… zei mijn poolmaatje na een weekend @Stamhotel. Zij was er voor het eerst, bij een van die prachtige weekenden waarin je cultuur en natuur krijgt aangeboden maar vooral veel mensen ontmoet.

Die vrijdag haalde ik haar op in A., mooi op de route van mijn woonplaats naar het Stamhotel, deze keer weer lekker vertrouwd in het Parkhotel in Hierden. Zoals de flyer van het Stamhotel ook  meldt: Stamhotel is geen hotel, het is (virtueel) de plek waar mensen elkaar ontmoeten. Maar Parkhotel Hierden  is wel een passende locatie.

Nou, dit weekend was het weer raak! Een  Stamhotel bevolkt door 60 mensen van allerlei achtergrond en met heel verschillende manieren om in het leven te staan. Er was een prachtig aanbod van activiteiten, zowel natuurwandelingen als voorstellingen, maar het belangrijkste element is toch altijd weer de ontmoeting. En die in onbevangenheid, zonder vooringenomenheid, zonder mensen af te schrijven. Mijn poolmaatje had pas kort geleden haar man verloren, dit was haar eerste solo uitstap. Dapper, en in de vele gesprekken vind je dan herkenning bij anderen die nog lijden aan recente pijnlijke ervaringen of die inmiddels goed hebben verwerkt, en je kunt  – als je oplet – uitproberen waar de grens ligt van het uiten van jouw verhaal. Soms slaat de weerstand toe in zo’n gesprek en dan is het goed dat je dat ook inziet. Zo is het Stamhotel een relatief veilige oefenplek.

Ook op de terugweg liftte ze met mij mee, en ik dronk nog een kopje thee bij haar thuis. In die nabespreking kwam zo’n duidelijk beeld op van: Als je geliefde er niet meer is, hoe ga je dan verder? Je moet opnieuw vormgeven aan je leven. Als je altijd al meer eigen even hebt gehad is dat nog  te doen, maar ..  Wat heeft ze dit weekend al veel stappen gezet en wat zijn er een hoop nieuwe openingen gecreëerd!

Nou ja,.   terug naar het Stamhotel. Het is een incidentele oploop van mensen die denken dat het leuk is, die het gaan ervaren, en mensen die wéten dat het goed is, en dus terugkomen. Hierboven beschreef ik even een individuele belevenis. Voor iedereen is er programma-aanbod, maar vooral ook het delen van ervaring, van elkaar leren is zo waardevol.

Het Stamhotel is een initiatief van Heleen Gans  en Onk Maas.. en zij hebben besloten ermee door te gaan, twee keer per jaar. Mooi! Ik verheug me erop!

Zie ook de facebookpg https://www.facebook.com/Stamhotel

… zo kondigde Heleen ons aan op het programma van het Open Podium in het https://www.facebook.com/Stamhotel

Ik voelde me voor het blok gezet, maar ook uitgedaagd.

In een vorige editie van het Stamhotel (15 maart – een half jaar geleden) had ik kennisgemaakt met de viool, in een workshop van  Spendor http://splendoramsterdam.com/, en speciaal voor de violensectie Marieke de Bruin. Daardoor heb ik besloten vioolles te nemen. Nu nam ik opnieuw deel aan een Stamhotel – weekend. Deze keer had ik de viool bij me omdat ik dit weekend nog wel even wou oefenen; maandag weer les…

Zal ik de vioolkoffer binnensneaken in het donker, of neem ik hem gewoon openlijk mee? Gekozen voor de laatste optie. “O, je hebt je viool bij je, wat leuk!”

Een zeer ervaren violiste reageert. Vorige keer besloten om m niet mee te nemen, maar nu hem ik m bij me!

Zij is overigens ook op andere terreinen actief: tai chi oefeningen in de morgen! En ik vind t ook leuk om Mendelssohn  te zingen in een gelegenheidscombi. Maar tussen de bedrijven door kunnen we even oefenen in haar hotelkamer. Ik heb mijn beginners-leerboek bij me, met eenvoudige maar toch leuke stukjes met een beginners- en een gevorderdenpartij. We spelen met plezier. En na wat duwen en trekken doen we dus mee aan het open podium.

Ik ben vol bewondering voor haar technisch kunnen, en zij zegt: Dat je daar zomaar gaat staan! Samen zijn we een fantastische act, vooral omdat het past in het verhaal van @Stamhotel. Want daar begon mijn vioolavontuur.

Maar ook omdat je een voorbeeld bent van: Doe het nou maar!

In het Stamhotel sta je kennelijk nooit voor gek.

De mannensectie van mijn koor Xing in Arnhem mag wel wat versterkt worden… en daarna misschien ook nog een sopraan?

Meer weten: http://xingarnhem.blogspot.nl/

flyer (2)

Dit weekend toont TV Gelderland een tweedelige documentaire ter gelegenheid van het 125jarig bestaan van het Gelders Orkest. Het spreekt mij nu extra aan omdat mijn vioolleraar in het orkest speelt. En ik hoor over de spanningen als gevolg van de bezuinigingen. Het is heftig maar wel erg spannend… De spelers moesten inleveren, kregen allemaal een deeltijdcontract. Zo bleef het orkest in stand en de leden vonden andere bezigheden naast hun orkestlidmaatschap. En ook het orkest ging dingen doen die het nog nooit had gedaan. Zo hadden ze een enorme bijdrage aan de herdenking van 70 jaar Market Garden. Een revolutionair programma bij De Brug, en een uitvoering met groot ensemble van Brittens War Requiem, in de Eusebiuskerk in Arnhem en in de Stevenskerk in Nijmegen. Die laatste maakte ik mee, en het was prachtig! Met groot koor, kinderkoor, kamermuziekensemble en 3 topsolisten.

WP_20140921_006

In de documentaire is te zien wat ze allemaal nog meer gedaan hebben. Veelzijdig, echt een bijdrage aan de Gelderse / Nederlandse samenleving. Pijnlijk dat er zo bezuinigd moest worden. http://www.omroepgelderland.nl/web/programmas/tv/125-jaar-het-gelders-orkest-gedreven-door-muziek.htm

Maar nu weer de organisatorische hamvraag: Wat is nou het bestaansrecht? Ook in de documentaire beantwoord: dat je mensen iets meegeeft. Op scherp gesteld door de bezuiniging, komt dit wel weer even extra op tafel. De geschiedenis van 125 jaar heeft dit natuurlijk al vaker gezien. Het is zo uitdagend om opnieuw om je heen te moeten kijken. Je kunt bezuinigen maar musici blijven spelen, het is geen baan maar je leven. Je kunt bezuinigen maar je kunt Bach, Beethoven en Mahler niet vermoorden… Helaas is het wel zo dat een kaartje voor het War Requiem 59 euro kostte. We zijn er voor iedereen… Tja, het concert bij de brug was gratis. En zo blijf je zoeken naar een mix van ‘overleven’ en ‘belangrijke dingen doen’. Fijn dat het er is, het Gelders Orkest. http://www.hetgeldersorkest.nl/

Op een gegeven moment realiseer je je: je keuken valt uit elkaar!

De laatste jaren had ik wel apparatuur vernieuwd, dus je kookt, koelt en verlicht een stuk zuiniger. Die kastjes, och… van vervangen wordt je keuken niet groter. En de mijne is best klein…

Tja, en dan beginnen ze uit elkaar te vallen.

Dus een nieuwe keuken.

Je valt in een heel traject waar elke keukenboer weer zijn eigen opvatting van heeft.

Op een zaterdagmiddag kreeg ik een oneerbaar voorstel: als je nu tekent krijg je een flinke korting!

Nou, nee dus, Dit soort methoden…Diezelfde zaterdagmiddag half zes liep ik nog even binnen bij een filiaal van een oer-Hollandse keukenboer. Realistische ontvangst: U kunt nog wel even een blik werpen, maar als u echt serieus advies wilt, maak dan een afspraak.

Een halve week later hadden we een deal. Een mooi principe-ontwerp, goed doorgesproken. En met degelijke meting ter plaatse en een paar kleine bijstellingen was het een week later rond.

Maar dan!

Oude keuken ontruimen.

Je weet niet wat je hebt, na 20 jaar in een huis. Tijdelijke voorziening inrichten.

IMGP9373

Aannemer om de oude keuken te slopen en de nieuwe aansluitingen voor te bereiden. In een oud huis (1935) kom je dan veel verrassingen tegen.

IMGP9354

De nieuwe keuken wordt geleverd en geplaatst… tja, nog niet alles is in een keer klaar. Dus geleidelijk inrichten. De ingepakte dozen naar beneden halen en je verbazen over wat je aantreft. Goed voor de Kringloopwinkel, die het goed kan gebruiken. De afwerking  van plinten en andere kleinigheden? Vanaf nu nog n dag of 10…  al met al wordt het bijna een maand doorlooptijd. En ik mag straks nog de wanden schilderen dus die maand, daar gaan we ruim overheen!

Waar ik dus qua organisatie even bij wil stilstaan:

Een mens neemt in de loop van het leven veel mee. Krijg je een nieuwe keuken (een nieuwe organisatorische werkelijkheid)  dan kan je even, of langer,  best de pest erover inhebben. Je nieuwe keukenindeling vergt nieuwe keuzes. Je hebt voor je gevoel minder ruimte, maar dat komt waarschijnlijk doordat je nog niet alles hebt gezien en doordacht…

IMGP9467

Vandaag sprak ik iemand met dezelfde ervaring en een nog veel sterker gevoel van: Was ik er maar nooit aan begonnen.

Het is ook een mooi moment om oude ballast weg te doen. Ik heb een container staan voor de dingen waarvan mijn aannemer en / of ik denken dat het geen waarde meer heeft. En dan nog wordt  erin geneusd en af en toe iets meegenomen. En wat niet de bedoeling was: ook een  kleine radiator (nieuwe moeten kopen voor € 125,-) die op 15 meter van de container, bij het huis stond werd meegenomen dus iemand vond dat die een nieuwe bestemming nodig had. De politie ingeschakeld, want dit vinden wij niet acceptabel.

Maar wat mij als organisatie-associatie zo boeit:

Hoe ga je om met een nieuwe realiteit? kan je een knop omzetten en uitgaan van wat er ís? Durf je het oude los te laten en te bedenken: wat heb ik eigenlijk echt nodig om nú prettig te leven?

Dit hoort zo bij de huidige tijd! Omgaan met een nieuwe werkelijkheid, van levensbelang voor werk én privé…

En deze overdenking dank zij een luxeprobleem … maar het werkt wel.

Heel mooi geschreven.. intrigerend verhaal. Is er een uitweg uit de somberheid, kan je die zelf kiezen of moet die op je pad komen?

kunstrijk's avatarKUNSTRIJK

Jotie 't Hooft (1956 - 1977) Jotie ’t Hooft (1956 – 1977)

Vandaag, precies 37 jaar geleden, stierf Jotie ’t Hooft. Dat was in hetzelfde jaar waarin mijn vader overleed. Jotie was toen 21 jaar jong, de helft van mijn vaders leeftijd. Mijn vader wilde graag oud worden, maar werd het niet. Jotie wilde graag doodgaan en deed dat ook (in 1977).

Ik heb Jotie altijd een bijzonder dichter gevonden. Wie kan er op 21-jarige leeftijd terugkijken op zoveel mooie poëziebundels. Hij kon als geen ander in weinig en eenvoudige woorden zijn gedachten en gevoelens vangen. Je voelde zijn woorden. Een meester van de zwarte romantiek. Een jongen met een enorm talent. Helaas ook voor destructief gedrag.

Er zijn twee redenen waarom ik van tijd tot tijd nog aan hem denk. De eerste is zijn prachtige allusie op het lied over Saïdjah en Adinda uit de Max Havelaar. U kent het wel:

Ik weet niet waar ik sterven zal.
Ik heb de grote zee gezien aan de…

View original post 1.024 woorden meer

http://halfvasten.tumblr.com/

Het project Ruimte voor de Rivier (http://www.ruimtevoorderivier.nl/ ) heb ik van nabij zien ontstaan. In die jaren werkte ik bij Rijkswaterstaat Oost Nederland. De Rijn kende in 1993 en in 1995 hoogwaters die we al sinds 1926 niet meer hadden meegemaakt. Evacuaties in de Betuwe. Niemand wist meer hoe die polders nou precies volliepen; het dijkbeheer was gedecentraliseerd naar de Waterschappen en de kennis was verdampt.

Met andere ogen kijken naar het proces van Steeds weer dijkverhoging, en waar dat zou eindigen (een steeds diepere badkuip), en de combinatie met de gedachten over de oever als natuurgebied, leidde tot de plannen voor Ruimte voor de Rivier.

De rivier niet meer opsluiten tussen dijken; denken in termen van stroomvolumes en weerstand, beperken van obstakels. In Arnhem werd het woningbouwproject Stadsblokken gestopt. Daar is inmiddels een mooie natuurontwikkeling voor in de plaats gekomen. http://www.arnhem.nl/stadsblokkenmeinerswijk/

Overal moest worden ingegrepen in ruimtelijke plannen en de ideevorming beïnvloed. Het is niet zo’n belachelijke gedachte, zelfs tamelijk logisch. maar je moet er wel even aan wennen. En het heeft consequenties. Het verwijderen van de dijk onder de spoorlijn tussen Oosterbeek en Nijmegen en de spoorlijn op pijlers zetten: kost wat geld maar er zijn niet echt benadeelden. De ‘benadeelde’ bij Stadsblokken was de projectontwikkelaar. Maar bij het project Cortenoever bij Brummen worden boerderijen en huizen gesloopt… en een heel opvallende daarbij is ’t Halfvasten. Een historisch pand pal aan de IJssel. Eeuwenlang was er een aanlegsteiger waar trekschuiten hun paard konden wisselen, de turf voor de omgeving werd uitgeladen en de oogst werd ingeladen voor vervoer naar de stad. En natuurlijk was het dan een ontmoetingsplaats waar een borrel werd geschonken. Een gelagkamer zoals je die ook her en der in veerhuizen  aantreft. Volledige vergunning.

tHalfvasten gelagkamer

Binnenkort wordt ’t Halfvasten gesloopt. Generaties hebben herinneringen aan dit pand. Je kunt boos zijn, ja, dat zijn ze ook geweest. Maar je kunt ook een waardig afscheid organiseren!

Er is drie avonden voorstelling: voor een tribune op de dijk wordt een film vertoond (op een scherm dat achter een trekker wordt binnengereden) met verhalen en beelden uit de historie. Het publiek bestond vanavond voornamelijk uit mensen uit de buurt. De mensen die op de film voorbijkwamen werden herkend. “O, dat is Dien”. De familienamen: eeuwenlang dezelfde. Beschouwingen waren er ook: Zo’n boerderij is generaties lang in het bezit van een familie. Op die basis neem je dus ook je beslissingen. Je neemt wat je nodig hebt en je voegt toe wat je kunt. “En dan is het ineens afgelopen”.

Een mannenkoor zong enkele nogal droevige liederen, waarvan er een paar over de IJssel gingen..

Een doodgraver nodigde ons uit voor een afscheidsrondje door het pand, te beginnen in de gelagkamer. Die was trouwens al lang niet meer operationeel; de laatste boerin wilde boerin zijn en geen caféhoudster. Maar voor het beeld vanavond  was het leuk. Verder alle vertrekken door, gedeeltelijk nog ingericht, hier en daar figuranten en poppen. Levende kippen en kalfjes op de deel.

Een stukje kaas en een borreltje. Net een echte uitvaart.

tHalfvasten de deel

En als prachtige afsluiting de voorstelling van Prins te Paard.  (http://www.prins-te-paard.nl/). Die groep kende ik al van hun geweldige techniek (Hun voorstelling de Waterwolf gezien in het Waterloopbos, een paar jaar geleden, repetitie  http://www.youtube.com/watch?v=ZSm6CIWROVA  , het thema is ook in dezelfde lijn)  en het was weer prachtig! Eén speler, ondersteund door de meest fantastische rekwisieten en licht- en watereffecten, vertelde de verhalen van de historische plek die straks regelmatig onder water komt te staan…

Bijzonder om zo te beleven wat een in abstractie volkomen logisch project Ruimte voor de Rivier voor consequenties heeft voor mensen en gemeenschappen. In het publiek hoorde ik verdriet, weemoed, en een met moeite verborgen opstandigheid. “We hebben het laten gebeuren; niemand  heeft zich verzet. De waterzuivering mag wel blijven, dat zou teveel geld gekost hebben.”

Ruimte voor de Rivier: ik wéét dat het allemaal goed is doordacht en doorgerekend, maar mensen die het treft geloven het pas als de aanpak zich bij het volgende hoogwater bewijst…

Dit weekend is het Open Monumentenweekend.

Ode aan t Halfvasten programmma.

.

Help! Het fruit is rijp!

Vanmiddag bakte ik een appeltaart en een pruimentaart.

Dat Moest Even.

Een vriendin gaf me van de week een zak goudrenetten en een grote zak blauwe pruimen. Dat moest verwerkt of direct opgegeten worden.

Zo kreeg ik een paar weken geleden ook een te grote tas groenten uit een volkstuin (werd dus een basis groentesoep, in porties in de vriezer), en een potje zelfgemaakte aardbeienjam. Als dank voor de tas met kiwi’s die ik vorig najaar had meegegeven. De 400 à 500 kiwi’s die ik jaarlijks oogst geef ik weg en de rest gaat bij mij in de chutney – daarvan heb ik nog steeds een paar pakjes in de vriezer liggen, en die pot morellen op brandewijn van vorige zomer is ook nog lang niet op. De aalbessenoogst van dit jaar was matig (veel merels) maar die van vorig jaar was overvloedig; de restanten liggen nog in de vriezer, en ik had nog wel een tafel aan de straat gezet met bakjes bessen, gratis mee te nemen!

Al die particuliere oogst leidt tot een enorme opleving van creativiteit: de recepten en andere adviezen gaan van mond tot mond en ook op Internet is veel te vinden.

Twee taarten te bakken, dus. Ik moet bekennen dat ik al jaren geen appeltaart meer had gebakken. De bakker kan dat heel goed. Mijn kracht ligt meer in de hartige taart…

Het kookboek met het recept van de appeltaart is het oudste en meest gebruikte dat ik in de kast heb staan

.elseviers pocketkookboek  Vijfde druk, 1969. Ook toen al: “voor de huisvrouw met weinig tijd”…… En zo’n moderne keuken had ik toen niet

Elsevier’s pocketkookboek is al jaren geleden uit elkaar gevallen maar met af en toe een nieuw elastiekje voldoet het nog goed, voor de standaard dingen en de basisbereidingen. En kijk! de pruimentaart staat direct onder de appeltaart. Zelfde deeg. Dubbele portie.

Ik ben het ontwend! Het deeg doet niet wat het moet doen: na een tijdje kneden moet het aan elkaar plakken in plaats van aan de bak en aan mijn handen. De consistentie klopt niet, en ik heb geen idee hoe het komt.

Maar goed, de (Fall-obst) goudrenetten geschild, wormpjes en andere slechte plekken eruit, deeg in de springvorm geduwd (niet rolbaar met de deegroller), appels erin.

De appeltaart ziet er niet uit, valt makkelijk uit elkaar, maar ruikt en smaakt goed.

IMGP9336    IMGP9340

Voor de pruimentaart zoek ik toch naar een variant, met een soort vlaatje om de pruimen in te laten zakken. Ik weet nu wat het deeg doet. De pruimentaart ziet er beter uit en blijft mooi heel.

Appeltaart in stukken in de vriezer, de pruimentaart voorlopig in de koeling. Morgen uitdelen, ergens?

Wat is nu de moraal van dit verhaal?

  • Die arbeidsdeling is zo gek nog niet! Met twee taarten ben ik uren zoet (oké, ik kan het me veroorloven en voor een keertje is het wel weer leuk).
  • De oogst bepaalt het tempo van de werkzaamheden van bedrijven, maar nu ook weer van de grotere of kleinere stadsboer. Met de opkomst van het stadsboeren ontstaan ‘nieuwe oude’ ketens, waarvan Willem en Drees http://www.willemendrees.nl/  een mooi, maar alweer wat grootschalig voorbeeld is.
  • Met onze kleine huishoudens zie ik een mooie toekomst voor –  het oogstfeest. Ooit maakte mijn gezin er zo een mee ter gelegenheid van het eerste huwelijk van Prins Charles met Diana; het Midlands dorp waar wij toen vakantie vierden organiseerde een maaltijd met wat het land opleverde. De variatie was groot, iedereen deed zich tegoed en proefde van alles. Na afloop nam ieder nog mee wat van zijn gading was, er was nog zoveel over!

Er is veel te doen over voedsel dat wordt weggegooid. Dat gaat over beroepsmatig gekweekt voedsel dat wordt verhandeld in de officiële detailhandel / supermarkt. Met zelfgekweekt voedsel heb je daar meer gevoel bij, en gaat weggooien je aan je hart. Het vergt wel wat: het kost tijd en gepuzzel. En het levert ook wat op: voldoening en sociale contacten.

Jetta Klijnsma had het in een onbewaakt ogenblik over het nut van de moestuin. Er zit veel aan vast. Een oefening in de deeleconomie en in de participatiemaatschappij …

Een van de Buitenkunst http://www.buitenkunst.nl/paginas/projecten/drenthe.html

workshops: Surrealistisch tekenen.

De docente vertelde dat daar verschillende opvattingen over zijn, maar haar aanpak is:

  • Teken een voorwerp (werk dat ook echt helemaal uit)
  • Voeg dan een lichaamsdeel toe (idem)
  • Bedenk vervolgens wat nog nodig is

Ik vind het altijd weer interessant om te ervaren hoe een op het eerste gezicht tamelijk dwingende opdracht me uitdaagt tot creativiteit. En dat zal wel meer algemeen het geval zijn; we spreken immers over een “ontwerp-opgave”.

Mijn procedure leidde tot. pan – been – flat (had ik anders nooit zo verzonnen) en vanwege de compositie de behoefte aan “iets” rechtsboven. Een fata morgana? Een onbewoond eiland?

En hoe maak ik dan weer de verbinding met de hoofdvoorstelling?

Suggestie van mijn docente van die dag: een draadje?

Ja, daar kan je dan weer van alles bij bedenken…

IMGP9166

Ik ben tevreden over het resultaat, had  nooit verwacht dat ik zoiets nog eens zou kunnen maken.

En wat ik dan helemaal vreemd vind: Op het eindresultaat krijg ik commentaren die teruggrijpen op mijn persoonlijke historie (ook van mensen die dat bijna niet kunnen weten); daarmee ga ik zelf ook weer associëren, en de intuïtief tot stand gekomen surrealistische voorstelling blijkt de nodige betekenissen te kunnen hebben.

Innovatie gebeurt ook zo..  als je methoden gebruikt die de fantasie prikkelen en combinaties/ontmoetingen organiseert die niet alledaags zijn… dan leg je een belangrijke basis. En dan weet je ook waarnaar je moet zoeken om je pakket compleet te krijgen.

De Zwerm (Buitenkunst Drenthe week 26 juli-2 augustus)

In de rubriek Dans werd een workshop Zwerm aangeboden. Een onderzoek: hoe zou het zijn om als groep te gaan bewegen met de techniek van een zwerm?

27 Deelnemers liepen naar de startlocatie, een weiland aan de buitenkant van het Buitenkunst terrein. Daar aangekomen constateerde workshopleider Erik dat er al een soort zwerm aan het ontstaan was. Maar om te beginnen toch maar wat oefeningen…

Loop, concentreer je op je eigen beweging. Daarna: zoek ook (oog)contact met de andere deelnemers.

Ga de beweging verdichten: steeds dichter bij elkaar, je vormt een kluit. Probeer ook eens in het midden te komen; ervaar het verschil in positie tussen de binnenkant en de  periferie.

We bespreken de ervaringen. De binnenkant voelt veilig maar is ook benauwend. De buitenkant geeft je meer vrijheid maar… hier geen haaien of roofvogels in de buurt. Zou dat wel zo zijn dan werd je afweging toch een andere. De nabijheid is in deze situatie (Buitenkunst) voor de meeste deelnemers geen probleem, maar als je het met de afdeling van je werk zou moeten doen…hm.. Niet kinderachtig!

We gaan ervaren hoe het is om in de kleinste eenheid, drie personen, ons voort te bewegen als zwerm. De voorste neemt de leiding, maar niet te snel; zorg dat je 2 volgers bij je kunnen blijven! Als de leider van richting verandert (nb alle neuzen staan dezelfde kant op…)  veranderen allen van richting en wordt degene die dan voorop staat de leider.

Vervolgens gaan we experimenteren met clusteren van groepen (bewegen volgens dezelfde principes); als je wilt kan je je groep ergens aanhaken. Maar het is ook mogelijk om weer op te splitsen. Dat blijkt te gebeuren als na een koerswending twee leiders op gelijk niveau staan, maar ook als de leider een riskante koers inzet of een te hoge snelheid maakt! Een afhaker loopt het risico opgevreten te worden door de haai, maar het kan zijn dat er een nieuw, levensvatbaar cluster ontstaat van mensen die het ook niet meer pikken.

Natuurlijk refereren we aan bekende beelden van spreeuwenzwermen zoals …https://www.youtube.com/watch?v=6oHfHHTJd0o

We gaan dat alles uitproberen in een trek van het perifere veld naar het centrum van de Buitenkunstlocatie: de Tribune. En alle verschijnselen doen zich onderweg voor. Zo ga ik als leider een zijpad in om even naar een groepje paarden te kijken. Dat vindt niet iedereen zinnig; splitsing! Uiteindelijk zijn er  6 of 7 subgroepen ontstaan die alle hun eigen weg zoeken – maar wel allemaal binnen redelijke tijd op de afgesproken plaats aankomen.

Ook daarna, bij de oefeningen om andere bewegingen toe te passen dan gewoon lópen:

  • Beklimmen van de Tribune leidt tot een grote afsplitsing van deelnemers die daar geen zin in hebben. Riskant gedrag…
  • Een grote groep betekent verlies aan contact tussen de leider en de volgers die zich  wat verder  achterin de groep bevinden; als de beweging van de leider dan niet heel duidelijk gedefinieerd is wordt de beweging vervlakt of komt zelfs helemaal niet meer over.
  • De voortbeweging door middel van tijgeren en aanverwante zorgt voor enkele  afhakers die geen groep meer vormen. In deze fase trekt niemand zich hun lot meer aan….

Commentaar

Ik vond het een buitengewoon interessante ervaring,

Natuurlijk ken ik alle theorie over groepen en subgroepen, over veranderen, weerstand en de veiligheid van de kudde. In de (management en organisatie)praktijk heb ik dat ook bevestigd gezien. Maar ik dacht daar toch meestal over in taal. In deze workshop heb ik ervaren dat het veel basaler is dan dat: er spelen ‘primitieve’ non-verbale  processen.

Leiderschap is (tot op zekere hoogte) afhankelijk van toevallige kansen. Sta je op het juiste moment op de juiste plek? ( Na een tijdje observeren heb je uitgevonden welke posities tot leiderschap zouden kunnen leiden – en als je daar ver van wilt blijven zijn daar ook mogelijkheden voor..).

De cohesie is vanzelfsprekend tot tamelijk dwingend- totdat het leiderschap onduidelijk wordt (wat de mogelijkheid opent om een keuze te maken) of de leider een riskante strategie inzet, wat de zaken  op scherp stelt en een alternatief aantrekkelijk maakt.

Mooie metafoor, die zwerm. Of school. Maar zoals elke metafoor zal ook deze wel zijn beperking hebben. Daar ben ik nog even naar op zoek.

http://www.buitenkunst.nl/redirect/drenthe/