Archives for category: Uncategorized

Donderdag 25 juni presenteerden Jan van Ginkel en Frans Verhaaren hun boekWerken ad Wakkere stad;

de bijeenkomst vond plaats in het Wennekerpand in Schiedam, waar Jan gemeentesecretaris is en waar het verhaal van het boek zich afspeelt. …

Vooraf aan dit evenement maakte ik een korte excursie naar de Luchtsingel, vlakbij Rotterdam CS.

De Luchtsingel stond al een tijd op mijn lijstje; er was al sprake van in de tijd dat ik in Rotterdam lesgaf voorjaar 2013. De vrijdagochtendcolleges M&O van Nyenrode voerden mij jarenlang steeds naar een andere stad; na afloop van het college maakte ik dan van de gelegenheid gebruik voor een kleine excursie, een stadswandeling of museumbezoek.  Dat jaar was er nog niet veel te zien van de geplande Luchtsingel, maar ik had al wel begrepen dat het een idee was voor een collectief, uit de gemeenschap voortgekomen project om een moeizaam stukje van Rotterdam nieuwe kansen en inspiratie te geven.

Het plan voor de Luchtsingel won het eerste Stadsinitiatief van Rotterdam in 2011; een bestuurlijk instrument om vernieuwing en burgerparticipatie te stimuleren. Uit de 5 finalisten scoorde dit plan 48% van de stemmen.

Op 20 juni 2015 werd de Luchtsingel officieel en feestelijk geopend, op de Dag van de Architectuur, met een Urban Picnic. O ja,… en dus nam ik wat vroeger de trein naar Rotterdam CS en bewonderde de Luchtsingel; een gele loper die een opvallende opening heeft aan de kant van CS

WP_20150625_061

Aan het begin een parkeerplaats die door de week vol staat met auto’s maar in het weekend open is voor festiviteiten. Een lekker broodje gegeten bij een zonnig lunchcafé. …En dan de gele trap op, dóór het Schieblock.

,WP_20150625_005

Een gele luchtbrug ligt voor me,

WP_20150625_009WP_20150625_008

met een rotonde, een aantal trappen naar de begane grond, een spectaculaire oversteek over de Coolsingel, en een extra beveiligde spoorovergang.

WP_20150625_041WP_20150625_021

Onder me het station Hofplein, waar de Luchtsingel nog een beetje ongelukkig eindigt in een smal gangetje – wel langs een blauwe schildering, wat het draaglijk maakt.

WP_20150625_024

Voor het dak van het station is ook een plan in uitvoering; de deur stond op een kier,

WP_20150625_022

dus ik nam een kijkje bij de werkzaamheden.

WP_20150625_026

De wanden van de Luchtsingel worden gevormd door plankjes met sponsornamen, en aan de buitenkant lees ik stukken van het gedicht van Ramsey Nasr, dat ik een aantal keren heb gebruikt als inleiding bij colleges over strategie.

.WP_20150625_016

Boven op het Schieblock is de Dakakker; als ik vraag of die open is is het antwoord Nee, alleen op woensdag. Maar kan ik er wel even op om te kijken? Ja, daar de deur binnen, neem de lift naar de 6e en dan de trap naar de 7e…

“Blijf achter het lint, de bijen houden van rust” (zie de Beecam op http://beesonline.nl/) – en een echte akker aan de andere kant van de dakopbouw.

WP_20150625_046 WP_20150625_052

Kijk ook eens rond op de website van www.luchtsingel.org

Pas achteraf heb ik begrepen dat de combinatie van mijn twee activiteiten van die middag precies klopte!

In een volgende bijdrage zal ik het boek en de boeiende presentaties van de middag in Schiedam bespreken, en nog ingaan op de verbinding tussen beide evenementen. Burgerparticipatie? Scheurtjes in een asfaltvlakte waar de vernieuwing bloeit… (Frans Verhaaren)

,

Vrijdag 19 juni de eindpresentatie van Artez dansacademie Arnhem (nog meer ? zie http://www.artez.nl/ArtEZ-finals/Dans/ ), vier dansen van elk 13 tot 30 minuten, de al  bijna beroeps; zaterdagmiddag 20 juni in de Griffioen, het cultureel centrum van de VU in Amsterdam, de uitvoering van de dansschool van mijn kleindochter, met een breed scala aan amateurs van 6 tot (ik schat) 50 die er in 2x een half uur steeds 8 performances doorjasten.

Een ontwikkelingsperspectief in een notendop.

Bij die eindpresentatie van Artez kwam ik terecht  door toedoen van één van de deelnemers, die als thema van zijn onderzoekproject de verbinding tussen dansen en vliegen had gekozen. En contact had gezocht met mijn Gelderse Zweefvliegclub http://www.gezc.org   of daarover een gesprek mogelijk was; de contactpersoon stuurt dit soort vragen dan vaak naar mij. Wat volgde was een gesprek tussen hem en mij van enkele maanden, soms irl, vaker per mail, en inmiddels twee bezoeken aan Terlet. Het laatste bezoek omvatte praten, kijken, contact leggen met een top kunstzweefvlieger (als equivalent van de gechoreografeerde dans) en zelf een startje maken in een zweefvliegtuig. Plus zijn uitnodiging aan mij voor de eindpresentatie van zijn opleiding in Schouwburg Arnhem.

Voor aanvang van de voorstelling bestudeerde ik het programma, en ik verwonderde me over het grote aantal buitenlandse studenten. Portugezen, Israëli, Amerikanen, Italianen, Fransen… zo even schattenderwijs naar aanleiding van de namen, want het staat er niet bij. ‘Mijn’ danser is Portugees, overigens. Wat is het financieringsmodel van deze opleiding? Als je het alleen voor Nederlandse studenten zou doen kon de opleiding niet overleven, want je wilt toch topkwaliteit dús je selecteert. Ik neem aan dat de afdeling Theater wél voornamelijk Nederlands is vanwege het talig karakter, maar bijvoorbeeld bij de fameuze tak Mode is internationaliteit ook heel goed denkbaar en net zo goed een punt van discussie. Voorlopig was ik erg blij  met de aanwezigheid van al die buitenlandse dansstudenten. Het programma was heel interessant, met heel verschillende keuzes. Kostumering werkt sterk mee. In Suit suit suit: rood fluwelen kostuums met sterk daartegen afstekende handen die door snelle beweging special effects oproepen;  de strakke wit-grijze kostuums van Interior Drama , het kortste stuk (13 minuten) maar wat een intensiteit! Zonder muziek, dus wat dat betreft geen enkele steun. De totale controle: het lijf ‘in rust’, de benen en af en toe de armen die maar blijven bewegen op een strakke cadans. Too Intense: Niet gemakkelijk te begrijpen maar als het dwingende ritme (12 tellen met 5 accenten, een gedeelte – volgens mij – 9 tellen met 4 accenten) er stáát word je erin gezogen. En het laatste stuk (waar mijn gastheer aan deelnam) , She He Shenanigans, was een soort pastiche van een operette; 15 vrouwen en 4 mannen die een spel speelden met veel gegiechel en uitdaging. Met kostuums die verwezen naar klassiek maar toch heel eigentijds waren. ‘Mijn’ danser spande wel de kroon in de uitdaging en de grappen.  Vond ik. In de foyer de nodige commentaren op de stukken (variërend van enthousiast tot kritisch) en op de vaardigheid van de performers (eensluidend: bewondering). En, ook in herinnering aan een paar gesprekjes met mijn gastheer: soms zie je gewoon dat ruggen en knieën overbelast worden. Au! Wat een vak!

De volgende dag naar Amsterdam voor de jaarlijkse uitvoering van de dansschool van mijn kleindochter. Natuurlijk met een heel ander verwachtingspatroon. Een zaal vol ouders en grootouders (overigens was de zaal in Arnhem ook vol familie, vrienden en collega’s, maar daar was ook een flink percentage er “zomaar; ik vind dit altijd wel interessante voorstellingen”..) Ik vond het opvallend dat er met alle variatie in dans zo’n eenheid  en structuur in het programma van de dansschool zat; hoe krijg je het voor elkaar om in een half uur voor de pauze en een half uur na de pauze 15 onderdelen neer te zetten? Wisselen met open doek, mooie achtergronddia’s per item, die ook tijdig  verwisselen én de dansers strak in de hand houden. Daar is veel voor nodig als je te maken hebt met groepen van alle leeftijden, allemaal toch wat gestrest (en de leidster gaf in haar eindpraatje toe dat dat ook voor haar gold), per groep meer performances inclusief wisseling van kostuums (zag er allemaal prachtig uit); de schmink  van de black metal look van de streetdancers  tot en met de soft colors van de kinderen;  en aan het eind even een staaltje zorg van een dansschool voor de jonge kinderen: discipline in het afleveren, opdat de kinderen straks met de juiste ouders/ verzorgers weer naar huis gaan.

De performance was geweldig; natuurlijk scoorden de kindergroepen vanwege de schattigheid van “I ‘m feeling sexy when I dance” en andere toepasselijke liederen. De streetdance groep liet zien dat meiden kunnen genieten van het kruipen in een theatrale rol. Heftig! De volwassenen, vrouwen van (naar mijn schatting) 35 tot 50, dansten de sterren van de hemel. Niet dat het allemaal perfect werd uitgevoerd, maar je gaat er dus gewoon voor stáán, met een lijf dat niet meer van de jongste en strakste is. En je geniet van het bewegen op muziek. (Ooit zat ik ook in zo’n groepje, maar optreden? Never! De meeste deelneemsters vonden het al eng om een solootje te pakken tijdens de repetitie.)

En dan mijn kleindochter: Natuurlijk deed ze het geweldig! (2x) Gisteren werd in De Taalstaat (Overigens een programma waarvan ik nog steeds een beetje jeuk krijg) het woord  Kindblindheid gemunt.  Ouders zien in hun kind meer dan de school of de muziek- of sportvereniging. Dat is lastig voor de leraren. Er is een club voor. Waarvan nu ook ouders lid worden die zeggen: “Ja, dat herken ik, ik zie het vaak om me heen. Persoonlijk heb ik daar geen last van…”

Mijn lieve kleindochter deed het dus echt geweldig. Maar net als ik zelf voel  als ik op een podium sta: er komt toch extra spanning op. Het resultaat wordt nét niet wat je tijdens de repetities deed. De scherpte, de super expressieve bewegingen de eigenlijk bij die vorm van  dans horen…  en dat was algemeen af en toe te zien in deze voorstelling. Je bent minder onbevangen, je checkt steeds of je nog wel spoort met de rest… Je checkt je kostuum (waaraan je net te weinig gewend bent, dat blijkt af te zakken op de verkeerde momenten) .. O, wat is het herkenbaar! Ooit bij Buitenkunst van een top dansdocente de instructie gehad: Je staat op het podium, alles is te zien. Dus als je ondergoed niet goed zit: niet plukken. Als een mug je prikt: gewoon laten prikken, niet slaan. (En zo eindigden we dus onze productie liggend in het natte gras met overal muggen maar geen krimp.) Maar, dat geleerd hebbend, de vraag van vandaag:  wat moet je nou als je zwarte dansbroek echt afzakt en er iets wits verschijnt tussen die broek en je zwarte t-shirt? Goed opgelost man!

Wat mij nu vooral intrigeert is de weg van de amateur-dansschool naar de professionele opleiding van Artez. Dit is zó afwijkend van de standaard carrièrelijn van De Nederlander! Van ‘mijn ‘danser heb ik gehoord dat hij thuis in Portugal al heel jong heeft gekozen voor het pad van dansen als beroep. Dat heeft veel consequenties gehad voor zijn studiekeuzes en zijn manier van leven. Op de dansschool in Amstelveen zitten vast ook enkele leerlingen die dromen van een danscarrière. Bij een van de groepen, leeftijd rond 18 jaar, zowel technisch als esthetisch heel mooie act, verwacht ik er een paar. Maar hoe is die overgang geregeld? Is het überhaupt een optie voor mensen van deze generatie? Of moet je dan al veel eerder kiezen? Wat kost het die jongeren? Zouden zij toegang krijgen tot de Arnhemse Artez, in het veld vol buitenlandse kwaliteit?

Je blijft je nog wel even verbazen als overstapper van bank.. Per 19 mei ging de Overstapservice in. Toch wel mooi geregeld van die banken. Maar ja, je moet wát, als je nummerportabiliteit onmogelijk hebt gemaakt.

Mijn nieuwe bank heeft het checken van je saldo en je afschrijvingen nogal ingewikkeld geregeld: inloggen met de Identifier vind ik nog steeds omslachtig. Ik kan me deze beveiliging voorstellen als je grotere bedragen wilt overmaken, maar er zou een makkelijke methode moeten zijn als je alleen wat wilt checken.

Goed nieuws: die methode is er. Sterker nog: die is dan weer erg eenvoudig. Je maakt een app aan op je iPad, en daarna heb je met een eenvoudige pincode  toegang tot je bankrekening. je kunt dan controleren – maar ook bedragen tot €750,- overmaken! Zo ben je slechts 1 pincode verwijderd van € 750,- . Hoe veilig is een iPad?

Een ander veilig-bankieren vraagstuk: Op mijn vorige bankrekening mocht ik voor een flink bedrag rood staan. Dat is wel eens handig als je een weekje weg bent en met een onverwachte grotere uitgave wordt geconfronteerd. Autopech, ticket, hotel – fijn te weten dat dat nooit een probleem is. Na ingaan van de overstapservice bleek de ING mijn kredietfaciliteit te hebben opgeheven. Logisch, er komt geen inkomen meer binnen. Dat moet ik dus nu  bij TRIO gaan regelen. Er is een halfslachtig Internet formulier voor: Downloaden, invullen, printen, tekenen en opsturen per slakkenpost. Het biedt de mogelijkheid om roodstand van naar keuze € 500,- of € 1000,- aan te vragen; voor hogere bedragen moeten er meer stukken worden meegestuurd. (In het eenvoudige geval al wel een kopie identiteitsbewijs… ook zo’n veiligheidsvraagstuk.) Op het formulier invullen wat je inkomen is, of je schulden hebt, hoeveel huur / hypotheek , alimentatie… Ik ga voor €1000,- wat aanmerkelijk minder is dan ik gewend was. Maar ja, het moet op korte termijn gebeuren.

Na een week komt er een envelop van TRIO: uw kredietaanvrage. Contract tekenen en insturen en als het wordt goedgekeurd kunt u op Internet constateren dat het is toegekend. Vraagteken: Het contractvoorstel is niet de gevraagde €1000,- maar slechts €500,- ! Toch maar weer bellen. (Aantal wachtenden… En géén muzak! Hulde! Dit is mijn bank!) Uitgelegd wat mijn vraag is. Is het een vergissing of is het beleid (“altijd beginnen met €500,-” of “65-plussers niet meer dan €500,- “) en zo ja waarom dan? Dat blijkt toch niet uit het formulier? Er wordt gezocht, gekeken, overlegd,… ja, vreemd. Ik moet dit even uitzoeken en ik bel u terug. Na korte tijd: “Er is hier een programma (- Ik zou dat een Justice machine noemen -) waar de door u opgegeven  bedragen worden ingevoerd, en in dit geval komt er dan max. €500,- uit”.  Veilig bankieren, risico beperken. Ik vraag me dan wel af wat je moet doen om de machine op € 1000,- te laten uitkomen… Maar goed, voorlopig (over 5 werkdagen..) gaan we dan maar akkoord met €500,-. Voor een hoger bedrag: Aan het werk!

Kort en goed: ik stuurde het formulier voor € 500,- krediet in en kreeg na krap een weekje op Internet te zien dat ik die kredietfaciliteit heb. De volgende stap is dan : Met de billen bloot: wat is je inkomen? Wat zijn je (vaste)  lasten? Toetsbaar, met bankafschriften en jaarberichten. Ik ben benieuwd wat ik dan allemaal weer moet prijsgeven..

Een paar weken geleden besloot ik nu echt te gaan overstappen. Ik stuurde een mail aan de Triodos bank, kreeg papieren toegezonden, vulde die in, – en toen ik ze op de post deed was het echt begonnen. Er kwam een aantal brieven binnen, met gepaste afstand; ik was een weekje weg maar in die week kwam lang niet alles binnen. Het duurde een dag of 12 totdat alles er was. En tot 2 x toe kreeg ik een mail van Triodos: We hebben uw… (Pas, Identifier) toegezonden, als u die niet heeft ontvangen neem dan met spoed contact op. Dan het nieuwe systeem onderzoeken. Bij ING werkt het met een sms bericht als je een transactie wilt doen. Bij Triodos heb je een apparaatje (de Identifier) dat je moet gebruiken bij inloggen en vervolgens bij het uitvoeren van transacties. Ik ging dat natuurlijk meteen uitproberen: een paar euro’s overmaken van mijn oude bank naar de nieuwe, zowel naar de betaalrekening als naar de spaarrekening; en dan weer terug. Het werkte allemaal. Maar ik moet zeggen dat de transactie met de Identifier wel twee slagen ingewikkelder is dan het systeem van ING. Is het daardoor ook veiliger? Ik weet het niet. In beide gevallen moet je zowel toegang hebben tot de website van de bank als tot een ander apparaat: je eigen mobiele telefoon resp. de Identifier van Triodos. Nou heb ik mijn mobiel altijd wel bij me, maar mijn Identifier zou ik zomaar eens kunnen vergeten mee te nemen bij een vertrek naar het buitenland. Even wennen. En het is niet één handeling maar wel een stuk of 3. Eh.. gaat dat ding weleens kapot? En wat dan? Dan de overstapservice. Door alle drukte bij Triodos vanwege de actie was de ingangsdatum wat vertraagd; ingang 19 mei. “Wilt u wel de instanties waarvan u geld ontvangt zelf informeren?” Voor mij: SVB (mijn AOW), ABP (mijn pensioen) en OHRA (daar heb ik een kleine, maandelijkse lijfrentebetaling van).  “En informeer ook zelf de Belastingdienst”. Belangrijk want die willen tegenwoordig nog maar 1 banknummer.. Informeren van Belastingdienst en SVB ging moeiteloos: als je binnen bent ben je kennelijk wie je bent en kan je het nummer veranderen. (Nog wel een beveiligingsvraagstukje..) . Het ABP vroeg wat meer informatie; ik moest een paar formulieren opsturen. Dat was kennelijk nog niet binnen maar mijn pensioen werd vandaag al op de nieuwe rekening gestort! Met de vermelding dat het via de Overstapservice was gelopen. En vandaag kreeg ik een brief van het ABP: Vanaf juni gaan we uw pensioen overmaken op uw nieuwe rekening. Mijn AOW (van SVB) kwam al “gewoon” binnen op mijn nieuwe rekening. Nou heb ik ook nog een kleine lijfrente van OHRA bank. Daar heb ik in betere tijden best een hoop geld op gezet, maar met de crisis is dat een stuk minder waard geworden. Maar goed, vanaf 65 kon ik dat omzetten in een maandelijkse uitkering. Dus ook daarvoor wilde ik wel  mijn nieuwe bankrekening gaan gebruiken. Nou, dat was ingewikkeld! Niet alleen moest er een formulier ingevuld, maar ook een bankafschrift bijgevoegd. En met een nieuwe bankrekening heb je dat niet zomaar. Na wat heen en weer overmaken (sowieso handig om het eens te proberen) ontstond er zoiets als een bankafschrift. Geprint en opgestuurd. Een paar dagen later krijg ik een brief van OHRA bank: dit is niet wat we willen hebben. Naam en rekeningnummer moeten op het afschrift staan. En er wordt een (ingevuld) formulier meegestuurd voor een machtiging. Volgende dag maar even gebeld (mailen heeft de duvel in zich, immers). het machtigingsformulier is inderdaad een vergissing (na een poosje navragen) dus dat hoeft u niet in te sturen. Maar dat bankafschrift.. Ja , ik snap wat ze bedoelen en ik ga proberen er een los te krijgen bij TRIOdos. Op de site is het niet te vinden. En de andere 3 instanties waarmee ik tot nu toe te maken heb gehad qua wijziging vroegen hier niet om. Overdrijft OHRA de beveiliging niet een beetje? Nu mijn eigen gedragsverandering: mijn inkomen staat op Triodos. Nu moet ik mijn ING-pas wegstoppen en de Triodos pas gaan gebruiken. Hmm…

Eerder schreef ik over mijn besluit om eindelijk over te stappen van bank. https://wordpress.com/post/58308833/1696/  Dat was vlak voor de actie #ikstapovervanbank En dat is te merken. Triodos verzoop een beetje in de nieuwe aanvragen. Dus het duurde een tijd voordat ik de beloofde serie brieven kreeg. Toen zou ik net een weekje weg. Mailtje gestuurd: hoe lang duurt het nog, want ik ga een weekje weg.  “We hebben het erg druk gehad, vandaar de vertraging, maar we kunnen komende week de brieven verzenden”. Ja dus. De brieven werden door mijn lieve buurvrouw uit de bus gevist. Ik had haar gewaarschuwd dat het eraan kwam, daarom  lette ze even extra op. Nog op mijn vakantieadres kreeg ik een mail van Triodos: We gaan ervan uit dat u inmiddels uw pas hebt ontvangen. Zo niet, neem dan zsm contact op! Ja, dat weet ik dus niet. Maar wel mooi zorgvuldig van Triodos. Gelukkig zat het goed. Vrijdag bij thuiskomst vond ik nog een aantal verse brieven in de bus: één van Triodos en twee van ING, de bank waarvan ik afscheid aan het nemen ben. Het bleken twee identieke brieven, van dezelfde datum, met de mededeling dat ze het jammer vinden dat ik wegga, nog wat instructies, en de aankondiging dat in de bijlage de lijst is opgenomen met de lopende periodieke overschrijvingen. En in die bijlage zit het verschil: De ene brief bevat alleen de kop van de tabel. De andere brief toont dezelfde tabel, met dezelfde kop – en daaronder een tiental lege vakken. Ben je mooi klaar mee. Het is nu zaterdag. Maandag bellen… Hier ben ik nog wel een poosje mee bezig. Een feuilleton. Met cliffhangers waar mogelijk.

… dan vind je een viool al gauw mooi.

Ik had een viool te huur sinds het begin van mijn vioolcarrière, nu een jaar geleden.

Zie ook https://wordpress.com/post/58308833/1668/

en https://wordpress.com/post/58308833/1314/  over het eerste begin van mijn vioolloopbaan..

Het beleven van een viool is echt heel wat anders, of je hem in een concertzaal  hoort of vlak naast je linker oor…

Dus toen mijn vioolleraar suggereerde dat ik misschien een viool zou kunnen kopen brak een periode aan van.. tja… waarom en hoezo, wat is het voordeel, en hoe kies je dan voor een eigen viool?

Nou heb ik al een voorgeschiedenis van het kopen van kunst; al zo’n jaar of 20 koop ik af en toe een beeld, of soms ook een schilderij. Duur? Och, is ook een kwestie van prioriteiten. Ik koop nooit een nieuwe auto, sterker nog: mijn auto-aankopen zijn altijd al 4-5-6 jaar oud! Een auto zakt dan al niet meer zo snel in waarde. Een kunstvoorwerp? Tja.. dat weet je nooit. Gaat jouw kunstenaar het maken? Want de prijs van een schilderij wordt bepaald door de oppervlakte vermenigvuldigd met de factor van de kunstenaar..(Olav Veldhuis, in de volgende publikatie kijkt hij meer genuanceerd..  http://www.eur.nl/nieuws/journalisten/archief/archief02/kunst/

Volgens mijn vioolleraar zakken violen in principe niet meer zo in prijs. Dat lijkt op de heel oude Renault 4 die ik ooit te koop aanbood voor 200 gulden.. de boodschap was toen: 200 gulden is een bodemprijs, alle stokoude auto’s met mankement kosten 200 gulden… en voor oudere zweefvliegtuigen geldt hetzelfde. Een Ka8 gaat nog steeds voor € 8000,-

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Zo’n lief oud beestje vergeleken met de huidige super zweefvliegtuigen..  de ASH25

Nou ja, tot zover voor de associaties en parallellen.

Uit het netwerk van mijn vioolleraar kwam er een viool aanlopen… € 1000,- plus de strijkstok voor € 400,- (Strijkstokken is een verhaal apart; de prijs kan behoorlijk oplopen vooral afhankelijk van de kwaliteit van het hout; een paar paardenharen zijn niet zo ingewikkeld..) .

viool

Ik vond hem mooi klinken, ook in vergelijking met de demo die Martijn gaf van een stuk of wat andere violen. Hij ziet er ook mooi uit; hier en daar een  reparatie maar dat brengt de leeftijd met zich mee, en dat schept ook weer een band, als oudere…

Wat rondgevraagd in mijn muzikale netwerk: heeft iemand verstand van violen? En in het Stamhotel trof ik mijn goede vrienden die al een jaar of 50 violiste resp.  cellist zijn. Zij: Mooi instrument! Ze speelde er even op. Ja, goed. Even later kwam haar man de cellist binnen. Mooie klank! Gelijkmatig over de snaren.

Met zo’n commentaar van ervaren mensen voel je je extra sterk.

Verkocht!

Transparency International publiceerde de resultaten van een onderzoek naar lobbyen in Europa, en in Nederland werd een eigen bijdrage aan dat Europese onderzoek gedaan.  Lifting the lid on Lobbying..

Ter gelegenheid van de publicatie was er een conferentie in Nieuwspoort op 15 april. http://www.transparency.nl/2015/02/conferentie-lobbyen/

Een interessante reeks sprekers / panelleden / deelnemers onder dagvoorzitterschap van oud- TIN-voorzitter Paul Arlman.

Keynote speaker Niek Jan van Kesteren, directeur VNO-NCW,  gaf een openhartig kijkje in zijn lobby-ervaring van zijn jaren bij NCW en later VNO-NCW. Hij constateert dat de (werkgevers-)lobby in Nederland is opgekomen na het afschaffen van het tripartite adviesradenlandschap uit de jaren ’50 tot ’80… je moest nieuwe wegen vinden. Het Transparency onderzoek wijst uit dat er in de lobby-jungle nog niet veel geregeld is  – en komt met een aantal aanbevelingen.

Lobbyen is op zichzelf een fatsoenlijke bezigheid; iedereen doet het, als ingehuurde lobbyist (die zich als zodanig zou kunnen aanmelden bij de beroepsvereniging) of als vertegenwoordiger van een sector, eigen bedrijf, NGO of maatschappelijk belang.

In het rapport wordt veel aandacht besteed aan de lobby gericht op parlementariërs; dat verbaasde mij wat omdat de voorbereiding van beleid dan allang klaar is! Bij de parlementariër blijft het hooguit bij een amendement – maakt de zaken marginaal beter.

Juist de departementen  / ambtelijke voorbereiders (en natuurlijk hun politieke bazen) zijn de “places to be” voor de lobbyist! Als jouw belang vanaf het eerste moment is meegenomen sta je immers veel sterker. En juist daar richt zich ook de kritiek op: de warme relatie die jarenlang bestond (?) tussen de tabaksindustrie en het Ministerie van Volksgezondheid; de hechte relaties in de financiële sector (het Holland Financial Center waarin banken en andere financiële actoren samenwerkten met met Ministerie van Financiën en de Nederlandse Bank; samen naar school, dat integreert zo leuk; terecht heeft MinF zich daaruit teruggetrokken en dat was einde verhaal, http://www.nrc.nl/nieuws/2014/01/15/holland-financial-centre-stopt-definitief/ ) ; vanouds de Landbouwlobby Het Groene Front dat van Wageningen via de Rabobank en Brussel… en vergeet niet de Bankenlobby die vast wel wat te maken heeft met IBAN, waardoor nummerportabiliteit definitief onmogelijk werd, en zich tot nu toe succesvol heeft weten te handhaven in alle stormen van kritiek.

Onderzoek naar kosten en baten van statiegeld, en naar het succes van eerder afgesproken maatregelen,  wordt aangereikt door de levensmiddelenhandel – uitkomst: afschaffen. Maar de basisinformatie van het onderzoek blijkt gemanipuleerd. Kwestie van het kiezen van de juiste meetbare eenheid: zwerfvuil per stuk tellen of per volume, dat scheelt een slok op een borrel voor het aandeel kleine petflesjes.  Hier is kennelijk een lobby aan de andere kant krachtig genoeg om het althans zichtbaar te maken.

Wat is nu eerbare, integere lobby? Een actie die een bepaald belang onder de aandacht brengt opdat het in de democratische besluitvorming wordt meegenomen. Geef informatie die beleidsvormers / ontwikkelaars / beslissers een completer beeld geven. Je hoeft je niet te schamen als het uitkomt.

Veel ligt natuurlijk aan de warme (persoonlijke) betrekkingen in de kringen die beleidsbepalend zijn. Van Kesteren vertelde openhartig uit zijn praktijk, met vele voorbeelden. Hij vertegenwoordigt het bedrijfsleven. Meestal toch het grotere bedrijfsleven. Op een gelegen moment zag hij kans om ook  iets te doen voor het familiebedrijf: verlichting van de successierechten voor ondernemers. Gelukt!

Andere succesvolle lobby’s uit de recente geschiedenis die voorbijkwamen: Het Topsectorenbeleid en het Sociaal Akkoord (met FNV, 2009)

Deze voorbeelden voerden mij tot de opmerking dat de sterkste lobbyisten nog steeds bij de Gevestigde Orde zitten. In de tijd dat het Topsectorenbeleid tot stand kwam was ik veel in contact met de vernieuwers, kleine, vaak sectoroverstijgende, duurzame, sociale initiatieven in ondernemersland. Daarvoor was in het Topsectorenbeleid geen plaats. En dat akkoord met de vakbeweging? Die vertegenwoordigde de gevestigde orde: de oudere werknemer met het vaste contract, en niet de flexwerker, de zzp-er en de werkzoekende. De Wet Werk en Zekerheid pakt anders uit dan bedoeld – hoe zou dat komen?

Ingroup / outgroup: je bent binnen of je staat (nog met 1 been) buiten. Hoe zit dat met veranderbaarheid van wet- en regelgeving, van belasting- en toeslagsystemen, van machtsblokken? Hoe sterk is de macht van de fossiele energieboeren, van de grote banken, van de … Nog verbazingwekkend dat er af en toe vernieuwing doorkomt! Dan moet je dus een heel goed verhaal hebben, met kloppende sommen – en misschien een paar mensen op strategische plaatsen in de wereld van beleid en politiek!

Zet de lijst van de 200 machtigste Nederlanders (VK,  http://www.volkskrant.nl/dossier-top-200-van-de-macht/de-volledige-volkskrant-top-200-van-invloedrijkste-nederlanders-2014~a3809072/ ) eens naast de Duurzame 100 (Trouw;  http://www.trouw.nl/tr/nl/14148/De-Duurzame-100-2014/integration/nmc/frameset/duurzame-100-2014/ranglijst.dhtml  )

Overeenkomst? Bijna geen!

Overigens kwam in de laatste ronde van de conferentie de voorzitter van de Beroepsvereniging voor Public Affairs Jaap Jelle Feenstra aan het woord, en verschoof het gesprek geleidelijk richting maatschappelijk belang. De goede lobbyist legt zijn / haar oor ook te luisteren bij wat er breder in de samenleving aan de gang is. En de Social Media versterken de zwakke actoren. #pgbalarm ; #ikstapovervanbank…

Lobbyen: Je ziet het pas als je het doorhebt.

Een column van ArieJan Korteweg naar aanleiding van deze conferentie: http://www.transparency.nl/wp-content/uploads/2015/04/vk-lobbyisten.pdf

… 13 mei: een interessant nieuw artikel over de lobby van insecticidenfabrikanten…

Hormoonverstoorders: EU liep blindelings in de val van de industrie

Voor wat het waard is want ik ken de bron niet. Maar het zou me niet verbazen als het zo werkt. De sterkste lobby is nog steeds de gevestigde orde maar de strijd ligt open met Internet

Vorig weekend (zaterdag 11 april) in het Stamhotel:

Hedwig de Beer, de weduwe en muze van Jurriaan Andriessen vertelt aan Onk Maas over haar echtgenoot Jurriaan Andriessen, die nu bijna 25 jaar geleden overleed, nog geen 40 jaar oud. Een unieke performance, met een video van Jurriaan Andriessen bij Adriaan van Dis, met foto’s van het grafisch werk en met een live uitvoering van Andriessens composities.

http://www.stamhotel.nl/uitgelicht/jurriaan-andriessen/

Het Portret van Hedwig is een kunstwerk met twee functies: een grafische afbeelding – maar bestaande uit muzieknotaties voor 54 stukken die samen het portret tot klank brengen. Pianist Marcel Worms speelde een groot aantal van deze stukken en gaf een toelichting als musicus. Hij legde verbinding met Bach en BoogieWoogie maar ook met de tijd waarin het stuk werd gecomponeerd: de jaren ’60 – ’70, alles kon. En de bijzondere, charmante kenmerken van het werk van een autodidact op muziekgebied.

pvh

Het boek Eldorica geeft een toekomstvisie gebaseerd op de Club van Rome: in 1972 publiceerde die een eerste rapport Grenzen aan de Groei met een schets van de toekomst van onze planeet als we niet zouden ingrijpen. (Overigens heb ik daarmee gewerkt in mijn Bedrijfskundestudie, 1979. We mochten proberen de planeet bij te sturen door beleidsbesluiten; steeds een beslissing voor enkele jaren die dan in het computermodel werd ingevoerd.)  Jurriaan Andriessen besloot een nieuwe wereld naast de onze te creëren en daar wel een verstandig beleid te voeren: al die dingen te doen / na te laten die verstandig zijn om te overleven. Hij illustreerde die wereld met een groot aantal platen; op de beamer in het Stamhotel verscheen een aantal daarvan – en ze zijn prachtig! Hoe je een stad zou moeten bouwen en waar nodig uitbreiden die niet verloedert; hoe het vervoer eruit gaat zien; de energievoorziening; mogelijk vertrekken naar een andere planeet en daar een nieuwe wereld opzetten. Een paar voorbeelden:

energieeldorica  jur2

Het deed me enigszins denken aan het werk van de Gebroeders Das (Robbert Das en Rudolf Das,Haarlem, 23 januari 1929),  hoewel de stijl totaal anders is. Ook hier: doordenken van nieuwe concepten die wel degelijk realiseerbaar zouden moeten zijn. Er ging gedegen onderzoek aan vooraf. De Gebroeders Das zijn in de eerste plaats technisch tekenaar; sinds 1952 hebben zij een technisch illustratiebureau. Ook in hun werk is duurzaamheid inmiddels een hoofdthema.

gebr Das

Inmiddels zie je dat de ontwikkelingen wel degelijk die kant op gaan. Wat mij natuurlijk erg aanspreekt is de these in Eldorica over werktijden: vier uur per week! Vooral mogelijk omdat alle verspilling zoveel mogelijk wordt uitgebannen. Bijvoorbeeld: de glasbak is verspilling; de echt duurzame oplossing is statiegeld. Werkelijk circulaire economie – in 1990. Zie zijn originele tekst door op de website http://www.jurriaan-andriessen.nl/ te klikken op Eldorica en dan op vier uur per week. 

Het boek Eldorica is in 1990 uitgegeven bij Het Spectrum. En zoals toen bij kunstenaars gebruikelijk: de BKR (beeldende kunstenaarsregeling) vroeg om contraprestatie. Bijna alle originele gouaches zijn ingeleverd bij de gemeente Haarlem.

Elke ambtenaar kon in die tijd werken uit de Contraprestatie ‘lenen’ om het kantoor of andere werkplek op te sieren. Maar ja, na verloop van tijd waren de depots overvol, was het allang fijn als er nog iemand wat aan had, en werd niet meer bijgehouden waar al die werken zich bevonden. En zo’n kunstwerk verhuisde mee naar een volgende werkplek, en ging soms uiteindelijk bij het pensioen mee naar huis. Al die platen: ze zijn vast nog wel ergens, maar waar?

In de tweede aflevering van De IJzeren Eeuw (http://www.npogeschiedenis.nl/ijzereneeuw.html) speelde de weduwe Borski een hoofdrol: zij financierde de gedurfde kanalen en spoorwegen die Koning Willem I aanlegde. Ze overleed in 1846 en werd begraven in de Nieuwe Kerk. Op zoek naar haar graf. Eh.. waar ligt ze? Dat is onbekend! In 1959 werd de Nieuwe Kerk gerestaureerd, alle graven geruimd en een aantal zerken werd ad random teruggelegd; de administratie is ook verdwenen.

Het belang van registratie.. We doen het te veel, vinden we vaak. Vast wel. Maar de ideeën over wat je zou moeten vastleggen veranderen met de tijd. Of de registratie verdwijnt bij een Grote Opruiming. Kabels en leidingen. Daar is een systeem voor, dat niet goed wordt bijgehouden óf niet geraadpleegd, vandaar al die toestanden bij graafwerkzaamheden. Een jaar of wat geleden werd bij mij in de straat de riolering vervangen. Waar is de woningaansluiting? De mijne was duidelijk, die van de buren niet. Mijn buurvrouw vertelde dat haar zoon indertijd (6 jaar oud) heel goed had opgelet bij de vorige aanleg. Hij wist het zeker. Nou… laten we toch maar zo’n kijkapparaatje regelen. En ja hoor! Maarten had gelijk. Het geheugen slaat bijzondere dingen op.

Terug naar het verhaal van Jurriaan Andriessen, de aanleiding voor deze beschouwing.

Geweldig dat we in het Stamhotel uit de eerste hand mochten kennisnemen van het verhaal van Jurriaan Andriessen – en dat een groep mensen nu bezig is om dit werk opnieuw onder de aandacht te brengen.

Waar zouden die platen zijn?

Volgend jaar zal er een gestructureerde zoektocht komen, ter gelegenheid van de 25ste sterfdag van Jurriaan. Hopelijk komt er veel oorspronkelijk werk boven water, en zal de belangstelling zowel uit de kunstwereld als uit de kringen van futuristen en denkers over de circulaire economie groot zijn!

Trouwe lezers weten dat ik niet van overstappen houd. Overstappen-ellende was onderwerp van een eerdere blog.

https://wordpress.com/post/58308833/508/

Maar toch heb ik nu weer besloten tot een overstap, en wel een ingewikkelde: ik ga ING, maar eigenlijk mijn goeie ouwe Postbank / Rijkspostspaarbank / PostCheque- en Girodienst PCGD verlaten.

De redenen zullen duidelijk zijn:  ik kan me niet langer vinden in het beleid van deze bank.

Maar ook al eerder schreef ik over de truuk van de banken om nummerportabiliteit onmogelijk te maken door het invoeren van IBAN. (Overigens schijnt het niet in alle Europese landen zo zwaar te tellen). Je moet dus echt geloven aan een nieuw banknummer – en ook vast wel aan een andere service.

Je weet wel wat je hebt maar niet wat je krijgt. ING is  – afgezien van de vele storingen waar ik als door een wonder maar weinig mee geconfronteerd werd – best wel een makkelijke bank. Ik weet waar ik alles kan vinden, mijn vaste relaties komen bijna automatisch tevoorschijn als ik begin met het intikken van een belanghebbende, mijn  pasje doet het (bijna) altijd,

Hoe zal dat gaan bij een nieuwe bank? Die heeft nog geen adresboek van mij, ik moet wennen aan nieuwe procedures, en hoeveel misverstanden zullen er ontstaan bij het overstappen?

Kortom: ik had een grote weerstand maar uiteindelijk hebben andere overwegingen de doorslag gegeven.

Vanmiddag de papierwinkel op de post gedaan.

Ik ga ervaren hoe dit is georganiseerd… en denk er het mijne van.

2 April bezocht ik voor het eerst Pakhuis de Zwijger http://www.dezwijger.nl/

– uitgenodigd door Hedy-Jane Guds, initiatiefneemster in de Indische Buurt. Deze dag was er een themabijeenkomst over de toekomst van werk, en eerdere bezoekers van mijn blog weten dat dat onderwerp mij bezig houdt!

De bijeenkomst van die avond bleek de tweede in een reeks, maar het was helemaal geen probleem om er nu in te stappen. Moderator Natasja vd Berg  leidde de bijeenkomst met verve, zodat zowel inleiders / panelleden als de zaal goed aan de bak kwamen.

Het onderwerp was toch wel dat de robots oprukken… en hoe maken we er dan nog een houdbare samenleving van? Dat kan je analyseren met een paar scenario’s zodat je weet wat voor ellende (voor de meerderheid – ook dan zijn er mensen die er wel bij varen) je tegemoet gaat.

Als we niks doen gaan we een toekomst tegemoet waarin een klein aantal kapitalisten de machines bezitten, er wat banen zijn voor erg slimme mensen en voor laagbetaalde verzorgers.. en de rest moet maar zien.

Terwijl de meeste aanwezigen meer voelden voor een ander scenario: Er zal mogelijk (je weet maar nooit we hadden eerder industriële revoluties – maar wees eerlijk, de gemiddelde werkweek is onderhand wel behoorlijk gekrompen) minder betaald werk zijn, en het is goed mogelijk om dat opnieuw te verdelen. En waar dat niet mogelijk is komen ideeën over basisinkomen / negatieve belasting weer op  als serieuze mogelijkheid.

Als je het aan de markt overlaat komt er waarschijnlijk iets uit wat we eigenlijk niet willen. Maar toch… Ook nu de norm 40 uur ( of 38) is, is de realiteit dat al veel mensen 35 uur of minder werken. Het hele concept van full time werken met bijbehorende voorzieningen is achterhaald.. Maar de regelgeving is er nog steeds op afgestemd. En belangrijker: het mentale model!

Dat is toch wel heel vreemd. Het mentale model is 40 uur, maar de realiteit is veel gevarieerder. We zijn dus in ons eigen hoofd het probleem!

Vergelijk dat met het vraagstuk van de arbeidsmarkt voor 50+. Zolang je je baan kunt houden is er niet zoveel aan de hand, want je omgeving merkt dat je gewoon meegroeit met de verandering in de organisatie. Uitzonderingen daargelaten.Maar als je door bv een bedrijfssluiting wordt ontslagen is er een taboe: Ouderen zijn duur, minder flexibel en vaak ziek. Ehh. Ook hier is de realiteit veel gevarieerder.

Terug naar de scenario-kwestie. We – deze avond bijeen – zijn het best aardig eens over wat zou moeten..maar dan moet ook het onderwijs anders . Niet meer alleen opleiden voor een vak maar ook voor een samenleving waarin je je steeds zult moeten aanpassen.

Alle rijkdom van deze avond doe ik tekort, en er is nog veel verder uit  te werken en te doordenken. Maar mijn conclusie is dat we op een keerpunt staan; als er voldoende krachten zijn om sociaal acceptabel de bocht om te gaan kunnen we nog best in een goed model terechtkomen, maar dan moeten de denkers wel de politieke beslissers ( die al die incrementele beslissingen nemen die ons als samenleving makkelijker of moeilijker laten functioneren) goed infomeren en eventueel  tot de orde roepen.

Zal die mentaliteitsverandering nu makkelijker zijn, nu we zoveel meer media hebben?