Mijn dorp – toch een keurig dorp, zou je zeggen.

Vanmorgen liep ik even naar het winkelcentrum, 700 meter.

Ter hoogte van het gezondheidscentrum (huisartsenpraktijk,  apotheek en nog wat paramedische diensten) zag ik een auto parkeren op de ribbels van een looppad voor blinden, van het trottoir naar de apotheek en de huisarts. O, dacht ik.

20 Meter verderop, bij de ingang van een verzorgingstehuis, stond een oldtimer breeduit geparkeerd pal op het kruis van Niet Parkeren.

Nog 30 meter verderop trof ik een giga collectie hondenpoep aan. Op het randje van de stoep, maar toch…

Toen maar even de telefoon erbij. En die 50 meter weer terug gelopen.

Kijk nou zelf.

Terug van de boodschappen, was die kleine rooie weer weg. Maar die grote stond er gewoon nog, en die poep lag er ook nog.

In de afgelopen weken met sneeuw en ijs waren er nog een paar stukken stoep waar het ijs tot het einde moedig stand hield. Gelukkig is dat nu allemaal gesmolten.

Sommige dingen gaan vanzelf over. Andere komen steeds weer terug.

Keurig dorp.

De gemeente Rheden controleert… Ik vond een kaartje in de bus. De milieucontroleur was langs geweest. Er was een klacht: iemand was tegen een tak aangelopen en daardoor verdwaald in onze heg; die van mij en/of  mijn buren.

Is het een probleem? De stoep is hier ook wel smal…  ja, maar uw tuin hangt anderhalve tegel over de stoep… zowat een halve meter.

En dat is dus gewoon waar… Ik krijg 2 weken de tijd om e.e.a. op orde te brengen. En ik ga maar meteen aan de slag. Het is nu lekker werkweer.. en de gemeente biedt de mogelijkheid om je tuinafval in een kuubzak aan te leveren. Ik bestel er twee..

Inmiddels heb ik (in drie dagen! ) het meeste werk al gedaan. Snoeien, woekerende klimop verwijderen, met de schep de stoep leegmaken van klimop en uitgelopen aarde..  – ik moet nog even kijken of ik de bloeineuzen van de Lelietjes van Dalen kan redden.

De hulststruiken zagen er raar uit na de eerste snoeironde. Oké… ik ga er bomen van maken. De hele stam kaal tot 2 meter hoogte. En een vergelijkbaar besluit neem ik over de Koreaanse Spar.. Het is een schoonheid, maar rare takken op niveau 1.20m ? Ik zaag dus lekker nog een paar takken af waarmee het model weer aanvaardbaar wordt. En de blik op de rest van de tuin royaler. Of ik dat leuk vind of niet. Ik kan altijd ’s avonds de gordijnen dichtdoen.

Er resteert nog een stukje waar de juniperus horizontalis  heftig moet worden afgezaagd. En er blijft niets moois over. Wat moet ik hiermee?

En na een dag ontstaat een plan: Ik ga die stompen bewerken tot … ja wat? Geheimzinnige dieren? Wezens met glinsterende oogjes ? Verf, kopspijkers… een nieuwe uitdaging. Dank je wel, strenge gemeente Rheden…

.

Mijn viool en ik spelen steeds meer samen. Mijn viool en ik dus; we kunnen elkaar steeds beter vinden. Soms is er een rare hick-up: in een oefening met gebonden noten  (dus lange streken met ondertussen steeds een andere vingerzetting) stuitert mijn strijkstok. In de les demonstreerde ik dat en besprak ik dat met mijn leraar Martijn. Moesten we even op puzzelen… Zijn analyse: je bent te voorzichtig aan het strijken! Maak het niet te moeilijk, gewoon dóen.  En ja, dat blijkt te werken.

Zo spelen mijn viool en ik alweer wat beter samen.

Maar het leuke van een viool: je kunt hem ook meenemen naar een andere locatie, waar bijvoorbeeld een vriendin zit met een piano waarop ze eigenlijk  veel te weinig speelt. En zo zijn vriendin M. en ik elk alweer een paar maanden bezig met het oefenen van op zich tamelijk eenvoudige stukjes, maar het is erg leuk om te ontdekken hoe het dan samen een aardig geheel wordt! En dan nog wat verder polijsten zodat het ook leuk wordt om áán te horen, al was het maar voor haar man. En zodat haar jonge hond niet meer  mee gaat janken..

Met een andere M. ; wij zijn tot elkaar gekomen door  deelname aan hetzelfde avondje van het  Gelders Muziekportaal; speel ik weer een ander repertoire. Zij is een meer ervaren pianiste en vandaag, na het spelen van twee Hongaarse dansen en een paar Ierse liedjes, ontdekte zij in mijn lesmethodeboek een paar interessante stukken van Tsjaikowski en Schumann. En hoewel ik nog lang niet zover ben in de methode, probeerden we het eventjes uit. Moet te doen zijn…

De meest ultieme samenspeel-ervaring is in het volwassenen dagorkest. Ook op aanraden van mijn vioolleraar Martijn Tjoelker ging ik daar voor de vakantie eens kijken. Een orkest van nu 20 musici met een keur van instrumenten: wel 10 blazers, waar wij als 6 strijkers maar net tegenop kunnen. Gelukkig zitten wij strijkers dan weer op de eerste rij..  Het orkest was al ver gevorderd met de voorbereiding van een optreden in november a.s. in het prachtige Arnhemse cultuurclustergebouw Rozet.

Deze trap van drie hoge verdiepingen met de bibliotheek halverwege en de kunsten bovenaan: op verdieping 3 een plein waar je leuk kunt musiceren, en dan nog een paar verdiepingen met oefenlokalen..

Ik val er dus lastig in, in dat orkest. Het is even aanpoten, maar dan kan ik toch met de meeste van de 6 geprogrammeerde stukken aardig meekomen. Tja, Beethoven… dat is nog een serieus probleem.

De lol van samen spelen:

• Je wordt gestimuleerd om je partij in te studeren.
• In het samenspel ontdek je waar je iets niet helemaal goed geteld of geïnterpreteerd hebt
• in de samenklank ontstaat vaak ineens een onverwacht feestje!
• Rondom het musiceren ontstaan onverwachte vriendschappen.

Ik speel nu ruim twee jaar viool; wat een rijkdom heeft dat me tot nu toe al gegeven!

Ook in je derde levensfase is het mogelijk om een nieuwe activiteit op te pakken en daarvan te genieten . Wat voor mij de viool is, is voor jou misschien een heel andere activiteit. Tuinieren, gamen,  …