Archives for category: Uncategorized

De week van 30 juli tot 6 augustus waren we in Buitenkunst Drenthe.

Het jaarlijkse feest van oma, moeder en twee kleindochters van inmiddels 11 en 13 jaar. De ene kleindochter bij de Jongeren, de andere nog net bij de Kinderen.

Elke dag te kiezen uit workshops in categorieën Beeldend, Theater, Muziek, Dans en Schrijven. Tot nu toe heb ik elk jaar alle disciplines gedaan; dans was vaak de lastigste. En dit jaar kwam het er niet van.

Het ultieme genot van Buitenkunst ontstaat als er combinaties komen van de verschillende disciplines, met een brede productie als resultaat.

Deze keer ontstond het doordat muziekman Marco een wijsje van de Fata Morgana van de Efteling speelde, en de kokkin inhaakte: daar zou ik wel eens een workshop over willen maken.

Twee theatermakers, de beeldende fractie, de muziek van Marco, de kinderen én de jongeren kwamen tot een concept voor een presentatie waarin alle Buitenkunsters die niet in een van deze workshops zaten, het publiek zouden zijn dat ook een belevenis te wachten stond.

Het orkest (waaronder ik als beginnend violist) studeerde het Fata Morgana stuk in: 8 minuten die in een voortdurende cyclus een uur moesten vullen. Gelukkig kreeg ik hulp van een ervaren altvioliste. Zij en ik vormden samen met een bassiste de strijkerssectie.

Aan het eind van de middag was er even een gezamenlijke update, maar de werkelijke inhoud van de presentatie hoorde ik pas achteraf van mijn dochter en de oudste kleindochter. De jongste speelde bedelkind op een oosterse markt en kwam na afloop thuis met een pakje liga, een euro, een AH muntje voor winkelwagen, een wortel en een gedroogd appeltje.

Het decor was gemaakt door de Beeldend werkgroep. Een zetel voor de sultan en zijn vrouwen; slangenbezweerders, kamelen, tijgers, palmbomen, een krokodil met een mens in zijn bek.. De toeschouwers mochten – liefst met hoofdbedekking – de sultan groeten en daarna de veelbelovende reis aanvangen.

 

De oosterse markt, de reis door een tunnel met een  hoop natte kledders langs hun hoofd, door de modder kruipen, een traject (deze keer een paar meter) op een open wagen.. en dan aankomen op een plaats waar je wordt ondervraagd over je identiteit, terechtgewezen: Nee wij lopen hier niet op de banken.. Inburgeringsvragen beantwoorden: Wat is een Nederlandse snack? Het antwoord Kroket leidt niet tot antwoord goed of fout maar tot verwijzing naar vak c. Willekeur alom.

 

Als orkest wisten we niet wat er precies gebeurde. De aanvankelijke briefing was op een moment dat dat nog niet duidelijk was, en aan het eind, om 4 uur, was er geen tijd meer voor of had men geen idee dat wij het nog niet hadden meegekregen. Achteraf deed dit me denken aan het orkest van de Titanic. En nog erger: de kampen.

Hoe schuldig is een orkest dat niet weet waaraan het meewerkt?

Overigens was het deze keer met blijde verrassing dat ik vernam wat de strekking van de presentatie was..  en ik was tevreden over mijn eerste deelname als violist aan een grotere productie. Hoewel ik moet toegeven dat ik niet alle snelle loopjes kon spelen maar er een playbackshow van maakte…

fata  morgana

link naar   Een opname van John van Geenen

 

 

 

 

Ha!

Mail van NUON:

Geachte mevrouw Alsema,

U heeft een slimme meter en op dit moment halen wij iedere 2 maanden automatisch uw meterstanden op. Vanaf nu kunnen we dat ook dagelijks voor u doen. We halen dan elke dag de kwartierstanden voor elektriciteit en uurstanden voor gas op van de dag ervoor. Hiermee zorgen wij ervoor dat u een nog nauwkeuriger inzicht krijgt in uw energieverbruik.

De voordelen:

U ziet exact wat u per dag verbruikt
 
U kunt gericht besparen op energiepieken
 
U herkent verbruikspatronen in Mijn Verbruik in Mijn Nuon

Uw toestemming geven
Alleen met uw toestemming mogen de standen dagelijks worden doorgegeven. Dit kunt u eenvoudig regelen in Mijn Nuon. Uw gebruikersnaam voor Mijn Nuon is: (……..) 

Heeft u meerdere aansluitingen met een slimme meter, dan kunt u in Mijn Nuon per aansluiting uw toestemming geven.

Eh… O ja, alweer anderhalf jaar geleden deed ik mee aan het testen van deze functionaliteit!
Ik heb er indertijd in mijn blog ..Een nogal droog onderwerp over geschreven. Eigenlijk had ik bezwaar tegen de slimme meter – maar het was de enige manier om de teruglevering van mijn zonnepanelen te registreren. De draaischijfmeter was immers vervangen door een tussenvorm.. Aflezen on-line brengt risico met zich mee; wat gehackt kan worden zal gehackt worden. “Waar kan ik mijn wachtwoord instellen?”…

De proef bevestigde mij in de overtuiging dat uit de detailgegevens veel informatie is af te lezen over de bewoners en hun gedrag; in combinatie met andere Big Data heel interessant voor algemene conclusies maar ook voor conclusies over individuele situaties!

Lees het artikel van  Maurits Martijn en Dimitri Tokmetzis:  Deze wetenschappers luiden de noodklok: Big Data heeft een tegenmacht nodig

De andere belangrijke conclusie van mijn proef was dat een systeem dat er te lang over doet om de feedback te produceren inboet in effect: Wat heb ik vorige week woensdag dan ook alweer gedaan, hoeveel eters en logees had ik, iets bijzonders gekookt? Als het verband tussen de feiten en de informatie niet makkelijk te leggen is kan je er ook weinig van leren!

Uit het feit dat NUON de faciliteit nu aanbiedt mag ik opmaken dat het systeem inmiddels stabiel genoeg is.

De andere vraag is echter nog niet beantwoord. En o wee als er ook conclusies gaan worden getrokken als je de  faciliteit weigert…

Staat er iets over op de site  nuon.nl, waarnaar ik word verwezen voor meer informatie?

Oordeel zelf.

 

 

 

 

Onlangs maakte ik een reisje naar Frankrijk  en Spanje, met name de oostkust rond Valencia. In etappeplaats Toulouse zocht ik even op of er nog een concert was die avond:

Ce n’est pas un concert!! stond er als waarschuwing bij.

Het was een openbare repetitie van een Bach cantate (nummer 175) door het Ensemble Baroque de Toulouse. met aansluitend uitvoering. In de Eglise Saint Exupère

Charmant!

De enthousiaste dirigent Michel Brun werkte wat finesses uit en introduceerde de verschillende instrumenten. Zoals op het eerste fragment te zien: Viola da Spalla, een kleine cello die bespeeld wordt als een altviool…

; permanent aan de bak de cello en het klavecimbel (dat voor het begin van de repetitie heel lang gestemd moest worden: stilte aub..) verder blokfluiten, violen, een trompet en een hobo.

Onder de repetitie liepen er nog instrumentalisten en koorleden binnen die eerder op de middag al een ander klusje hadden gehad.

Bijzonder: de bas Laurent Labarbe kwam aan de late kant binnengesneld op sportschoenen.. hij kwam net van een uitvoering van de opera van Toulouse waar hij in het koor had gezongen..

Speciaal: de trompet bij Open mijn oren… 

Voor het koraal was de bladmuziek uitgereikt zodat het publiek vierstemmig Nun, werther Geist, ich folg’dich.. kon zingen. Nog maar even extra oefenen; desnoods zingen jullie allemaal de melodie, het koor vult het dan aan.

Na een kwartiertje pauze werd de hele cantate uitgevoerd, met als slot het gezamenlijk gezongen koraal. Applaus.. en een toegiftje.. en dan: Kom op mensen, nog een keer het koraal en dan naar huis en naar bed…

Na het zingen de kerk uit; op de cour stond een doos voor donaties en een tafel vol plastic bekertjes met wijn.

Het Ensemble heeft de ambitie alle Bachcantates uit te voeren…

 

 

 

 

WP_20160513_005 - kopieVrijdag 13 mei was ik even in Leeuwarden. De aanleiding was een overleg met een Friese zweefvlieger die al heel lang – ook professioneel, als leraar / instructeur – schrijft over zweefvliegen. Tegenwoordig ben ik lid van het Afdelingsbestuur Zweefvliegen van de KNVvL, met als speciale taak PR en communicatie. Een goed excuus om het land door te reizen om Belangrijke Mensen op dit gebied te ontmoeten.

Maar natuurlijk doe ik ook nog even wat aan mijn andere hobby: kunst en cultuur.

In Leeuwarden is het Fries Museum, met een mooie collectie voorwerpen gerelateerd aan Friesland. En in een nog tamelijk nieuw gebouw aan het Zaailand… waar die dag ook de markt, met de regionale specialiteiten en verder alles wat je zoal op de markt kunt aantreffen. En speciaal voor mij: Mijn Teva’s  (oftewel Jesus’Nikes) waren na 14 jaar versleten en voor die sandalen zocht en vond ik een leverancier: Bever in Leeuwarden, om de hoek bij het Fries Museum..

In het Fries Museum is op dit moment een tentoonstelling van Claudy Jongstra met haar textielwerk; ze heeft inmiddels een heel imperium waarin ze van haar eigen schapen de wol oogst, en van een botanische plantentuin de planten voor de verf. Bovendien geeft ze mensen de mogelijkheid voor een leer-werkplek. Prachtig toch? In het Fries Museum zijn naast haar producten ook elementen te zien die in het voorstadium voorbijkomen.

 

WP_20160513_003 - kopie

En je mag zelf ook ervaren hoe het is… met bakken vol naturel  en geverfde wol, kaartjes en draden om te weven.

WP_20160513_002 - kopie

Die eindproducten, op veel indrukwekkende locaties; daar zit dit dus allemaal achter!  De Friese basis van Claudy rechtvaardigt deze uitgebreide tentoonstelling in het Fries Museum.

WP_20160513_004 - kopie

kring

Het speciale werk: een kring waar je ook in kunt staan; talloze van naturel naar blauw  verlopende strengen. Er omheen de geheel uitgeschreven tekst van een interview met Claudy

Wat ik er verder aantref:

Een grote tentoonstelling over breien. Ik heb dat van huis uit geleerd; mijn vader werkte zelfs bij de Neveda wolfabriek in Veenendaal. Hoewel hij daar een administratieve functie had werden wij toch als gezin ingeschakeld bij het maken van kleur- en materiaalstalen  van breiwol.  Weet je nog dat breiwol werd aangeleverd in strengen, en dat je dan als kind werd ingeschakeld om de omvorming van streng naar knot te faciliteren? De streng om twee handen, een beetje meebewegen als de ander er een bolletje van maakte… Dat handwerk zag ik niet letterlijk terug op de tentoonstelling, maar ergens  moest die tussenstap geweest zijn… er was bijvoorbeeld sprake van dat vrouwen een kluwenhouder aan hun ceintuur droegen om te kunnen breien terwijl ze aan de wandel waren.  Wel heel veel voorbeelden, van heel fijn uitgewerkte babymutsjes tot en met stoere objecten in vrije kunst.

Bewonderenswaardig al die werkstukken met heel dun garen; in mijn jonge jaren waren we toch wat meer van de dikkere draden.

En na mijn textieluitstappen: De Friese historie, met goudvondsten uit de terpen (Friese historie: best wel veel goud aangetroffen als munt en als sieraad; goud werd steeds weer gerecycled maar je ziet toch een ‘dna’ ),

Alle klassiekers in de vorm van schilderijen en objecten om de Friese geschiedenis weer te geven; van het zwaard van Grutte Pier tot en met Pieter Jelles Troelstra en de stamboekkoe.

En dan nog de mythes rond Mata Hari.

Kortom:

Ga vooral kijken in het Fries Museum!

Mijn dag was pas echt goed omdat mijn gesprekspartner van de Friese AeroClub tevens schrijver van vele lesboeken mij ophaalde bij het Museum, me thuis ontving met thee en koek,  een super gesprek had over zweefvliegen en zijn bijdrage in het maken van lessen.. Ik herkende veel van mijn eigen lesbedrijf.

Al weet je alles; het leren aan anderen is een speciale vaardigheid. Je moet snappen wat zij moeilijk vonden om te snappen!

En is dat ook niet zo bij al die (Friese) traditionele vaardigheden?

Vakmanschap is meesterschap!

 

 

 

 

.. en volgens onze gids is dat nogal arbitrair.

Wanneer begon precies de Amsterdamse School? Een paar architecten en vormgevers kenden en waardeerden elkaar; toen een van hen een opdracht kreeg voor het Scheepvaarthuis vroeg hij zijn verwante zielen om het samen te doen. Zo werd het  Scheepvaarthuis (1916) een Gesamtkunstwerk en omdat het voor niemand duidelijk was hoe ze dat qua stijl moesten indelen verzon iemand de term Amsterdamse School. En die bestaat nu dus 100 jaar.

Om dat te vieren is er een uitgebreid programma met een tentoonstelling in het Stedelijk Museum, maar ook met speciale aandacht in het museum Het Schip en een reeks bus-excursies langs de hoogtepunten van de Amsterdamse School.

WP_20160430_001Op zaterdag 30 april maakte ik die excursie.Ik kreeg een goed beeld van de uitingen maar ook van de achterliggende beginselen. De Woningwet van 1901, waarin voor het eerst eisen werden gesteld aan de kwaliteit van de (arbeiders-)woning. Het socialisme, Wibaut als bevlogen wethouder die op onopvallende wijze grond aankocht (speculatie voorkomen..) en die grond ter beschikking stelde aan de woningbouwverenigingen, die ook een bredere maatschappelijke rol hadden. De verheffing van de arbeider. In het wijkje van De Dageraad stond een gebouw met een torentje. De socialisten waren atheïst. Het torentje bekroonde de Leeszaal, waar men kennis kon vergaren. Het alternatief voor de religie…

De ontmoetingsplaats was het Museum Het Schip, Spaarndammerbuurt. In de Spaarndammerbuurt waren al twee blokken volgens ongeveer dezelfde principes gebouwd, maar de grond voor Het Schip was door Wibaut aangekocht en architect Michel de Klerk kreeg expliciet een paar opdrachten mee. Zoals dat er een postkantoor moest komen. Tot dan toe werd het loon uitbetaald in de kroeg. Wibaut vond dat geen goed idee. Maak een postkantoor en een GemeenteGiro.. dan kunnen mensen op een neutrale plaats hun geld ophalen, en ook sparen, brieven versturen, zelfs ook telefoneren…

WP_20160430_012

WP_20160430_017

WP_20160430_068

Telefooncel met geluiddichte dubbele deur en glas in lood … met ‘luistervinken’

 

Het hele blok werd ontworpen met verwijzingen naar de eigen omgeving; de Houthaven waar veel van de toekomstige bewoners werkten: golven en golfjes, een hele boom als markering langs de zuidgevel, de toren boven het postkantoor die meer de stoompijp is van het schip… en dan toch weer niet. Kenmerkend voor de stijl van de Amsterdamse School: het metselwerk! Baksteen in verschillende, bewust gekozen kleuren, metselverbanden die bepaalde lijnen accentueren zoals lengte, of een golf; veel rondingen, naar beneden doorgetrokken pannendaken, bijzondere erkers, balkonnetjes, raampartijen met ladder..

WP_20160430_035

Overigens is de benaming Het Schip in de volksmond ontstaan, het is geen officiële naam. Op een andere hoek van het blok Het Schip treffen we de ‘sigaar’. Niet symmetrisch.. maar de sigaar in zichzelf wel. En 19 19 eronder geeft ook iets van symmetrie… het jaar van oplevering maar ook het jaar van het vrouwenkiesrecht! Onze rondleidster was Alice Roegholt! Eerder al had ze ons de krotwoning in de zeecontainer laten zien;

WP_20160430_029 aan het andere eind van het bouwblok, pal onder de toren die geen aanduiding is voor een kerk maar wel associaties bracht met Soefi, Theosofie en andere stromingen uit die tijd,  mochten we de woning anno 1919 bekijken. Let wel: dit was een van de grootste huizen van het blok! De ontstaansgeschiedenis inclusief het verhaal van de  sloppenwoning is hier te lezen

WP_20160430_038

“Is het een kerk?” Nee, men was atheïst – althans : bij deze woningbouwvereniging! Er waren er ook van RK of Protestantse richting. Overigens: allemaal gelijk maar toch weer elk zijn eigen dingen: een aparte raampartij, een speciale inrichting, mooie inbouwkasten.. Ook  geboortebeperking was in die tijd al een issue. “Ik moet kleiner gaan wonen want mijn gezin wordt te groot..” gold lang niet meer voor alle bewoners. Het was best comfortabel met twee kinderen in zo’n woning…

WP_20160430_060WP_20160430_052

Bij het opnieuw inrichten van de museumwoning werden de kleinkinderen van de oorspronkelijke bewoners geraadpleegd. “Oma had een rónde kamer”.. en bij de reconstructie werd mooi van deze ervaring gebruik gemaakt.

Binnenkort zal ook de school deel gaan uitmaken van het museum.

De lunchroom aan de overkant van Het Schip is onderdeel van het museum. Het broodje Geitenkaas werd opgediend in scheepsvorm..  maar dat terzijde.

De busexcursie voerde ons langs een groot aantal hoogtepunten van de Amsterdamse School, in de wijken Plan West en Plan Zuid, maar ook langs gebouwen uit de periode daarvoor.  (Zoals bijvoorbeeld het Schoolkinderbad nabij het Hugo de Grootplein: een badkamer was nog niet inbegrepen dus er werd wat geregeld voor de kinderen..)

School kinderbad

Toen werden de huizen nog gewoon naast elkaar gezet; de Amsterdamse School maakte grotere blokken met een bewuste beleving van de openbare ruimte. De arbeider moest schoonheid ervaren; een straatbeeld van weidsheid en  luxe. Dan ingevuld met kleinere eenheden, buurtjes, hofjes,  waarin een dorpse sfeer bestond zodat je je daar thuis kon voelen. Ook veel parken werden ingepland, met beelden van Hildo Krop. De arbeider moest zich immers  kunnen ontspannen, en in plaats van drinken zich gaan bezighouden met gezonde liefhebberijen zoals kennis vergaren en tuinieren. De bruggen kregen de aandacht:mooi ontworpen en versierd met beeldhouwwerk van diezelfde Hildo Krop. Het stratenplan van Plan Zuid was, zoals bekend,  van Berlage maar minder bekend is dat hij zelf binnen dat plan bijna niets ontwierp, alleen de Berlagebrug..

Bijzonder object: de panden van De Dageraad. Dat was een coöperatie die veel voor de leden betekende,  onder andere ook het bouwen van huizen. Een hele buurt in Plan Zuid werd door De Dageraad ingevuld.

WP_20160430_083

Wel apart; bijvoorbeeld op het Java eiland en ook in de Waalsprong / Lent bij Nijmegen wordt teruggegrepen op de bouwwijze van voor de Amsterdamse School. Zet verschillende huizen naast elkaar, tegen elkaar aan; de enige vastigheid is de rooilijn. En eventueel de dakhoogte. Want dat ongestructureerd aan elkaar geplakte geeft zo’n aangenaam authentiek effect…

We zagen verbluffende voorbeelden van het ontwerp van de publieke ruimte . Overigens bouwden de architecten van de Amsterdamse School niet alleen arbeiderswijken; ook de statige flats van de Minervalaan en de villa’s van de Apollolaan  zijn in die stijl gebouwd.. Je wou toch ook nog wel wat verdienen… Het Berlage lyceum in twee symmetrische helften geeft  een heel mooi beeld.WP_20160430_088

De drie grote lanen Churchilllaan , Rooseveldlaan en Stalinlaan (later Vrijheidslaan) en de ‘Wolkenkrabber’ op het snijpunt waren in die tijd  heel revolutionair.

Onderweg naar het Stedelijk kwamen we nog langs het Ceintuur theater: een mooi voorbeeld van de Amsterdamse School maar nu eens niet in baksteen maar in beton. Onze gids stelde dat ook Radio Kootwijk een Amsterdamse School werk in beton is.

De Amsterdamse School architecten zagen zichzelf niet puur als architect maar meer als kunstenaar. In de museumwoning was al te zien dat ze zich ook met het interieur bezighielden. De tentoonstelling in het Stedelijk Museum toonde de Amsterdamse School als ontwerpers van meubels, klokken, lampen, glas in lood… en ook typografie, het tijdschrift Wendingen, affiches…

WP_20160430_092

WP_20160430_095

WP_20160430_096

WP_20160430_098

Het gebruik van glas in lood gaf een bijzondere sfeer aan de interieurs: de buitenwereld werd buitengesloten, het licht gefilterd.

De deelname aan een salon in Parijs zette de Amsterdamse School neer als de Nederlandse variant van Art Deco; heel snel daarna was het weer afgelopen met deze stijl en zag je een overgang naar het Nieuw Bouwen.

De tentoonstelling in het Stedelijk én de bustour zijn er nog tot eind augustus… ..zie hier voor busexcursies

 

 

 

 

 

 

 

De donderdag was de zonnigste dag van deze week. Leiden toonde zich op haar mooist.

Ik had een afspraak bij   Galerie Zone om drie uur. Anderhalf uur vooraf, om wat rond te wandelen in de stad waar ik mijn middelbare schooltijd doorbracht, studeerde  en, met een korte onderbreking, in of naast woonde tot 1994.

De trein reed al langs bekende plaatsen;  de Kanaalweg, Lammenschans, de vele kades, oude bekende buurten, nieuwbouw… een soort moestuintjes tegenover het (voormalige) Belastingkantoor aan de rotonde – en dan het nieuwe station waarvan de poortjes inmiddels zijn gesloten. Je loopt zó de stad in, waar de terrassen op zo’n dag vol zitten.  De Beestenmarkt, Cafe de Duke,  de Prinsessenkade. De Breestraat, waar opvallend veel kappers zitten. En natuurlijk al die boekwinkels. Kooyker heet weer gewoon Kooyker. Maar ook een filiaal van Van Stockum,  De Slegte, een aantal specialistische boelwinkels, en toch ook nog De Kler.

Door de steegjes richting Hooglandse kerk.

WP_20160317_012

Er wordt iets opgebouwd; ik kan het niet laten om even een kijkje te nemen. Wat een licht!

WP_20160317_013

De kerk is gesloten mevrouw… Ja, dat weet ik ook wel. Toch even genoten

Op de Hooglandse Kerkgracht was vroeger een museum, dat is opgegaan in Naturalis. Mammoetbotten,… een kartonnen mammoet van een bouwplaat heeft nog lang in huis gestaan..

WP_20160317_007

WP_20160317_001

Het pand was kennelijk ooit een weeshuis en is nu opnieuw in gebruik – als Kinderrechtenhuis. Prachtig gerestaureerd, zoals heel veel gebouwen in Leiden.

WP_20160317_009

 

Een plaatje, die hele gracht! Water is er niet meer in, maar er zijn nog veel grachten open in Leiden. Dank zij de acties uit de jaren ’60; het plan om alles te dempen, en veel te slopen,  ten behoeve van het autoverkeer is toen gelukkig niet door gegaan.

In dat hoekje bij de Burcht was toch de openbare bibliotheek? Ja, nog steeds – en met heel veel lees- en werkplekken die ook allemaal in gebruik zijn. Leuk om er even rond te lopen.

Ook de Kunstuitleen (particulier) is mooi om te bezoeken. Maar dan toch naar mijn afspraak in Galerie Zone, met  Frans Beelen die mijn armsieraad heeft gerepareerd.  img_armsieraad_005

De collectie bewonderd en lekker een uurtje op het terras bij Einstein gezeten; er kwam net een tafeltje vrij. Soms heb je geluk. 

Om vier uur nemen we afscheid en ga ik op zoek naar Museum Boerhaave. Een hele tocht door allerlei steegjes waarvan ik me enkele nog wel herinner; de restanten van de Vrouwekerk   uit de tijd van de Pilgrim Fathers, en dan inderdaad, daar is het.

Museum Boerhaave

Wegens verbouwing gesloten tot medio 2017.

Oké.

Op de route naar het station kom ik ook nog langs de Lakenhal, toch?

Klopt! Het mooie initiatief  de Leidse Loper wijst me de weg. Tegenover de Schouwburg, waar ook de nodige herinneringen liggen (zelfs aan de andere kant van het doek! Het honderdjarig bestaan van mijn middelbare school het Rembrandtlyceum, voormalige jongens-HBS werd gevierd met de opvoering van de musical De Zwarte Tulp). De entree van de Lakenhal is ook al eens gemoderniseerd maar dat had ik al eerder gezien. “Is er nog een speciale tentoonstelling?” vraag ik de receptioniste. Nee, niet echt. Eigenlijk zijn we het museum aan het ontruimen, er is al veel uitgeleend. We gaan binnenkort voor een paar jaar dicht. Een ingrijpende verbouwing. Het wordt echt mooi!.

Och hemel… Ik bekijk de Leidse Modernen, de collectie Van de Veldes, en de zaal met Het Laatste Oordeel van Lucas van Leyden, deze keer in presentatie met een aantal oudere en eigentijdse kunstwerken die er een relatie mee hebben. Hoera! Het laatste schilderij van Jan Wolkers, het grote stralende Gele Doek!!

Maar ik kijk ook nog eens speciaal naar die charmante kenmerken van het gebouw zelf. Komt dat klassieke toilet nog terug? 

 

 

WP_20160317_020

Als je de toiletgroep verlaat sta je oog in oog met een enorme spiegel die de mooie deur omlijst.

WP_20160317_021

Een paar kamers verder nog zo’n prachtige spiegel, met een medaillon er tegenover.

WP_20160317_022

WP_20160317_023

 

Nog even – en dan een paar jaar niet.

Wordt dat nou afgestemd, die museumverbouwingen? Leiden lijkt Amsterdam wel..

En natuurlijk tussen museum en station nog even het zonnige terras van Stadscafé Van der Werff ….

 

 

 

 

 

… waren wij dat nou, in het Stamhotel van dit weekend in Garderen? Een van de hoogtepunten voor mij: de lezing van Gabriël van den Brink, over, zeg maar, het moderne leven. Hoe verhouden wij ons tot de culturele veranderingen van deze tijd, de politiek, de migrantenstromen… En er was niemand die riep: Laat ze toch wegblijven, die vreemdelingen, die profiteurs, laat ze toch gaan werken , die luiaards, laat ze toch … nou ja kortom: in een gezelschap van 50 Stamhotel deelnemers ontbrak dan weer dát tegengeluid. Zo’n initiatief als  Het Stamhotel trekt mensen aan die genieten van cultuur, natuur en het gesprek over het leven. De programma-onderdelen zijn interessant maar soms ook confronterend. Zoals dit weekend een muziektheaterstuk over de dood. broertje dood  De lezing van Gabriël van den Brink leidde wel tot discussie, maar, ook gezien de deelnemers, niet tot controverse. Ik zou het meer een ‘onderzoekend gesprek’ willen noemen. Dat past in mijn traditie van Vrijplaatsen en bijvoorbeeld specifiek in Campus Orleon Ook wel @campusorleon Is er in de huidige samenleving een overschot aan assertiviteit? Och, het is maar hoe je het bekijkt. In sommige contexten is die assertiviteit ook maatschappelijk buitengewoon nuttig. Is er een verpletterend neoliberaal discours dat alle andere ideeën monddood maakt? Ja! Desondanks en ontegenzeggelijk is er een onderstroom, en als je het beter bekijkt bijna een bovenstroom, waar mensen initiatieven ontplooien, samenwerken, mogelijkheden zoeken, gaten vinden in de regels,… die onderstroom is hoopgevend. En dat hoor je allemaal zo aan tafel in het Stamhotel, en ik ken het ook uit eigen ervaring. Landelijke zaken zoals Resto van Harte . Kleine dingen als eten met je buurt of het ‘illegaal’ taalles geven en samen boodschappen doen met asielzoekers. En zo denk ik alweer: Laten we gewoon dóen, gewoon beginnen; mensen komen in beweging als er een beginnetje is, een aansprekend voorbeeld. Het neoliberale gedachtengoed is ook zomaar een idee; niet per se beter dan het onze. En het onze kan je gewoon gaan dóen. Of ga ik nu te ver, mijn mening als dé conclusie van @hetstamhotel neerzetten?

We vorderen.. ik kan al zoveel spelen dat ik onderhand samenspeel met een vriendin op piano

Ik oefen, ik speel al wat leuke stukjes. Ga zelfs al leuk wat samen spelen. Mijn vriendin is best onder de indruk van wat ik al kan; moet ook even accepteren dat ik een stukje dat zij aanreikt niet zal kunnen spelen “Heb ik nog niet gehad.. “. Maar de uitdaging blijft groot. Zo mag ik nu de Chromatische Toonladder gaan oefenen. Dat houdt in dat je met stapjes van een halve toon omhoog en dan weer omlaag gaat.Ja, en daar zit nu het probleem! Omhoog: je zet je vinger ergens en strijkt. Ja dit is een halve afstand. En daarna een hele. En zo gaan we lekker door tot de quint…Maar ja, dan terug. Mijn vingers zijn kennelijk inmiddels verschoven dus de beoogde tonen komen er niet uit. Viool… een klein en persoonlijk dingetje, maar een voorbeeld voor wat we willen. Onszelf uitleven in uitdagende activiteiten. Mensen ontmoeten waarmee we dat samen kunnen doen. Ik verheug me op onze eerstvolgende samenspeelmiddag!

Bep & Fatima

In Arnhem, en tegenwoordig ook in Nijmegen, bestaat een collectief van vrijwillige coaches voor vrouwen zonder geld. Bep en Fatima

Een netwerk van vrouwelijke professionals biedt gratis coaching aan voor vrouwen die een minimum inkomen (of lager) hebben en er uit willen. De organisatievorm is minimalistisch (binnenkort gaan we daar eens een artikel in de vakpers over publiceren..); we zijn met 15 plus een aantal specialisten op wie we een beroep kunnen doen voor Nederlandse taal, opvoedvragen, beroepskeuze en dergelijke. Er is een jaarlijks toenemend aantal vrouwen dat ons weet te vinden met hun hulpvraag. Na een intake zijn we er soms snel uit: van ‘doorverwijzing want je hebt kennelijk iets anders nodig dan coaching’ tot ‘dank je wel, dit gesprek was heel verhelderend en nu weet ik welke stappen ik moet gaan zetten’. De vrouwen die een coachingstraject aangaan hebben ongeveer 5 gesprekken in een paar maanden tijd, tot soms trajecten van twee jaar.

Elk kwartaal hebben wij als B&F coaches een bijeenkomst om even de klokken gelijk te zetten: Zijn we het nog eens over de uitgangspunten, hebben we professionele vragen aan elkaar?

En soms gaan we een stap verder; doen we zelf ook weer iets aan leren en ontwikkelen. Onze recente nieuwjaarsbijeenkomst werd geopend met een gezamenlijke maaltijd met zelfgemaakte gerechten; daarna was het tijd om aan het werk te gaan. We verdiepten ons in onze Kindconclusies; een methode van Lisette Schuitemaker. Overigens een methode uit vele: over methoden denk ik al lang als: mogelijkheden om in gesprek te raken.

Na een korte bespreking werden we creatief. Ieder maakte een afbeelding van haar eigen boom, passend bij het zojuist ontdekte kindprofiel. Welke boodschappen kreeg je mee die nog steeds een rol spelen in je functioneren?

Een rondgang langs de bomen leverde een hoop ontroerende verhalen op over jeugd, levensloop en waarom je bent wie je bent, wat er nog te wensen en te leren is.

Prachtig!

Maar dan even toegepast op ons werk als B&F coaches: Wat is het lijntje soms dun! Het lijntje tussen wie we zijn geworden (geslaagde professionals!) en wie we net zo goed hadden kunnen worden: een vrouw in een moeilijke situatie, die een coach van Bep & Fatima heel goed zou kunnen gebruiken…

 

Een midweekje in Rotterdam

Eind van het jaar ging ik met een vriend voor een midweekje naar Rotterdam. Zoals gebruikelijk kozen we voor een appartement; je bent dan eigen baas, kunt lekker wat kokkerellen en ’s avonds heerlijk onderuit zakken en de dag nabeschouwen.

We hadden een appartement dat behoorde bij een hotel op de Mathenesserlaan. Een aantal klassieke woonhuizen, met hotelkamers en hier en daar een appartement. Het onze lag twee deuren en drie trappen verder.  10 Meter naast, 49 treden  boven, de deur van het hotel. Maar dan: een fraai ruim appartement bestaande  uit een klassieke suite uit ca. 1900 (stucwerk aan het plafond, glas in lood in de schuifdeuren), met een eigentijdse keuken en badkamer! En een zolder  erboven met nog een bed, een eettafel, een (helaas niet bruikbaar) vrijstaand bad – maar wel een dakraam waarmee we uitzicht hadden op de verlichte pyloon van de Erasmusbrug en dus op het Nationaal Vuurwerk.

Als toerist hadden we zo wat verlangens: een paar musea, de Euromast, de film Publieke Werken in Pathé de Kuip, Hotel New York en SS Rotterdam, de waterbus naar Dordt…. en een beperking. Mijn vriend heeft een (hopelijk tijdelijke) beperking qua lopen dus we willen zoveel mogelijk gebruik maken van het openbaar vervoer.

Moet toch geen punt zijn?

Rotterdam meldt zelfs dat ze vanaf volgend jaar geen subsidie meer nodig hebben voor metro en tram. (Oké, bussen nog wel… kleinigheidje). En inderdaad, het is een goed vertakt net.

Rotterdam binnenlopen per trein, ik ontdekte het al een jaar of 10 geleden, is een desoriëntatie op zich. Je stapt uit op Rotterdam CS, komend uit Utrecht (het oosten, toch?) en dus verwacht je het centrum naar links. Nee, fout! Het ligt naar rechts. Het spoor maakt namelijk een 180 graden bocht voordat je er bent. Ook bij vertrek vandaag moesten we weer even heftig nadenken. Welke kant gaat die trein straks op?

Metrokaartjes, met dat eenvoudige schema, circuleren breeduit. Maar vaak is de tram een veel betere optie. Of de bus. Een lijnenkaart daarvoor kon niet gedownload dus die kochten we een keer bij een servicepunt in een metrostation. Maar dan nog… het matchen van de lijnenkaart met de “fysieke” kaart van Rotterdam lukte gewoon niet. Een hele avond zitten puzzelen op de verbinding tussen ons appartement aan de Mathenesserlaan en de Pathé bioscoop De Kuip. Hoe koppel je die lijnenkaart aan de klassieke Falk, of aan een digitale kaart uit je telefoon?

… O, dit lijkt het te zijn! Bus 32, komt bij ons langs en rijdt precies naar de goede wijk. Straat / halte zien we dan, of vragen we aan de bestuurder.

Bestuurder: Pathé de Kuip? Geen idee!

En toen bleken we nog verkeerd gekozen te hebben zodat mijn vriend met wandelbeperking een kwartier geploegd heeft tussen Station Zuid en de Kuip. Door alle gedoe waren de papieren kaarten ook in het appartement blijven liggen en, zoals gezegd,  de downloadability van de kaarten is heel beperkt.

Nou ja, we zijn er gekomen, waren mooi op tijd om in het pluche neer te zakken en te genieten van Publieke Werken.

Ergens in die film wordt de spot gedreven met Publieke werken en bruggen die altijd verkeerd liggen. En dat kwam ons natuurlijk bekend voor.

Natuurlijk, niet alles is perfect. Maar vergeleken met de tijd van Publieke werken, zo’n eeuw geleden, is er veel wél beschikbaar. Je moet het alleen even weten. Het probleem ligt nu meer in de informatie dan in het fysiek, lijkt me.

“Daar heb je toch 9292 voor?” . Nou nee!

Als je de mogelijkheden al weet, zie je dat 9292 vaak een reisadvies geeft met veel extra wandelen… Kom je ter plaatse, loop je zó tegen de bushalte op! Hier is een gat in de markt.

Tot dat gat gevuld is  lijkt me de beste methode: Vraag het gewoon aan de mensen bij de tramhalte of in de bus! Ook een conducteur weet vaak niet meer dan zijn eigen lijn.