

Ik herkende weinig. Mijn kleinkinderen hebben nu de leeftijd van mijn kinderen toen. Een van de herinneringen was een wat belachelijke figuur die je welkom heette en aanwijzingen gaf als je kwam aanrijden. En iets van sprookjes, en de Python was er ook al, volgens mijn kinderen nu.

Inmiddels heb ik op een andere manier leren kijken naar zo’n fenomeen: met een organisatiebril.

En het is een perfect georganiseerde wereld. Als je aan komt rijden is er een kleine file, maar de hoeveelheid asfalt is goed afgestemd op de hoeveelheid verkeer. Soepeltjes word je naar een parkeerplek gemanouvreerd; iedereen stapt uit, klapt buggies en ander rollend materieel uit naar behoefte en voorziet zichzelf van tassen en rugzakken om de dag door te komen. De menigte beweegt zich richting ingang, van verre te zien (weten mijn kleindochters) aan het opvallende poortgebouw. Geen wanklank in de rij, behalve wat onduidelijkheid of je met je vooraf bestelde kaartje nog langs de kassa moet. Nee, wordt even uitgewisseld, je kunt dan een stap overslaan. Wel even langs de kassa voor de uitrijkaarten. Gaat er eigenlijk ook openbaar vervoer naar de Efteling?

In de rij staan is de hoofdactiviteit van de dag. Behalve in het sprookjesbos, waar een deel van de familie met de jongste kleindochter de ronde maakt. O, toch wel! Wachten op de trilplaat bij de trollenkoning, een rondje in de rij bij de Waterlelies (het sprookje van Fabiola, die inmiddels ook wat minder sprookjesachtig uit de hoek is gekomen) en bij de Chinese Nachtegaal. De Nieuwe Kleren van de Keizer zijn direct voor iedereen zichtbaar. Het figuur van de naakte keizer is ook wel een opsteker voor de niet meer zo slanke bezoeker..

Maar bij de niet sprookjesachtige attracties is er een professioneel georganiseerde wachtrij. Met een bordje erbij: vanaf dit punt is de wachttijd … minuten. Veel wachtrijen zijn inmiddels overdekt; het wachten is zo comfortabel mogelijk gemaakt. Af en toe wordt het wachten onderbroken door een paar minuten in een attractie. In de rij wordt wat gegeten en gedronken, gepraat… Er is geen agressie, geen competitie. In de dubbele achtbaan Joris en de Draak wordt die competitie er kunstmatig in gebracht.

De techniek is perfect: alles werkt feilloos, de achtbanen zijn voor de durfals maar zo geconstrueerd en onderhouden dat er eigenlijk niets mis kan gaan. Het merk Efteling kan zich geen ongelukken permitteren.

Overal waar je bent is wel een eetgelegenheid in de buurt. Luilekkerland is er niks bij. Zodra je binnenkomt zijn er oliebollen – de lucht alleen is al genoeg, voor sommigen. In de Midden Oosten-hoek Turkse pizza en Döner kebab, in de Chinese, Afrika en Mexico hoek de bijpassende happen. En natuurlijk Unox tentjes, Fish&chips, frietkotten en een ijscoman.

O ja, over Zwarte Piet gesproken: de Efteling is ook sterk in stereotypering. Voor de activist is daar nog veel te halen. De Kannibaal, waar je in  de kookpot kunt plaatsnemen, de Carnaval waarin je “langs allerlei culturen wordt geleid”. Maar ja, zo zit de wereld in elkaar volgens de Efteling.

De wereld met zijn vredige wachtrijen. Overigens heb ik zelf ca 30 jaar geleden besloten om me niet te ergeren in een wachtrij. Toen specifiek die bij de AH voor de weekboodschappen op zaterdag. Mijn toenmalige echtgenoot had op zaterdag zijn tennisclubje, “dus” was ik degene die de boodschappen deed. Daar was ik een tijd geïrriteerd door, niet zozeer bij het uitzoeken van de spullen maar vooral bij het wachten in de rij. De knop omgezet, en in de wachtrij  om me heen gaan kijken en me gaan amuseren en verbazen over wat er zoal te zien en te horen was.  Later eens in de rij bij een buffet commentaar gekregen: nog nooit iemand gezien die zo vrolijk en nieuwsgierig staat te wachten.

Vandaag in het MMKA trof ik een tekst over de organisatie van de stad. Ja, zo is het. De stad bestaat bij de gratie van organisatie, een systeem, en daar onderwerp je je aan.. . Eh…

In de Efteling onderwerpt men zich aan het systeem, geheel vrijwillig. Er staan wel bordjes met mededelingen als: let op je tas, maar her en der staan buggies en boodschappenwagentjes mét tassen geparkeerd, in alle vertrouwen. Er is geen protest, geen oppositie, geen vandalisme of obstructie. En dan loopt het allemaal perfect.

Voor één dag, dan…

Voor de beeldvorming nog even een filmpje op een punt waar drie achtbanen tegelijk te zien en te horen zijn. Luister en huiver. Of: geniet. Afhankelijk van je persoonlijke voorkeur / vertrouwen in de techniek. Wachttijd per attractie 30 minuten.